Μια ξεχωριστή σινε-βραδιά οργανώνει η Κινηματογραφική Λέσχη Αμοργού την Κυριακή 14 Ιουνίου 2020, στις 21:00. Στον προαύλιο χώρο της Λέσχης στο Βρούτση θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του Όμηρου Ευαγγελινού, «Guardians of the Aegean».

«Η πενταετής οδύσσεια του κινηματογραφιστή Όμηρου Ευαγγελινού καθώς ταξιδεύει με ένα παλιό ψαροκάικο στα νησιά των Κυκλάδων για να ερευνήσει το θέμα της υπεραλίευσης και τον αγώνα επιβίωσης των μικρών ψαράδων στις ακτές του Αιγαίου. Καθ’ οδόν μαθαίνει για ένα σχέδιο προστασίας που δημιουργείται με πρωτοβουλία του Πιερ Ιβ Κουστό, καταλήγει στη Σαντορίνη, όπου παρακολουθεί τις προσπάθειες του τελευταίου να ενώσει ντόπιους ψαράδες, επιστήμονες και πολιτικούς, με σκοπό τη δημιουργία μιας Θαλάσσιας Προστατευόμενης Περιοχής. Τέτοιες πρωτοβουλίες προστασίας του περιβάλλοντος που γεννιούνται από τους άμεσα εμπλεκόμενους είναι ελάχιστες παγκοσμίως».

Έτος παραγωγής: (2016) Παραγωγή: Ελληνική Σκηνοθεσία: Όμηρος Ευαγγελινός Σενάριο: Όμηρος Ευαγγελινός Αφήγηση: Γρηγόρης Πατρικαρέας Διάρκεια: 87’

Η προβολή θα γίνει με την παρουσία του σκηνοθέτη Όμηρου Ευαγγελινού. Η είσοδος είναι ελεύθερη και οι θεατές έχουν την δυνατότητα να συνεισφέρουν ελεύθερα για την οικονομική ενίσχυση της Λέσχης.

Να σημειώσουμε ότι πριν από δύο χρόνια, ο κος Ευαγγελινός είχε μιλήσει στην εφημερίδα “Κοινή Γνώμη” για την ταινία (σ.σ. είχε προβληθεί στον Κινηματογράφο “Παλλάς”) και είχε δώσει ενδιαφέρουσες απαντήσεις

Ποιες είναι οι αλήθειες γύρω από τη σημερινή πραγματικότητα της αλιείας που «ψαρέψατε» στα αμέτρητα ταξίδια σας από την Άνδρο μέχρι τη Σαντορίνη;

«Στην ταινία καταγράφουμε την καθημερινή πάλη των παράκτιων ψαράδων (ψαροκάικα, δίχτυα, παραγάδια), παρατηρούμε και εστιάζουμε αντίστοιχα στη μέση αλιεία (γρι-γρι, ανεμότρατες) και παράλληλα, ακούμε τις απόψεις της επιστημονικής κοινότητας πάνω στο θέμα της υπεραλίευσης, της βιωσιμότητας των θαλασσών μας και της διατήρησης όλων αυτών που θεωρούμε σήμερα δεδομένα, ότι θα πάμε σε ένα νησί και θα δούμε στο λιμανάκι ψαράδες να απλώνουν τα δίχτυα και να τρώμε ψάρι από τον τόπο. Σύμφωνα με την επιστημονική άποψη, δυστυχώς δεν είναι σίγουρο ότι θα το έχουμε αυτό για πάντα και μάλλον είμαστε πολύ κοντά σε μία μη αναστρέψιμη κατάσταση. Την ίδια γνώμη έχουν και οι αλιείς, γιατί βλέπουν κάθε χρόνο να μειώνονται οι ψαριές τους και να χρειάζονται να ασκούν περισσότερη αλιευτική πίεση για να ζήσουν. Πλέον ψαρεύουν με διπλάσια ή τριπλάσια δίχτυα ή αγκίστρια για να βγάλουν σχεδόν τα μισά ή ακόμα λιγότερα ψάρια από ό,τι έβγαζαν πριν από κάποια χρόνια. Κι εκεί βλέπουμε ότι όλες οι απόψεις συμφωνούν στην ύπαρξη προβλήματος. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πολιτική βούληση για να αγγίξουμε αυτά τα ευαίσθητα θέματα και οι λύσεις, έξω από την αστυνόμευση και την τήρηση της υφιστάμενης νομοθεσίας, είναι η δημιουργία χώρων, τους οποίους δεν θα πλησιάζει ο άνθρωπος. Δηλαδή θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, όπου μέσα δεν θα ψαρεύει ποτέ κανένας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, σε 3-5 χρόνια σε όλες τις περιοχές θα αρχίσουν να ανεβαίνουν τα ιχθυοαποθέματα με αποτέλεσμα οι ψαράδες να μπορούν να ψαρέψουν, όχι μέσα, αλλά περιφερειακά αυτών των περιοχών. Κι έτσι, θα μπορούν να βγάζουν περισσότερα ψάρια με λιγότερα χιλιόμετρα διχτυών και με λιγότερες ημέρες ψαρέματος τη βδομάδα από ό,τι βγάζουν τώρα. Και αυτό όλο θα αυξάνεται».

Ποιο ήταν το κίνητρο για την αρχή της έρευνάς και εν συνεχεία, την παραγωγή αυτής της ταινίας;

«Η έρευνα διήρκησε δύο χρόνια και η παραγωγή πέντε. Για την υλοποίηση του ντοκιμαντέρ χρειάστηκαν συνολικά επτά χρόνια. Το κίνητρο για να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία ήταν η πατρότητα. Έχω δύο παιδιά και άρχισα να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω με την τέχνη που σπούδασα ώστε να διασφαλίσω ή να βοηθήσω κάποια από τα πράγματα που θεωρούμε εμείς δεδομένα στις μέρες μας να τα έχουν τα παιδιά μας και αντίστοιχα τα παιδιά τους. Αυτό με παρότρυνε. Έχω κάνει δύο ντοκιμαντέρ με θέμα τη διαχείριση των απορριμμάτων, ένα για τη Μύκονο και ένα για όλη την Ελλάδα και η τρίτη μου δουλειά μεγάλου μήκους είναι το «Guardians of the Aegean», η οποία μελετάει και καταγράφει το θέμα της υπεραλίευσης στο Αιγαίο και των πιθανών λύσεων του προβλήματος, ακολουθώντας το παράδειγμα του Πιερ Ιβ Κουστό στη Σαντορίνη. Αυτός με δική του ιδέα και παρότρυνση ενημέρωσε τους ψαράδες εκεί και μετά οι ίδιοι προχώρησαν και αποφάσισαν να δημιουργήσουν την πρώτη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή στην Ελλάδα, που ξεκινάει από κάτω προς τα πάνω (bottom-up conservation), ενώ το top-down Conservation ξεκινάει από ένα υπουργείο που αποφασίζει να λάβει συγκεκριμένα μέτρα, συνήθως χωρίς να ενημερωθούν οι πολίτες και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, εν προκειμένω οι ψαράδες».