Ένα κείμενο που φέρει τον τίτλο «Δεν έχω άλλη υπομονή» έγινε viral στο διαδίκτυο, με συγγραφέα την Μέριλ Στριπ, αποδείχτηκε όμως ότι ανήκε στον Πορτογάλο συγγραφέα José Micard Teixeira και αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις και τον χρόνο
Συγκλονιστικό κείμενο: Δεν έχω υπομονή για όποιον δεν την αξίζει
«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει υπεροπτική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.
Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν χαρίζω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.
Αποφάσισα να μην συνυπάρχω πια με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.
Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.
Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».
Και καθώς προφανώς έχει υπάρξει κάποια σύγχυση στο παρελθόν: Ελάχιστη σημασία έχει τελικά αν το έγραψε η Μέριλ Στριπ ή ο Πορτογάλος συγγραφέας José Micard Teixeira. Προφανώς η παρεξήγηση με την διάσημη ηθοποιό βοήθησε την διάδοσή του περισσότερο αν και πράγματι η πατρότητα ανήκει στον συγγραφέα. Σημασία όμως έχει πως ο συντάκτης του σε 199 λέξεις κατάφερε να κλείσει όλη την κοινωνική απαίτηση της εποχής. Το κείμενο περιγράφει την γενική αρχή της «κούρασης» όλου του πολιτισμένου κόσμου από τα δήθεν και τους δήθεν.
«Τροφή»: Προφανώς συμφωνώ εν πολλοίς με το κείμενο, εκτός από ένα σημείο, εκεί που αναφέρεται στις αντιπαραθέσεις. Προσωπικά τις αγαπώ και τις επιδιώκω σε κάποιον βαθμό, αλλά μόνο όταν έχω να κάνω με ανθρώπους που στηρίζουν την άποψή τους ήπια, με σεβασμό και με επιχειρήματα, καθώς θεωρώ ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος να δω και την οπτική και άλλων ανθρώπων, ώστε να διευρύνω τον δικό μου ορίζοντα, ασχέτως εάν θα την συμπεριλάβω στα τελικά πιστεύω μου.
Με άλλα λόγια, θεωρώ πως μέσα από τις αντιπαραθέσεις δημιουργούνται οι προϋποθέσεις της εξέλιξης.
Και, τέλος, ναι, χαμογελώ και σε όσους δεν μου χαμογελάνε πολλές φορές και προσπαθώ να αγαπώ, ανεξάρτητα εάν το κάνουν και οι άλλοι ή όχι, απλώς αν δεν το κάνουν, μένω μακριά τους…
