Σκέψεις που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της μεσημεριανής …εργασίας που θεωρητικά θα πρέπει να και λίγο πιο … προσωπική αν και βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο
Τα μεσημέρια είναι η καλύτερη ώρα για να αποτυπώσεις στο χαρτί τις σκέψεις σου.
Ειδικά μέσα στον χώρο του Βιβλιοπωλείου, παρέα με χαμηλή μουσική και με τη μυρωδιά των βιβλίων να σε περικυκλώνουν και να σε κατακλύζουν! Και ένα τέτοιο μεσημέρι με ωραία, πνιγηρή και υγρή ζέστη που θύμιζε ακροποταμιά του Αμαζονίου, αποφάσισα να ξεκινήσω το νέο μου κείμενο μέχρι που μια φωνή γεμάτη γρέζι ενός λίγο γνωστού μου προσώπου, διέκοψε κάθε ειρμό λαμπρών σκέψεων και ιδεών, έτοιμων να εναποτεθούν στο σκληρό δίσκο υπολογιστή μου.
Σινάμενος κουνάμενος, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην απέναντι καρέκλα του γραφείου μου βαριαναστενάζοντας, ωσάν κλητήρας σε δυσμενή μετάθεση από το Κολωνάκι στον Έβρο.
Ήταν γύρω στις 3:15 όταν ξεκίνησε να μου περιγράφει την όλη του διαδρομή από το χωριό μέχρι την χώρα καθώς και με ύφος ηρωικό μου εξιστόρησε για τον παρατεταμένο λόξυγκά του μέσα στο λεωφορείο κατά την διάρκεια διαδρομής.
Στις 3:35 η θεματολογία άλλαξε με ένα πολιτικό ροκ υβρεολόγιο για το συνταξιοδοτικό να κατέχει την πρώτη γραμμή του ακατάσχετου ειρμού της δεξαμενής των σκέψεων του (τι δεξαμενή… πλυσταριό και βάλε), αλλά και με σφήνες θέματα που αφορούσαν στην αγορά καταναλωτικών προϊόντων για το σπίτι (ξέχασα να τον ρωτήσω αν πήρε λουλάκι για τα ρούχα.)
Στις 3:55 είχαμε περάσει στις απολαύσεις της θάλασσας και των διακοπών των μπατζανάκηδων, των ανιψιών και λοιπών ξαδέρφων οι οποίοι αποφάσισαν να γυρίσουν κάποια νησιά. Ενδιαφέρουσα πολύ συζήτηση. Βέεεβαιαααα! Είχε τελειώσει και ο καφές και είχα μπει σε βαθύτατη φάση υπνωτισμού και πλήρους αποχαύνωσης.
Ξαφνικά στις 4:13 στον μονόλογο του έγινε η μεγάλη ανατροπή και μέχρι τις 4:42 έμαθα αναλυτικότατα για ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε καθώς και όλες τις ενδείξεις χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων από την τελευταία του εξέταση αίματος. Πάλι καλά που δεν μου είπε πως ήταν και έγκυος να αποσυντονιζόμουν πλήρως μεσημεριάτικα.
Στις 5:06 αποφάσισε να σηκωθεί. Βέβαια δεν είχα γράψει μήτε λέξη αλλά μπροστά σε τέτοια χαρά ποιος τα κοιτάει αυτά; (έτσι για να κάνει και ρίμα).
Μέχρι τις 5:31 έψαχνε για τα ανιψάκια του βιβλία αλλά και χαρτικά. Και αφού του κατέβασα από τα ράφια κάθε φάκελο με λάστιχο και κάθε είδος για αρχειοθέτηση, με ένα πολύ γλυκό χαμόγελο απογοήτευσης αλλά και θριάμβου νίκης μου ανακοίνωσε μεγαλοφώνως πως τελικά όλα τα έχουν σπίτι και πως είναι γεμάτο το γραφείο αλλά και πως θα έπρεπε να φύγει για να προλάβει το λεωφορείο του.
Είναι το σημείο που έχουν αποσυνδεθεί όλα τα καλώδια του εγκεφάλου μου από το υπόλοιπο σώμα και υπάρχει κενό μνήμης μιας και κάηκε όλος ο κεντρικός πίνακας ελέγχου του εγκεφάλου μου. Καθώς και οι ασφάλειες μαζί!
Συμπέρασμα: Το επόμενο μεσημέρι που θα αποφασίσετε να δουλέψετε στον χώρο εργασία σας, να κλειδώσετε την πόρτα. Ή καλύτερα να διπλοκλειδώσετε. Ποτέ δεν ξέρεις . . . !
