Ο Κώστας Τσάκωνας το 1981 γράψει ιστορία με την αδυναμία του να βρει έξι χαμένα χρόνια…. Το 2004, το “Σάββας, καφέ” γίνεται η έκφραση όλων των Ελλήνω και ο Νίκος Μποζιονέλος μας ταξιδεύει στο Ευρο 2004 και τη μεγαλύτερη επιτυχία σε εθνικό επίπεδο της Ελλάδας στον αθλητισμό
16 χρόνια ρε φίλε. 16. Πότε πέρασαν; Ειλικρινά, δεν αναρωτιέστε; Και όχι εσείς οι… πιτσιρικάδες, αλλά εμείς, οι πριν ή μετά τα 40, αρχίζουμε να μοιάζουμε στον Κώστα Τσάκωνα και στον αλήστου μνήμης μονόλογο από το «Μάθε παιδί μου γράμματα», κατ’ εμέ η κορυφαία ελληνική ταινία όλων των εποχών: «έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο…» κλπ.
Σαν σήμερα λοιπόν, 2004 κόντρα στα τα καλύτερα προγνωστικά. Όλοι θυμόμαστε που ήμασταν εκείνο το βράδυ. Έχω την αίσθηση πως μόνο ο τελικός του Euro 2004 και η 11η Σεπτεμβρίου με την πτώση των δίδυμων πύργων είναι τα γεγονότα που έχει συνδυάσει κανείς, υποσυνείδητα, με το «πού ήμουν τότε» (άντε και όταν «έφυγε» ο Ανδρέας, το ’96, για εμάς τους… κεντρώους).
Όχι, δεν θυμάμαι τόσο το ματς, ή τι έκανα ή τι έλεγα, ή με ποιους ήμουν, άλλωστε το κρίμα ήταν πως βρεθήκαμε στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στον Χολαργό με περισσότερες… γυναίκες αντί για άντρες. Κι άντε να εξηγείς τότε στην ξανθούλα δίπλα (καλό κομμάτι, χάθηκε αυτή) γιατί ο Ρονάλντο δεν δίνει πάσα, γιατί ο προπονητής τους (σ.σ. ο Σκολάρι) έχει μουστάκι και γιατί είναι, πια, τόσο σημαντικός αυτός ο αγώνας. Κατανοητό γιατί το ραντεβού που βγήκαμε αργότερα, απέτυχε.
Θυμάμαι όμως το μετά. Καβάλα στο μηχανάκι και βουρ για κέντρο. Το περπάτημα ως την Ομόνοια. Ο εκστασιασμός. Η τρέλα. Το ποτό. Και, την επομένη, Καλλιμάρμαρο, δίπλα στο παλιό μου σπίτι, στο Παγκράτι.
Πιο πολύ θυμάμαι τα προηγούμενα. Το βρισίδι για να προλάβω τη σέντρα της πρεμιέρας με την Πορτογαλία, ερχόμενος από Βάρκιζα όπου είχα πάει για μπάνιο. Τον προημιτελικό με τη Γαλλία, εκεί που οι περισσότεροι λέγαμε (κακά τα ψέματα) «ως εδώ». Και, κυρίως, τον ημιτελικό με την Τσεχία. Τέτοια ζαλάδα, τέτοια έκσταση από πανηγυρισμούς, δεν είχα, ούτε έζησα ξανά. Πήγαμε στο «On the road», στο Καλλιμάρμαρο, όπου ο Νότης κερνούσε πίσω από την μπάρα τα κλασικά του υποβρύχια. Και πάλι δεν συνήλθα. Ήταν, συμπαθάτε με, μεγαλύτερη η κ@%λ@ με την Τσεχία και τον Τραϊανό, παρά στον τελικό. Όχι, δεν το χάναμε στον τελικό. Και δεν το χάσαμε.
4 Ιουλίου σήμερα. 16 χρόνια ρε φίλε. Σαν χθες. Ειλικρινά. Μα πόσο δίκιο είχε ο Τσάκωνας…
Διαβάστε το πλήρες άρθρο και τα προγνωστικά του Νίκου Μποζιονέλου στο Foxbet.gr
