Το ημερολόγιο μιας κατοίκου της Γουχάν – Μέσω του BBC έχουμε την καταγραφή συναισθημάτων, εικόνων και σκέψεων από μία κάτοικο μιας πόλης που ελέω κορονοϊού έχει μετατραπεί σε “φάντασμα”
Η κινεζική πόλη Γουχάν βρίσκεται σε καραντίνα από τις 23 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο της προσπάθειας περιορισμού της εξάπλωσης του νέου κορωνοϊού. Οι μεταφορές έχουν σταματήσει, τα περισσότερα μαγαζιά και επιχειρήσεις έχουν κλείσει και στους ανθρώπους συνιστάται να παραμένουν στο σπίτι τους.
Η Jing είναι μία 29χρονη κοινωνική λειτουργός και ακτιβίστρια, η οποία ζει μόνη της. Καθ’ όλη την περασμένη εβδομάδα κρατούσε ένα ημερολόγιο, το οποίο μοιράστηκε με το BBC:
Πέμπτη 23 Ιανουαρίου – Η μέρα που η Γουχάν «κατέβασε ρολά»
«Δεν ήξερα τι να κάνω όταν ξύπνησα και πληροφορήθηκα για την καραντίνα. Δεν ξέρω τι σημαίνει, πόσο καιρό θα διαρκέσει και με ποιον τρόπο θα πρέπει να προετοιμαστώ.
Υπάρχουν πολλά εξοργιστικά σχόλια (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης): ότι πολλοί ασθενείς δεν μπορούν να νοσηλευθούν έπειτα από διάγνωση (εξαιτίας έλλειψης χώρων) καθώς και ότι πολλοί ασθενείς με πυρετό δεν δέχονται την κατάλληλη φροντίδα.
Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι φοράνε μάσκες. Φίλοι μου είπανε να κρατήσω στην άκρη προμήθειες. Το ρύζι και τα νουντλς έχουν σχεδόν εξαντληθεί.
Ένας άντρας αγόραζε πολύ αλάτι και κάποιος τον ρώτησε γιατί. Εκείνος απάντησε: «Κι αν η καραντίνα κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο;»
Πήγα σε ένα φαρμακείο και είχε ήδη περιορίσει τον αριθμό των πελατών που δεχόταν. Είχαν ήδη εξαντληθεί οι μάσκες και τα αλκοολούχα απολυμαντικά.
Αφότου μάζεψα αρκετές προμήθειες για φαγητό, είμαι ακόμα ταραγμένη. Τα αυτοκίνητα και οι πεζοί μειώνονται και η πόλη έχει ξαφνικά «παγώσει».
Πότε θα αρχίσει η πόλη να ξαναζεί;»
Παρασκευή 24 Ιανουαρίου – Μία σιωπηλή Παραμονή Πρωτοχρονιάς
«Όλα γύρω είναι σιωπηλά και η σιωπή είναι τρομακτική. Ζω μόνη μου και μπορώ να νιώσω την παρουσία άλλων ανθρώπων τριγύρω μοναχά από τους θορύβους που ακούγονται κάπου κάπου από το διάδρομο.
Έχω πολύ χρόνο για να σκεφτώ πώς θα επιβιώσω. Δεν έχω ούτε πόρους ούτε γνωριμίες.
Ένας από τους στόχους μου είναι να μην αρρωστήσω και για αυτό θα πρέπει να ασκούμαι. Το φαγητό είναι επίσης πολύ σημαντικό για την επιβίωση και γι’αυτό θα πρέπει να γνωρίζω εάν μου μένουν αρκετές προμήθειες.
Η κυβέρνηση δεν έχει πει πόσο θα κρατήσει η καραντίνα, ούτε πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε. Κάποιοι λένε ότι ίσως κρατήσει ως τον Μάιο.
Το φαρμακείο και το παντοπωλείο από κάτω ήταν κλειστά σήμερα, μα με παρηγορεί το ότι είδα ότι γινόταν ακόμα διανομή φαγητού.
Τα νουντλς έχουν εξαντληθεί σε όλα τα σούπερ μάρκετ αλλά υπάρχει ακόμα λίγο ρύζι. Πήγα και στην αγορά σήμερα. Αγόρασα σέλινο, σκόρδο και αβγά.
Αφού πήγα σπίτι, έπλυνα όλα μου τα ρούχα και έκανα ένα ντους. Η προσωπική υγιεινή είναι σημαντική – νομίζω πως πλένω τα χέρια μου 20 με 30 φορές την ημέρα.
Το να βγαίνω έξω με κάνει να νιώθω ότι είμαι ακόμα συνδεδεμένη με τον κόσμο. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ πώς περνάνε οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες που ζουν μόνοι τους και τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Δεν ήθελα να μαγειρέψω λιγότερο απ’ ό,τι συνήθως διότι ήταν η τελευταία νύχτα της χρονιάς του γουρουνιού και έπρεπε να φτιάξω ένα εορταστικό γεύμα.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, έκανα βίντεο-κλήση με τους φίλους μου. Αναπόφευκτα μιλήσαμε για τον ιό. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται σε πόλεις κοντά στη Γουχάν, κάποιοι επέλεξαν να μην πάνε σπίτι εξαιτίας του ιού, κάποιοι ακόμη επιμένουν να συναθροίζονται παρά το ξέσπασμα.
Μία φίλη έβηξε κατά τη διάρκεια της κλήσης. Κάποιος της είπε, αστειευόμενος, να κλείσει το τηλέφωνο.
Μιλούσαμε για τρεις ώρες και σκέφτηκα ότι μπορούσα πλέον να πέσω για ύπνο με ευχάριστες σκέψεις. Μα όταν έκλεισα τα μάτια μου, ήρθαν μνήμες από τις προηγούμενες μέρες.
Δάκρυσα. Ένιωθα αβοήθητη, θυμωμένη και στεναχωρημένη. Σκεφτόμουν μάλιστα και τον θάνατο.
Δεν μετανιώνω για πολλά πράγματα γιατί η δουλειά μου σημαίνει πολλά. Μα δεν θέλω να τελειώσει η ζωή μου.»
Σάββατο 25 Ιανουαρίου – Μόνη την Πρωτοχρονιά
«Σήμερα είναι η κινεζική Πρωτοχρονιά. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ ιδιαίτερα οι εορταστικές εκδηλώσεις, μα τώρα η Πρωτοχρονιά φαντάζει πιο άκαιρη από ποτέ.
Το πρωί, είδα λίγο αίμα όταν φτερνίστηκα και τρόμαξα. Το κεφάλι μου γέμισε με ανησυχία για την αρρώστια. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να βγω ή όχι. Μα δεν είχα πυρετό και η όρεξή μου ήταν καλή κι έτσι βγήκα.
Φόρεσα δύο μάσκες παρόλο που λένε ότι είναι άσκοπο και περιττό. Ανησυχώ για τις κακής ποιότητας απομιμήσεις έτσι μία διπλή μάσκα με κάνει να νιώθω πιο ασφαλής.
Ήταν πάλι πολύ ήσυχα. Ένα ανθοπωλείο ήταν ανοιχτό και ο ιδιοκτήτης είχε τοποθετήσει στην πόρτα μερικά χρυσάνθεμα (που συχνά χρησιμοποιούνται στις κηδείες). Δεν ήξερα, όμως, αν αυτό σήμαινε κάτι.
Στο σούπερ μάρκετ, τα ράφια με τα λαχανικά ήταν άδεια και σχεδόν όλα τα ζυμαρικά και τα νουντλς είχαν εξαντληθεί. Υπήρχαν λίγοι μόνο άνθρωποι στην ουρά.
Συνεχίζει να μου έρχεται η παρόρμηση να αγοράσω πολλά κάθε φορά που πηγαίνω στο μαγαζί. Αγόρασα άλλα 2.5 κιλά ρυζιού, παρότι έχω 7 κιλά ρύζι στο σπίτι. Επίσης, δεν μπόρεσα να μην αγοράσω μερικές γλυκοπατάτες, ζυμαρικά, λουκάνικα, κόκκινα και πράσινα φασόλια, κεχρί και αλατισμένα αβγά.
Ούτε καν μου αρέσουν τα αλατισμένα αβγά! Θα τα δώσω σε φίλους, όταν τελειώσει η καραντίνα.
Έχω αρκετό φαγητό για ένα μήνα, κι αυτή η ψυχαναγκαστική τάση να αγοράζω μοιάζει τρελή. Μα υπό τέτοιες συνθήκες, πώς θα μπορούσα να κατηγορήσω τον εαυτό μου;
Πήγα για έναν περίπατο κοντά στο ποτάμι. Δύο μαγαζιά με σνακ ήταν ανοιχτά και κάποιοι άνθρωποι πήγαιναν βόλτα τα σκυλιά τους. Είδα κι άλλους να κάνουν βόλτα, μάλλον ούτε εκείνοι ήθελαν να παγιδευτούν μέσα.
Δεν είχα περπατήσει ποτέ ξανά σε εκείνο το δρόμο. Ένιωσα τον κόσμο μου να διευρύνεται λίγο».
Κυριακή 26 Ιανουαρίου – Κάνοντας τη φωνή σου να ακουστεί
«Δεν είναι μόνο η πόλη παγιδευμένη. Είναι και οι φωνές των ανθρώπων.
Την πρώτη μέρα της καραντίνας, δεν μπορούσα να γράψω τίποτα σχετικό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (εξαιτίας της λογοκρισίας). Δεν μπορούσα καν να γράψω στο WeChat. Η διαδικτυακή λογοκρισία υπάρχει εδώ και πολύ καιρό στην Κίνα, μα τώρα μοιάζει ακόμα πιο σκληρή.
Όταν στη ζωή σου έρχονται τα πάνω κάτω, είναι μια πρόκληση να χτίσεις από την αρχή την καθημερινότητά σου. Συνεχίζω να ασκούμαι τα πρωινά, χρησιμοποιώντας μία εφαρμογή, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ γιατί το μυαλό μου είναι απασχολημένο.
Σήμερα, βγήκα ξανά από το σπίτι και προσπάθησα να μετρήσω πόσους ανθρώπους συνάντησα – συνάντησα οκτώ καθώς περπατούσα προς ένα μαγαζί με νουντλς περίπου 500 μέτρα από το σπίτι μου.
Δεν ήθελα να πάω σπίτι. Ήθελα να εξερευνήσω λίγο παραπάνω. Πάνε μόνο δύο μήνες από τότε που μετακόμισα στη Γουχάν. Δεν έχω πολλούς φίλους εδώ και δεν γνωρίζω πολύ καλά την πόλη.
Νομίζω πως είδα περίπου 100 ανθρώπους σήμερα. Πρέπει να συνεχίσω να ακούγομαι και να σπάσω τα δεσμά. Ελπίζω όλοι να παραμείνουν αισιόδοξοι. Φίλοι, ελπίζω πως θα συναντηθούμε και θα μιλήσουμε στο μέλλον.
Περίπου στις 8 το βράδυ, άκουσα φωνές να λένε «Πάμε Γουχάν!» από ανθρώπους στα παράθυρά τους. Το να τραγουδούν όλοι μαζί είναι ένας τρόπος αυτό-ενδυνάμωσης.»
Τρίτη 28 Ιανουαρίου – Επιτέλους ήλιος
«Ο πανικός είναι διάχυτος ανάμεσα στους ανθρώπους.
Σε πολλές πόλεις, ζητείται από τους ανθρώπους να φοράνε μάσκα σε δημόσιους χώρους. Αυτό μοιάζει να είναι ένα μέτρο για να περιοριστεί το ξέσπασμα της πνευμονίας αλλά θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να οδηγήσει σε κατάχρηση εξουσίας.
Μερικοί πολίτες χωρίς μάσκα έχουν διωχθεί από τα μέσα μεταφοράς. Δεν ξέρουμε γιατί δεν φορούσαν μάσκα. Ίσως να μην μπορούσαν να τις αγοράσουν ή δεν ήξεραν για την οδηγία που είχε δοθεί. Όπως και να’χει, το δικαίωμα να βγαίνουν έξω δεν μπορεί να τους αφαιρεθεί.
Σε μερικά βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, κάποιοι άνθρωποι έχουν σφραγίσει τις πόρτες ανθρώπων, οι οποίοι είχαν βάλει μόνοι τους τον εαυτό τους σε καραντίνα. Ο κόσμος στην επαρχία Χουμπέι (όπου βρίσκεται η Γουχάν) οδηγήθηκαν έξω από τα σπίτια τους και δεν είχαν πουθενά να πάνε.
Την ίδια στιγμή όμως, κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν φιλοξενία σε ανθρώπους από τη Χουμπέι.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρακινήσει η κυβέρνηση τους ανθρώπους να παραμένουν στα σπίτια τους. Πρέπει να εξασφαλίσει ότι ο κάθε πολίτης έχει αρκετές μάσκες ή ακόμα και να δίνει χρηματική επιβράβευση σε όσους μένουν στο σπίτι τους.
Σήμερα, έχει επιτέλους ήλιο, έτσι είναι καλή και η διάθεσή μου. Είδα περισσότερους ανθρώπους στο κτίριο που μένω υπήρχαν μερικοί εργαζόμενοι της κοινότητας. Φάνηκε πως ήλεγχαν τη θερμοκρασία των μη-κατοίκων.
Δεν είναι εύκολο να χτιστεί η εμπιστοσύνη και σχέσεις σε κατάσταση καραντίνας. Η πόλη φθείρεται από αυτό το βάρος.
Εν μέσω όλων αυτών, δεν μπορώ παρά να είμαι σε επιφυλακή.
Το άγχος μου για την επιβίωση σιγά σιγά υποχωρεί. Το να προχωρήσω κι άλλο μέσα στην πόλη θα είναι ανούσιο εάν δεν κάνω γνωριμίες με τους ανθρώπους εδώ.
Η κοινωνική συμμετοχή είναι μια σημαντική ανάγκη. Όλοι πρέπει να βρουν ένα ρόλο στην κοινωνία και να δώσουν νόημα στις ζωές τους.
Σε αυτήν τη μοναχική πόλη, πρέπει να βρω τον ρόλο μου».
