Ένα μοναδικό ταξίδι μέσα από την μυθοπλασία της Νάξου όσον αφορά τη περιοχή στο κέντρο της πόλης όπου βρίσκεται χτισμένη η Αγία Παρασκευή
Αγία Παρασκευή, η προστάτιδα των Νιοχωριτών … Κάτω από τα σκαλιά της αρχίζει ο “φάραγγας” τοπωνύμιο λόγω της μορφολογίας επειδή μοιάζει με μικρό φαράγγι που έχει διαμορφωθεί από τα ορμητικά νερά της βροχής που προέρχονται από το κάστρο και το Νιο Χωριό.
Κείμενο (και φωτογραφία) του εκπαιδευτικού Στράτου Φουτάκογλου
Εκεί οι παραδόσεις θέλουν να κατοικεί ένας “αράπης” φάντασμα τον οποίο παλιά, πολλοί ισχυρίζονταν ότι τον έχουν δει. Κάποιο λένε ότι τη φήμη την δημιούργησαν αυτοί που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τον φόβο μη προσέγγισης της περιοχής, λόγω του “αράπη”, για να κάνουν τις δουλειές τους, εννοώντας να συναντιούνται για ραντεβού και ερωτοδουλειές.
Τα βουλίδια της περιοχής ήταν μια άλλη εκδοχή ότι μέσα υπήρχε θησαυρός που φυλούσε ο “αράπης”. Και αυτή η εκδοχή με σκοπιμότητα, από τους ιδιοκτήτες των κτισμάτων για να μην τα ψαχουλεύουν διάφοροι επιτήδειοι. Η πιο ισχυρή εκδοχή για τον “αράπη” ήταν ότι κάποτε ένας Αφρικανός (Μαυριτανός συγκεκριμένα), υπηρέτης των καθολικών στην περιοχή της κατσάγρας που εργαζόταν ως κηπουρός για λογαριασμό των Ουρσουλινών μοναχών, την είχε στήσει σε κάποιους αχθοφόρους ή λεμβούχους Νιοχωρίτες οι οποίοι τον είχαν κοροϊδέψει για το χρώμα του και τον είχαν προπηλακίσει.
Αφού έμαθε ο Μαυριτανός που έμεναν και πια διαδρομή ακολουθούσαν τα αξημέρωτα χαράματα, από το σπίτι για τη δουλειά τους, παραφύλαξε και επιτέθηκε σε έναν από αυτούς όταν αμέριμνος εκείνος κατηφόριζε για το καφενείο του Ματθαίου. Τον αιφνιδίασε και τον άρχισε στο ξύλο, που σε πονεί και που δε σε πονεί για τον κακομοίρη το Νιοχωρίτη που κατάφερε να ξεφύγει και λαφαγμένος έφτασε στο καφενείο όπου διηγήθηκε το περιστατικό κάνοντας λόγο για έναν αράπη που τον έδειρε. Ο φόβος κυριάρχησε παντού και που να ξαναπεράσει κανείς από το σημείο εκείνο, βράδυ.!!!!
Οι παραδόσεις όμως και οι δεισιδαιμονίες δημιουργούνται για να μένουν και να αποτελούν τους μύθους που έλεγαν οι μανάδες στα παιδιά για να φάνε το φαϊ τους ή για να περάσει η ώρα στις βεγγέρες. Χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς όπως γράψαμε παραπάνω αλλά και για να διαμορφώσουν τιμές στα ακίνητα της περιοχής.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που λέγεται ότι κάποιοι επιχειρηματίες της περιοχής άκουγαν παράξενους θορύβους και έβρισκαν σπασμένα ποτήρια και άλλα γυαλικά όταν άνοιγαν το πρωί το μαγαζί τους, Το τελευταίο κρούσμα ακούστηκε γύρω στο 2005-06 όταν ένα ζευγάρι Ισπανών που είχαν δημιουργήσει εκεί μια επιχείρηση εστίασης, έφυγαν άρον – άρον και κατά πως λέγεται τρομαγμένοι από τη Νάξο, εγκαταλείποντας μάλιστα και τον εξοπλισμό της επιχείρησης. ….!!!!!
Αν δει πάντως κανένας τον ‘αράπη”, μην φοβηθεί αλλά ας τολμήσει να βγάλει μαζί του μια selfie
Φωτογραφίες (κεντρική και μία ακόμη) από την ιστοσελίδα Χώρα Νάξου – Βολτάροντας στο χρόνο και στις γειτονιές της
