Μήπως να την δούμε λίγο αλλιώς το 2017.. Ανασκοπήσεις και αναθεωρήσεις
Μια παράξενη γεύση μας άφησε η χρονιά που εκπνέει σε ένα πλαίσιο παγκόσμιας τρομοκρατίας και διάχυτο φόβο για το αύριο.. Ξεχαρβαλωμένα σύνορα, μια οικονομική ανασφάλεια και μερικοί τρελοί να σπέρνουν τον πανικό στη πάλαι πότε Γηραιά Ήπειρο.
Καλλιτέχνες, επιφανείς μουσικοί και άνθρωποι των γραμμάτων και τεχνών έφυγαν, δηλώνοντας με ειρωνικό τρόπο ότι τελικά ίσως είναι μάταιο να ζεις σε τούτον τον άδικο κόσμο. Ίσως έφυγαν να συνεχίσουν το έργο τους σε έναν παράδεισο που παίρνει ψυχές τώρα τελευταία με την ταχύτητα υπερσύγχρονου αεροσκάφους.
Η μόνη σταθερά κατά την χρονιά που πέρασε ήταν η σταθερή αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Μια αλλαγή που ήθελε κότσια να την αγκαλιάσεις είτε σου άρεσε είτε όχι. Μυστήριες αλλαγές στην παιδεία σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν τελικά κάνουμε αγώνα δρόμου να καταργήσουμε τα ελληνικά γράμματα, την ιστορία και τη βαθιά ριζωμένη κουλτούρα στις προσταγές της ‘’Ηνωμένης’’ Ευρώπης..
Ποιας Ευρώπης? Αυτής που αργά και βασανιστικά δέχεται ύπουλους τριγμούς σε όλα τα γρανάζια της οικονομίας και αγορών, κάνοντας ακόμη και τους σκεπτικιστές να αναρωτιούνται εάν τα νήματα που ενώνουν τα κράτη θα συνεχίσουν να υφίστανται με την σημερινή μορφή. Την ίδια ώρα που κάποιοι δουλεύουν σε εντατικούς ρυθμούς να σπέρνουν τον πανικό και το φόβο με τις κινηματογραφικές τους επιθέσεις.
Αποδημητικά πουλιά οι νέοι προς όλες τις κατευθύνσεις, βόρεια είτε νότια. Ηγέτες ισχυροποιούνται στις κοντινές μας γειτονιές, σκηνοθετούν με περίσσεια ευφυία το χορό της επόμενης μέρας, σε μια σκακιέρα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Κι εμείς σαν παρατηρητές του αύριο, αναμένουμε την επόμενη πράξη του έργου χωρίς αντιδράσεις, χωρίς μα και μου, με μια υπόκωφη σιωπηλή ανέχεια…
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Κώστας Καρυωτάκης
Στο κατώφλι του καινούριου χρόνου η εσωτερική σου ανασκόπηση ίσως φαντάζει πιο σημαντική από ποτέ. Ποιες αποφάσεις πήρες σιωπηλά κοιτώντας γύρω σου χωρίς δεύτερη σκέψη? Ποιες αποφάσεις πήρες με γνώμονα το φόβο που σου έχουν επιτηδευμένα πλασάρει? Πόσο πολύ φοβήθηκες το ρίσκο σε οποιοδήποτε επίπεδο κι επέλεξες την ασφαλή λύση? Αυτήν που επί της ουσίας δεν υπάρχει. Διότι τα γνώριμα σήμερα θα είναι άγνωστα κι ανεφάρμοστα αύριο.
Μπορείς πάντα να κάνεις μια νέα αρχή στη ζωή σου χωρίς όλα τα παραπάνω. Η μόνη σταθερά είναι η διαρκής αλλαγή και η μόνη κορυφή είναι η δύναμη ψυχής που σε οδηγεί..
Επίκαιροι Αμίλητοι
Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί,
περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,
πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει
Μαγιακόφσκι, μετάφραση Γιάννης Ρίτσος
