1976 – 2016… μία μεγάλη διαδρομή για τους μαθητές του Γυμνασίου Νάξου. Και την περασμένη εβδομάδα στις 19 Αυγούστου βρέθηκαν όλοι μαζί σε μία επανένωση όπου η παρουσία καθηγητών όπως ο 92χρονος Ναυπλιώτης και οι Ποσάντζης – Θεωνά έδωσαν άλλο χρώμα στην εκδήλωση
Να πω την αλήθεια από τη στιγμή που είδα στην σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του Στράτου Ελένης Φουτάκογλου ότι έρχεται reunion και δη σαράντα ετών, μου έτρεξαν τα …σάλια. Λατρεύω αυτές τις εκδηλώσεις. Για έναν απλό λόγο, μου αρέσουν τα ταξίδια στο παρελθόν όπου όλοι ή σχεδόν όλοι γυρίζουν πίσω να ανασύρουν ιστορίες από τα μαθητικά τους χρόνια. Η αθωότητα εκείνων των χρόνων με ουκ ολίγες σκανδαλιές (σ.σ. αρκετές εκ των οποίων ήταν πολύ πιο ευφάνταστες από τις αντίστοιχες των σημερινών μαθητών) σε συνδυασμό με το πέρασμα των ετών όχι απλά τις αθωώνει αλλά τις πασπαλίζει με μία υπέροχη χρυσόσκονη όπου όλοι γελούν. Και οι σχέσεις μαθητές – καθηγητών έχουν περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν είναι πλέον ο ένας απέναντι από τον άλλο. Δεν είναι οι …αντίπαλοι που θέλουν να επιβληθούν ο ένας στον άλλο. Αρκετοί εκ των μαθητών άλλωστε είναι και οι ίδιοι εκπαιδευτικοί πλέον οπότε έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η ιδιαίτερη σχέση του παρελθόντος έχει διαφοροποιηθεί προς το καλύτερο. Θα ήθελα πραγματικά να βρεθώ στην παρέα αυτών των «αιώνιων εφήβων» και να ακούσω τον 92χρονο (σ.σ. είστε σίγουροι;) καθηγητή Τάσο Ναυπλιώτη να αφηγείται τις εκπληκτικές ιστορίες από τα χρόνια του ως καθηγητής. Ακόμη και ο πιο σκληρός όπως ακούγονταν κος Λυκοσκούφης έχει τον δικό του τρόπο πλέον να γοητεύει τους πάλαι ποτέ μαθητές του ενώ η κα Μαρία Μπεμπέτσου – Τζανίννη ελάχιστα έχει αλλάξει από τότε. Ίσως γιατί η αγάπη για τα παιδιά την κρατούν πάντα γοητευτική και γεμάτη ζωντάνια. Αυτή που απουσίασε και ήταν αισθητή η κενή καρέκλα, ήταν η κα Σκλυράκη. Μία καθηγήτρια που ήταν πάντα κοντά στο μαθητή / μαθήτρια και άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τις ανησυχίες των έφηβων προσφέροντας την καλύτερη δυνατή λύση.
Σκέψεις και φωτογραφίες
Και έτσι το βράδυ της 19η Αυγούστου σε γνωστό εστιατόριο της Χώρας Νάξου η σύναξη πραγματοποιήθηκε. Όμως, δεν ήμουν εκεί. Προτίμησα να μείνω σε απόσταση. Και έτσι δίνω το λόγο τον κο Στράτο Φουτάκογλου, αγαπημένο φίλο (θα ήθελα να μου επιτρέπει να τον χαρακτηρίζω έτσι γιατί πολύ απλά το νιώθω) ο οποίος και έγραψε το παρακάτω απλό κείμενο χωρίς καμία διάθεση δημοσιογραφικής κάλυψης. Απλές σκέψεις που εκ των υστέρων φεύγουν ατημέλητες όπως είναι από την προσωπική του ιστοσελίδα (σ.σ. ενημερώθηκε για την σχετική …κλοπή και δεν γκρίνιαξε πολύ χαχαχαχα) στα social media και έρχονται σε μία ειδησεογραφική ιστοσελίδα. Και μαζί τους έρχονται και φωτογραφίες (από τον ίδιο, τον κο Ναυπλιώτη – Σαραντινό και την κα Κυριαζάνου) από το σήμερα αλλά και το χθες (αρχείο κου Φουτάκογλου). Όχι για την απαραίτητη σύγκριση προσώπων αλλά για να θυμόμαστε το χθες που λειτουργεί ως οδηγός για το σήμερα και το αύριο. Και μέσα σ’ αυτές τις φωτογραφίες από το παρελθόν με πρωταγωνιστές μαθητές της δεκαετίας του 70 σε γυμνασιακά χρόνια βλέπουμε και τον κο Δημητράκη. Έναν από τους κορυφαίους φροντιστές θετικών επιστημών που έγραψε κι αυτός τη δική του ιστορία στο εκπαιδευτικό σύστημα της Νάξου…. Να είστε καλά, να συναντηθείτε στο άμεσο μέλλον και πάλι και που ξέρετε μπορεί να είμαι από κάποια πλευρά και να ακούωωωωω
Ακολουθεί η ανάρτηση του κου Φουτάκογλου από την προσωπική του ιστοσελίδα (https://www.facebook.com/stratos.foutakoglou?fref=ts )
«19-8-2016: Μια συνάντηση καθηγητών και μαθητών του Γυμνασίου Νάξου της περιόδου 1970-76 γεμάτη συναισθήματα που ξεχείλισε με δάκρυα την ώρα που απηύθυνε ευχές ο αγαπημένος μας, 92χρονος πλέον, καθηγητής μας Τάσος Ναυπλιώτης. Συγκινητική και η επιστολή με τις πραγματικά εγκάρδιες ευχές της κας Σκλυράκη, η οποία μεταξύ άλλων έγραψε ότι μας θυμάται όλους μαζί και έναν έναν χωριστά, αφού ήταν τα περισσότερα από τα γυμνασιακά μας χρόνια, μαζί μας. Η “πέρα της θέλησής της απουσία της” αφαίρεσε έναν κρίκο από την τέλεια βραδιά που γευτήκαμε, τον οποίο όμως φρόντισε να αντικαταστήσει με ένα πολύ γλυκό κέρασμα, όσο γλυκές και μεγαλόψυχες ήταν οι ευχές της.
Όμορφα λόγια ακούσαμε και από τον Γιάννη Ποσάντζη και την Πόπη Θεωνά ενώ παρευρέθηκαν και το ζεύγος Λυκοσκούφη – Πρεβόλη.
Από μακριά έστειλε χαιρετισμούς και ευχές Κώστας Κωνσταντινίδης ενώ δεν παρέλειψε να μας επισκεφθεί η αειθαλής γυμνάστριά μας Μαρία Μπεμπέτσου – Τζανίννη που μας χαιρέτισε και μας φίλησε έναν έναν χωριστά.
Η παρουσία συμμαθητών από άλλες τάξεις έδωσε επίσης ένα επί πλέον στίγμα για την ομορφιά τέτοιων συναντήσεων αφού πέρα πολλές από τις στιγμές της μαθητικής μας ζωής τις μοιραζόμαστε μαζί στα προαύλια, τις εκδρομές τους αθλητικούς χώρους και τις θεατρικές παραστάσεις.
Η προβολή δύο νοσταλγικών video με φωτογραφίες από τη Νάξο των δεκαετιών του ’60- και ’70 μαζί με στιγμές από τη σχολική ζωή σε Δημοτικό και Γυμνάσιο έδωσε μια ακόμη όμορφη νότα στην εκδήλωση. (σ.σ.. να σημειώσω εδώ ότι η παρουσία του Γιάννη Σάλτη στην σύναξη έδωσε και το μουσικό τόνο της βραδιάς)
Μακάρι αυτή βραδιά να επαναληφθεί με όλους και ακόμη περισσότερους στο εγγύς μέλλον. Τα όμορφα συναισθήματα που κυριάρχησαν θα μας συνοδεύουν όλους όσοι παρευρεθήκαμε, για πολύ καιρό.!!!!!!!!!!!!!!!!!!»
