Ο Στράτος Φουτάκογλου – διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Νάξου – αποχαιρετά με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την εκπαιδευτικό Βούλα Κονδύλη, η εξόδιο ακολουθία της οποίας έγινε σήμερα στον Άγιο Νικόδημο Χώρας Νάξου
Η Νάξος πενθεί… Αποχαιρέτησε πριν από μερικές ώρες την Βούλα Κονδύλη, εκπαιδευτικό που έφυγε μετά από σκληρή μάχη και άφησε πίσω της ένα τεράστιο κενό… Δεκάδες ήταν αυτοί που βρέθηκαν δίπλα στην οικογένειά της… Και ο Στράτος Φουτάκογλου, διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Νάξου, μας μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα μέσα από ανάρτησή του στην προσωπική του ιστοσελίδα… Τίτλος «Καλό ταξίδι Βούλα» και εκεί μας γνωρίζει την μητέρα, σύζυγο και εκπαιδευτικό αλλά και φίλη, Παρασκευή (Βούλα) Κονδύλη, που έφυγε τόσο γρήγορα και κοντά μας… Και τον ευχαριστούμε γι αυτό το ταξίδι…
Αναλυτικά η ανάρτηση του κου Φουτάκογλου αναφέρει:
Καλό ταξίδι Βούλα,
σήμερα σε αποχαιρετήσαμε για τελευταία φορά, σε έναν αποχαιρετισμό που κανείς δεν είχε βάλει ποτέ στο μυαλό του, κανένας από τους συμμαθητές μας αγαπημένο μας κορίτσι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι εσένα με το καλόχαρο χαμόγελό, με τα πειράγματά σου, με το ενδιαφέρον για την πορεία του καθενός μας ….ότι θα ερχόταν η στιγμή αυτή που πάνω στη πιο καλή στροφή της ζωής, θα μας άφηνες για αυτό το μακρινό ταξίδι που διάλεξες να πάς. Δεν ήθελες Βούλα να πονάς άλλο;, δεν ήθελες να γίνεσαι βάρος στους δικούς σου;, τι ήταν αυτό που δεν ήθελες και βιάστηκες να φύγεις; Δεν σκέφτηκες πόσο θα πονέσει ο Νίκος που σε υπεραγαπούσε και μαράζωνε όσο σε έβλεπε με κλονισμένη της υγεία σου; Δεν σκέφτηκες πόσο θα σε ζητάει ο Δημητράκης σου, η Μάνα σου που σε καμάρωνε και σε λάτρευε; ο Στέλιος; όλοι οι συνάδελφοί σου; οι συμμαθητές σου; …όλοι όσοι γνώρισες και σε γνώρισαν.
Την ώρα της βαριά φορτισμένης ατμόσφαιρας μέσα στην εκκλησία ήρθε η συμμαθήτριά μας η Βαγγελιώ και μου είπε δεν θα βρεθεί κάποιος να πει δυο λόγια να αποχαιρετήσει τη Βούλα; Δεν μπορούσα Βούλα να το κάνω, δεν θα άντεχα να βλέπω το Νίκο βουρκωμένο κι εγώ να τον φορτίζω ακόμη πιο πολύ, δεν θα με κρατούσαν τα πόδια μου και η φωνή μου. Προτίμησα να σου γράψω δυο λόγια από εδώ και αν είναι έτσι όπως λένε κάποιοι μπορεί να με ακούσεις…..Δώδεκα χρόνια μαζί στην ίδια τάξη, στην ίδια αίθουσα, στις ίδιες παρέες και μετά …συνδετικός μας κρίκος ο Νίκος, ο καλός μου συνάδελφος, φίλος και συναγωνιστής. Σε έβλεπα από μακριά στο δρόμο και ερχόμουν κοντά σου για να με πειράξεις, να μου πεις “μη με λες συμμαθήτρια, τι δουλειά έχω εγώ με σένα τον παλιόγερο” …είμαστε σχεδόν όλοι εκεί Βούλα, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, ο Ιάκωβος, η Αγγελική, ο Χρήστος, ο Γιώργος, η Βαγγελιώ, ο Βαγγέλης, η Λούλα, η Ευδοκία, η Πόπη και άλλοι/άλλες που δεν ήταν συμμαθητές μας αλλά ήσασταν το ίδιο αγαπημένες φίλες, η Νούλα, η Ρένα, η Νάνσυ, η Τίνα, η Λίτσα, η Μήνα και νοερά μαζί μας ο Νίκος, ο Κίμωνας, η Μαργαρίτα που με πήρε τηλέφωνο και μου παρήγγειλε να έρθω να σε αποχαιρετήσω και από εκείνη …
ήταν τόσοι πολλοί Βούλα, εκεί στον αποχαιρετισμό σου γιατί μας αγαπούσες όλους, γιατί είχες μεγάλη καρδιά. Μαζί ήταν και πολλοί μαθητές σου που ήρθαν να σου πουν μαζί με το αντίο και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα τους πρόσφερες στην πιο τρυφερή τους ηλικία, τους έδωσες γνώσεις και αγάπη, τα εφόδια να παλέψουν τη ζωή με σωστούς όρους και κανόνες. Εκεί που θα βρεθείς από σήμερα Βούλα μπορεί να δεις και τους άλλους που έφυγαν πρόωρα όπως ο Άκης, η Φώτο, ο Μάϊκ, η Φωτεινή και η Στέλλα, αυτή έφυγε τελευταία πριν από σένα και βρήκα μια φωτογραφία που ήσασταν μαζί αγκαλιά μετά από μια εθνική γιορτή. Ας ήταν να βρεθείτε σήμερα μαζί και να θυμηθείτε τα παλιά, να σε οδηγήσουν στα κατατόπια του νέου κόσμου που θα περνάς από σήμερα τη νέα φάση της άλλης ζωής όπως λένε …της αιώνιας ζωής.
