Το Σάββατο 30 Ιουλίου η Νάξος αποχαιρέτησε έναν εξαίρετο άνθρωπο και Νομικό, τον Γιάννη Μαντζουράνη – Τι αναφέρει ο φίλος του Πέτρος Αξαόπουλος
“Νέε μου. Καλημέρα. Να απολαμβάνεις κάθε ημέρα τη ζωή. Τι πιο όμορφη εικόνα από τη θέα του κάστρου από εδώ…”
Καλοκαίρι του 1984 και ο Γιάννης Μαντζουράνης έρχεται κάθε πρωί στο “ζαχαροπλαστείο του Τάσου” (σ.σ. το νυν “Cream on Top”) και απολάμβανε το εσπρεσάκι του. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο όταν μου έλεγε καλημέρα με αποκαλούσε “νέε μου”. … Δεν τον ρώτησα ποτέ. Μιλούσε λίγο. Διάβαζε αρκετά και το κυριότερο; Απολάμβανε την φύση. Την εικόνα που του πρόσφερε η Νάξος απλόχερα.
Εμαθα ότι είναι Νομικός. Μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Από τους πιο νέους που είχαν μπει στο ΣτΕ Εξαίρετος στη δουλειά του και ως χαρακτήρας. Αλλά, η αλήθεια ειναι ότι ο σεβασμός που ένωθα με κρατούσε σε μία απόσταση. Χαμογελαστός πάντα. Αλλά σοβαρός…. Δεν σου επέτρεπε να τον πλησιάσεις περισσότερο απ ότι ήθελε ο ίδιος. Τον είδα και πάλι όταν γύρισα στη Νάξο…. Είχε πάλι πάρει σύνταξη. Δεν με γνώρισε την πρώτη φορά που βρεθήκαμε στη παραλία της Νάξου… Του είπα “Καλημέρα σας. Είμαι ο νέος τότε στου “Τάσου”… Γέλασε… “Ναι… Νεε μου. Να θυμάσαι η ζωή είναι όμορφη… Απόλαυσε την”…
Από τότε όποτε βρισκόμαστε, χαμογελούσε και μου έλεγε αντί για καλημέρα το “Νέε μου…”…. και χάνονταν στο δρόμο…
Γιατί τα λέω αυτά ε; Μα γιατί μέσα από τη σελίδα του φίλου του Πέτρου Ι. Αξαόπουλου – καθηγητή Πανεπιστημίου, έγινε γνωστό ότι έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Μαντζουράνης σε ηλικία 71 ετών. Το τελυεταίο αντίο το Σάββατο 30 Ιουλίου. Οπως αναφέρει ” Δεν ξέρω αν είναι συμβολικό, αλλά σήμερα (30 Ιουλίου) που γιορτάζεται η “ημέρα της φιλίας”, έτυχε να βρεθούμε αρκετοί φίλοι, για το τελευταίο αντίο στον αξιαγάπητο φίλο Γιάννη Κ. Μαντζουράνη”.
Ακολουθεί δε το τελευταίο δικό του αντίο (σ.σ. ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες και το υλικό)…
Στο φίλο μου Γιάννη Κ. Μαντζουράνη
Φιλία μιάς ολόκληρης ζωής που… μόνο ο θάνατος μπορεί να σταματήσει.
Όμως ήλθε κι’ αυτός , τον υποδέχθηκες με αξιοπρέπεια, γενναιότητα και ψυχραιμία, την ιδέα του την είχες δουλέψει στο μυαλό σου αρκετά, δεν πάλευες με αμφιβολίες, είχες δώσει σαφείς απαντήσεις σε όλα τα μυστηριώδη ερωτήματα του θανάτου, όπως στην μαθητική σου ζωή που διέπρεπες με τις άριστες επιδόσεις σου σε όλα τα μαθήματα.
Οι εκθέσεις σου ήταν λογοτεχνικά αριστουργήματα και αποτελούσαν ερεθίσματα αλλά και χρήσιμα παραδείγματα για όλους τους συμμαθητές σου, που είμαστε υπερήφανοι για σένα. Είχες μια λαμπρή σταδιοδρομία στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά διατηρούσες πάντα μια ιδιαίτερη, προσωπική σχέση με την λογοτεχνία που σε έκανε αξιαγάπητο σε όλες τις συντροφιές που είχαμε.
Από ανέκαθεν στις συζητήσεις μας, επαναλαμβάναμε ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο για τον άνθρωπο, λες και δίχως αυτόν όλα του στοχασμού μένουν ανεκπλήρωτα. Ο έρωτας σου για τη ζωή δεν σε εμπόδιζε να μετατρέψεις τον φόβο του θανάτου σε ένα είδος αθανασίας. Όμως, κανείς δεν πεθαίνει όταν τον θυμούνται και τον μνημονεύουν.
Εδώ και χρόνια ανοίξαμε ένα μεγάλο κύκλο με ευτυχισμένες στιγμές από εκδρομές, συντροφιές, ταξίδια και διασκεδάσεις. Όμως, ο κύκλος αυτός έκλεισε και τώρα ανοίγει ο κύκλος των αναμνήσεων.
Με βουρκωμένα μάτια δεν θα μπορέσω να ‘δώ μόνος μου την επόμενη πανσέληνο από το Σταυρό της Κεραμωτής, και το φεγγάρι να βγαίνει από τα ανατολικά παράλια, όμως τα βράδια θα παρατηρώ τον αστερισμό της όμορφης (κατά τη μυθολογία) Κασσιόπης, που μας άρεσε να εντοπίζουμε τα βράδια, πιστεύοντας ότι κάπου εκεί θα σε κρατάει κοντά της.
Πολυαγαπημένε φίλε μου καλό σου ταξίδι με ελαφρύ μαΐστρο, αφού ήταν ο άνεμος που συμπαθούσες.
