Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς μιλάει για την μπασκετική ΑΕΚ και μας λέει “ήρθε η ώρα οι φίλαθλοι να βγουν μπροστά. Διαφορετικά, η κατάσταση θα βαλτώσει και κάποια στιγμή ο κ. Μάκης Αγγελόπουλος θα κουραστεί να βάζει το χέρι στην τσέπη και θα αναχωρήσει για… άλλες πολιτείες”.
Το ελληνικό μπάσκετ δικαίως θεωρείται το πιο επιτυχημένο άθλημα στη χώρα. Τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, οι διεθνείς τίτλοι ήταν πολλοί. Το σημαντικότερο, όμως, ήταν πως οι συγκινήσεις που απόλαυσαν οι φίλαθλοι ήταν μεγάλες. Το θέαμα ελκυστικό. Οι εξέδρες γεμάτες.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ωστόσο, τα τελευταία 60 χρόνια πάντα -ή σχεδόν πάντα- λειτουργούσε ένα δίπολο. Τη δεκαετία του ’60 αυτό το δίπολο το αποτελούσαν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ. Η Ένωση εκείνη τη δεκαετία κατέκτησε έξι πρωταθλήματα και έφερε στη χώρα το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο: το 1968, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με αντίπαλο τη Σλάβια Πράγας. Την επόμενη δεκαετία το δίπολο, πλέον, ήταν Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Για να πάμε στη δεκαετία του ’80, όταν η έντονη σύγκρουση άλλαξε πόλη και ομάδες. Η Θεσσαλονίκη πήρε τα ηνία του σπορ στα χέρια της. Ο Άρης του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Σούμποτιτς είχε απέναντί του έναν άξιο αντίπαλο: τον ΠΑΟΚ του Πρέλεβιτς, του Κόρφα και του Φασούλα. Οι κόντρες τους υπήρξαν διαφήμιση για το άθλημα.
Όλη η Ευρώπη περίμενε με κομμένη την ανάσα να δει τη σύγκρουση των δύο γιγάντων. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και το μπάσκετ στη συμπρωτεύουσα έκανε τον κύκλο του. Για να επιστρέψουμε, από τη δεκαετία του ’90, στο γνωστό, δοκιμασμένο και σταθερό δίπολο των «αιωνίων». Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν διακρίθηκαν μόνο εντός των συνόρων αλλά και στην ευρωπαϊκή αρένα. Οι πράσινοι γέμισαν την πλούσια τροπαιοθήκη τους, προσθέτοντας έξι Ευρωλίγκες και οι «ερυθρόλευκοι» άλλες τρεις. Η ΑΕΚ ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γιατί το Κύπελλο Ελλάδας το 1981 δεν ανέδειξε την ομάδα ως δύναμη αμφισβήτησης των δύο «μονομάχων». Αυτό το δίπολο έσπασε στην πράξη όταν ο Γιάννης Φιλίππου ανέλαβε την ομάδα το 1995. Η ενασχόλησή του με τα κοινά του «Δικεφάλου» ήταν η μόνη περίοδος που κάποιος αμφισβήτησε την….. ισορροπία του τρόμου των δύο μεγάλων.
Η ΑΕΚ εκείνης της εποχής κοίταξε στα μάτια Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, δημιούργησε ένα συγκρότημα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσες να αγνοήσεις. Η ομάδα το 1998 φτάνει στον τελικό της Ευρωλίγκας και χάνει το τρόπαιο από την ποιοτικότερη Κίντερ Μπολόνια. Ωστόσο, το 2000 έρχεται η ώρα της ρεβάνς. Οι «κιτρινόμαυροι» κατακτούν το Κύπελλο Σαπόρτα, πάλι με αντίπαλο την ιταλική ομάδα. Ταυτοχρόνως, αμφισβητούν την «πράσινη» κυριαρχία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όταν το 2000 και το 2001 νικούν στον τελικό τον Παναθηναϊκό και προσθέτουν δύο Κύπελλα στην «κιτρινόμαυρη» συλλογή. Ωστόσο, η μεγάλη επιτυχία του σωματείου ήρθε το 2002, όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος, με τον πλέον παλικαρίσιο τρόπο. Στον τελικό, με τον Ολυμπιακό, γύρισε τη σειρά σε 3-2, ενώ βρέθηκε πίσω 2-0! Ήταν ένα πρωτάθλημα που πανηγυρίστηκε έξαλλα, καθώς είχαν περάσει 32 χρόνια από το προηγούμενο. Η ομάδα, εκτός από τα δικά της παιδιά (Κακιούση, Χατζή, Ντικούδη), διέθετε εξαιρετικούς ξένους μπασκετμπολίστες, οι οποίοι έκαναν τη διαφορά στο παρκέ.
Μέχρι που το 2006 ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας αποχωρεί από το σύλλογο. Ακολούθησε ένα απίστευτο μπλακ-άουτ, με αποτέλεσμα το απόλυτο σκοτάδι. Η στάση πληρωμών, οι προσφυγές, οι αποχωρήσεις των πρωτοκλασάτων ονομάτων, η διοικητική γκρίνια και ανυπαρξία, η έλλειψη στόχων και οράματος, η απομάκρυνση των φιλάθλων από το γήπεδο ήδη είχαν δρομολογήσει τις εξελίξεις. Ο υποβιβασμός στην Α2 υπήρξε η φυσική συνέπεια των πραγμάτων. Όλα αυτά τα χρόνια, στο γήπεδο πήγαιναν οι κλασικοί εραστές του αθλήματος και οι οργανωμένοι. Δηλαδή η ομάδα έπαιζε, στην ουσία, μεταξύ συγγενών και φίλων. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Το brand name του συλλόγου ήταν και είναι για μεγαλύτερα πράγματα.
Μέχρι που τον Νοέμβριο του 2014 ανέλαβε την ομάδα ο Μάκης Αγγελόπουλος. Ένα κόσμημα για το σπορ. Ο τρόπος που τοποθετείται, ακόμη και αυτός που διατυπώνει τις ενστάσεις του στα μπασκετικά δρώμενα, αποδεικνύει ότι πλέον υπάρχει μια φωνή: αυτή της λογικής, της σύνεσης και κυρίως της συνεννόησης. Από την πρώτη μέρα ο κ. Αγγελόπουλος τοποθέτησε ψηλά τον πήχη. Δηλαδή, στη δημιουργία μιας ομάδας η οποία θα αμφισβητήσει το δίπολο, θα μπει ξανά στον εγχώριο και διεθνή χάρτη και θα κερδίσει τίτλους. Κυρίως, όμως, να παρουσιάσει ένα ελκυστικό πρότζεκτ και στο παρκέ να αποδώσει όμορφο μπάσκετ. Πέντε χρόνια μετά, η παρουσία του -από κάποιον ο οποίος δεν είναι ΑΕΚτζής- κρίνεται ως απολύτως επιτυχημένη. Μπορεί όντως να μην κατάφερε να σπάσει το μονοπώλιο των δύο, αλλά στα άλλα ζητήματα πέτυχε και με το παραπάνω. Το 2018 κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, αποκλείοντας Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.
Την ίδια χρονιά, οι «κιτρινόμαυροι» κατέκτησαν το Τσάμπιονς Λιγκ, έπειτα από δύο συγκλονιστικές εμφανίσεις στο φάιναλ φορ που έγινε στο ΟΑΚΑ. Την επόμενη χρονιά, το 2019, η ομάδα κερδίζει στη Βραζιλία το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Μπορεί να απέτυχε, μέχρι τώρα, να αμφισβητήσει την κυριαρχία των δύο, αλλά δείχνει να προσπαθεί. Και -μεταξύ μας- πώς μπορούσε να γίνει αυτό, όταν το μπάτζετ είναι 3-4 φορές μικρότερο από των ανταγωνιστών του; Πώς μπορεί να γίνει, όταν η Ευρωλίγκα -το σημαντικότερο πρωτάθλημα μετά το ΝΒΑ στον πλανήτη- έχει εξελιχθεί σε μια κλειστή λίγκα; Όταν για τη χώρα μας υπάρχουν δύο κλειστά συμβόλαια για τους «αιώνιους» και σε υποθετική περίπτωση που η ΑΕΚ βγει πρωταθλήτρια, πάλι οι ανταγωνιστές της θα αγωνιστούν στο θεσμό και όχι εκείνη; Άραγε, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση; Ασφαλώς και υπάρχει. Ποια; Η συσπείρωση των φιλάθλων της. Η αγορά εισιτηρίων. Το γεμάτο ΟΑΚΑ.
Έχουμε δύο τέτοια παραδείγματα. Η Ζαλγκίρις και ο Ερυθρός Αστέρας. Οι Λιθουανοί είναι πρώτοι στα εισιτήρια με 13.000 περίπου μέσο όρο και διαρκή sold out. Ο δε Αστέρας γεμίζει το γήπεδο ασφυκτικά και οι οπαδοί του δημιουργούν κολασμένη ατμόσφαιρα. Αν γίνει κάτι ανάλογο από τον κόσμο του συλλόγου, τα έσοδα θα αυξηθούν. Εισιτήρια, διαφημιστικά και χορηγικά προγράμματα, τηλεοπτικά δικαιώματα θα δώσουν τη δυνατότητα να έρθουν καλύτεροι παίκτες και ο σύλλογος να μεγαλώσει. Η διοίκηση έκανε το χρέος της. Έφερε παίκτες Ευρωλίγκας. Γιατί οι Μασιούλις, Σλότερ, Λάνγκφορντ (φωτό από τις πρώτες συναντήσεις – ιστοσελίδα tanea.gr) και προσφάτως ο Τσάλμερς είναι αθλητές από το πάνω ράφι. Ο πρόεδρος μάτωσε. Μήπως ήρθε η ώρα το ΟΑΚΑ να γεμίσει; Γιατί αυτήν την πενταετία οι αγώνες πρωταθλήματος γίνονται σε άδειες εξέδρες.
Οι δε ευρωπαϊκοί αγώνες μετά βίας μαζεύουν 4.000 νοματαίους. Μια φορά στο φάιναλ φορ και άλλη μία φορά με αντίπαλο την Μπάμπεργκ επιβεβαιώνουν ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια των φίλων του συλλόγου. Γιατί, ήρθε η ώρα οι φίλαθλοι να βγουν μπροστά. Διαφορετικά, η κατάσταση θα βαλτώσει και κάποια στιγμή ο κ. Μάκης Αγγελόπουλος θα κουραστεί να βάζει το χέρι στην τσέπη και θα αναχωρήσει για… άλλες πολιτείες. Και είναι κρίμα. Πολύ κρίμα.
