Μερικές ημέρες (15) από τον θάνατό του καθηγητή Αναστάσιου Ναυπλιώτη και φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας το ποίημα που αφιέρωσε η σύζυγός του Μιρέλλα έχοντας σταθεί στο πλευρό του περισσότερα από 60 χρόνια (!!!)
Αύγουστος του 2013 και η ομάδα ακαδημαϊκών (και μη) που διοργανώνει σε τακτά χρονικά το συνέδριο «Η Νάξος διά μέσου των αιώνων» αναλαμβάνει να τιμήσει τον εκπαιδευτικό Αναστάσιο Ναυπλιώτη.. Στο πλευρό του βέβαια και η σύζυγός του Μιρέλλα, η οποία τον συντρόφευσε από τα μαθητικά της χρόνια.. Τότε που ως μαθήτρια ερωτεύτηκε τον γοητευτικό καθηγητή και μερικά χρόνια αργότερα ήρθαν εις γάμου κοινωνία…
Εκείνο το βράδυ του Αυγούστου – στο κατάμεστο αμφιθέατρο «Ιακ. Καμπανέλλης» από μαθητές /τριες του κου Ναυπλιώτη σχεδόν απ όλες τις Κυκλάδες – η συγκινημένη Μιρέλλα θα αφιερώσει στο σύζυγό της ένα ποίημα και θα του ζητήσει να μην …βιαστεί να φύγει… Μάλιστα ο επίμαχος στίχος είναι:
« Τώρα μη βιάζεσαι.
Ορφάνειες άλλες δε χωράω.
Το χρόνο ίσιωνε, μην τρέχεις
κι αργό το βήμα σου. Είναι νωρίς.
Μαζί κι οι δυο. Αγκαλιασμένοι θεν’ αράξουμε
στο περιγιάλι της ΣΙΩΠΗΣ»….
Όμως, ο αγαπημένος εκπαιδευτικός «βιάστηκε».. Και πριν από δεκαπέντε ημέρες, την 9η Ιουλίου έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών… και την ίδια ημέρα, η σύζυγος, μητέρα και ποιήτρια Μιρέλλα Ναυπλιώτη θα αποχαιρετήσει με μερικούς στίχους εκφράζοντας όμως και το παράπονό της… Τίτλος; Η Σιωπή…
Και όπως διαβάζουμε:
“Σου το ‘χα πεί. Δεν στό ‘χα πει ;
Κράτα το βήμα το ταχύ !
Περίμενέ με, μη βιαστείς !
Χέρια δεμένα και σμιχτά,
βήματα όμοια σταθερά,
αγκαλιαστοί θα φτάναμε
στο περιγιάλι της Σιωπής…
—-
Μού ‘λεγες ΟΧΙ ! Είσαι μικρή !
Και σε κατάπιε η Σιωπή !
Η Μιρέλλα Ναυπλιώτου άλλωστε είναι μία γυναίκα που μπορεί να κοκκίνισε στην πρώτη επαφή που είχε με τον γοητευτικό φιλόλογο γράφοντας στο πίνακα ποίημα αφιερωμένο στον αγαπημένο δάσκαλο,, όμως με την ισχυρή της προσωπικότητα διέλυσε την στρεβλή εικόνα που είχε η μικρή κλειστή κοινωνία της Νάξου για την θέση της συζύγου ενός καθηγητή. Έπαιξε θέατρο, τραγούδησε, χόρεψε ρεμπέτικα, έγραψε ποίηση, ανέδειξε την δική της ξεχωριστή προσωπικότητα χωρίς να «ξεχάσει» το ρόλο της μητέρας ανατρέφοντας με επιτυχία δύο παιδιά. Κάθε της πράξη αποδείκνυε πόσο δυνατή και ανεξάρτητη γυναίκα είναι. Και στάθηκε στο πλευρό του συζύγου της ισότιμα. Όχι, πίσω, ούτε μπροστά. Αλλά στο πλάι και αμφότεροι περπάτησαν επί δεκαετίες…
Και τώρα, αφιερώνει ένα ακόμη ποίημα… Με τίτλο «Μοίρα αγαθή» ….
Το χέρι απλωνότανε στο πλάι,
ήθελε να σιγουρευτεί…
Κι ήμουν εκεί. Δίπλα σου εκεί.
Σκιά να σε φυλάει.
—-
Γέλιο στα χείλια με κλειστά τα μάτια,
ευδαιμονία, σιγουριά…
Τα φάρμακά μου ήταν αυτά,
που σ’ οδηγούσαν σε παλάτια…
—
Θα τη χαϊδεύω τη μορφή σου μες τα χρόνια,
δεν την αφήνω μοναχή.
΄Ησουνα Μοίρα μου αγαθή
και θάσαι αιώνια…
