Μϊα ντουζίνα νέα παιδιά, μικροί τυμπανιστές (ανάμεσά τους και κορίτσια) συνέχισαν την παράδοση του “Εωθινού” και τάραξαν την ησυχία της Χώρας Νάξου
Εγινε και πάλι … παράδοση. Και το χεράκι τους το έβαλαν οι …γνωστοί άγνωστοι… Και έχουμε και πάλι “Εωθινό”. Μία τελετή και δη μυσταγωγική με την δική της φιλοσοφία που έρχεται από το παρελθόν… Κάποιοι λένε ότι το πρωί όταν ο ήλιος αρχίσει να σηκώνεται, τελειώνει η εφηβεία και ξεπροβάλλει η νέα εποχή. Αυτή του ενήλικου. Και βασικό όπλο γι αυτή τη τελετη, το τύμπανο. Εδώ και δεκαετίες είναι το το όπλο εκείνο που «οπλίζει» το χέρι στον έφηβο ώστε να κάνει το επόμενο βήμα. Το ίδιο έγινε και φέτος… Μάλιστα οι μεγαλύτεροι είναι αυτοί που βοηθούν στο πέρασμα των μικρών.. Και δίνουν κατευθυντήριες εντολές. Και η εμπειρία μοναδική… Αξέχαστη στους δώδεκα μικρούς και νεαρές που βρέθηκαν σήμερα τα ξημερώματα στο δρόμο.. Σε μία διαδρομή που ξεκίνησε από τα στενα του κάστρου και κάλυψε κάθε γωνιά της πόλης..
Η πρώτη εμφάνιση
Να σημειώσουμε ότι με βάση πληροφόρηση που μας παρείχε ο κος Στράτος Φουτάκογλου, νυν Διευθυντής στο 1ο Γυμνάσιο Νάξου: “Το “Εωθινό” με την σημερινή του μορφή, στην Χώρα , ξεκίνησε το 1974. Όταν μετά απο πολλά χρόνια απουσίας μουσικής μπάντας, (πλην μόλις λίγων τυμπάνων) απο την παρέλαση, δημιουργήθηκε μια νέα μπάντα με 8 τύμπανα μια γκραν κάσα και 6 σάλπιγγες. Ο τότε υπάλληλος της ΑΤΕ Κυριάκος Γαλαίος έχοντας γνώση απο την συμμετοχή του στην μπάντα της Ερμούπολης, έμαθε μερικούς μαθητές του 6ταξίου τότε Γυμνασίου. Η νέα μπάντα που δημιουργήθηκε, εκτός απο την παρέλαση, συνόδευε και την ομάδα των μαθητών που υπό τον γυμναστή Νίκο Μαρούλη περιόδευε στα στενά και τον κεντρικό δρόμο της πόλης ψάλλοντας “παιάνες και εμβατήρια” όπως έγραφαν και οι τότε ανακοινώσεις για τον εορτασμό. Το έθιμο τα επόμενα χρόνια συνεχίστηκε χωρις την παρουσία καθηγητών και με τους μαθητές χρόνο με τον χρόνο να το μετατρέπουν σε μια εκδήλωση ψυχαγωγίας η οποία πολλές φορές έπαιρνε ανεξέλεγκτες διαστάσεις”. και για να ολοκληρώσουμε εκείνη την ενημέρωση να αναφέρουμε και τους ..πρωτεργάτες όπως μας τους μετέφερε ο κος Φουτάκογλου. ” Στους σαλπιγκτες ο τ, Δημαρχος Νικος Μαρακης, ο γυμναστής Στέφανος Κληρονόμος, ο εργολάβος Νίκος Λαγογιάννης, ο Βαγγέλης Μεσολογγίτης, ο Μιχάλης Εμμ. Ξενάκης κ.ά. , γραν κάσα έπαιζε ο Μιχάλης Πιταρράς και τύμπανα Φραγκίσκος Κοκκολιός, ο τ.δντης Επορικης Τραπεζας Δημήτρης Ι. Μαγγιώρος, ο αείμνηστος Ιάκωβος Αυλητής, ο Στράτος Ε. Φουτάκογλου, ο Δημήτρης Πρίντεζης, Ιωάννης Δεγαϊτας και Βασίλης Κληρονόμος”
Ας δούμε όμως πως το είχε περιγράψει ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ένας από τους …μικρούς τυμπανιστές στα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές του 80…
«Εωθινό. Ξεχωριστή στιγμή της νιότης μας. Πόσα πολλά θυμάμαι απ’ τα τύμπανα…. Συγχαρητήρια στα παιδιά που διατηρούν αυτό το έθιμο και μακάρι να το κρατήσουν για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Πόσο ωραία χρόνια ήταν τότε μάλλον πόσο ωραία βλέπουμε σ’ αυτή την ηλικία… δεν θέλω να λέω πως μόνο τα χρόνια τα δικά μας ήταν τα καλύτερα. Κατ’ αρχάς ν’ αναφερθώ στην μπάντα της δικής μου εποχής: Παπαδόπουλος Γιάννης, Παναγιώτης Σορώκος (Βράχος), Κώστας Χατζόπουλος , Αποστόλης Καρεγλάς, Νεκτάριος Βελώνης, Νίκος Φραγκίσκος (Γενάρης- ο μικρός της παρέας) Βασίλης Σιδερής και Παντελαίος Νικήτας (σαλπιγκτές) μ’ εκείνη την σάλπιγγα κειμήλιο που την ώρα της στεφάνωσης ενώ ήταν άκρα σιγή έλεγες θα παίξει τώρα;;; θα ακουστεί;; η θα ξεφτιλιστούμε πάλι;;;; Ζήσαμε σε μια εποχή μεταίχμιο για τα τύμπανα. Γνωρίσαμε τα τύμπανα από πετσί που τ έβαζες στον ήλιο να τεντώσουν, αργότερα μας πήρανε μία μπλε κάσα και 2 σύγχρονα 16χορδα. Τα τύμπανα ήταν περιουσία του σχολείου κι έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχαν στο τοπικό εμπόριο.
Ανδροκρατούμενο σπορ, η σειρά μου ήταν η πρώτη που στη συνέχεια βάλαμε την Μανουέλλα την Τζαννίνη στην μπάντα την πρώτη γυναίκα στη Νάξο που έτσι κι αλλιώς ήταν “αντράκι” και κόρη της μοναδικής κυρίας Μαρίας Μπεμπέτσου-Τζαννίνη. Αφορμή να χάσουμε μάθημα, ατέλειωτες πρόβες – αραλίκι δηλαδή ούτε απουσίες και δεν μπορούσε να σου πει και κανείς τίποτα δικαιολογημένοι και απαραίτητοι. Ούτε ρουτίνα με το Βάδην μέσα στη μέση του Στίβου στο Γυμνάσιο και οι άλλοι γυρίζανε γύρω γύρω και κάτω από τις παρατηρήσεις Γυμναστών και καθηγητών ποτέ δεν θυμάμαι να μας έκαναν παρατήρηση για το παίξιμο έτσι κι αλλιώς παίζαμε τέλεια!!!!. Η Μπάντα ήταν μία για όλη την παρέλαση για όλα τα σχολεία ( την αποτελούσαν παιδιά από την 6η Γυμνασίου σημερινή 3η Λυκείου) τέλος. Πηγαίναμε πριν πιάσουμε τύμπανα στο πεζούλι δίπλα δίπλα σιγά σιγά κολλάγαμε πάνω στους μεγάλους που παίζανε και παρακαλούσαμε να μας το δώσουν λίγο για να μάθουμε. Κάποιες φορές τους δίναμε και το γλυκάκι που μας είχε δώσει η Μάννα μας από το σπίτι να τους καλοπιάσουμε.
Εωθινό λοιπον. Ξενύχτι – πιώμα – γλέντι . Τι έγινε ρε παιδιά μεγαλώσαμε σε μια νύχτα;;;; Ανάμεικτα συναισθήματα: Λίγο άντρας, λίγο παράνομος, λίγο συγκινημένος, λίγο εθνικά υπερήφανος, λίγο τύφλα-όλα μαζί. Δεν ξέρω οι γονείς μας πως το σκέφτονταν αλλά σίγουρα δεν μας απέτρεπαν. Και η νύχτα είχε πάντα τις δικές της ξεχωριστές, ιδιαίτερες στιγμές απ’ αυτές που μένουν ανεξίτηλες και αφήνουν μια γλυκιά γεύση εμπειρίας. Την επόμενη μέρα στην παρέλαση ήσουν ξενύχτης αλλά είχες γίνει “άντρας”»
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες τον Πέτρο Τσακωνιάτη
