26 Ιανουαρίου 1985 … 26 Ιανουαρίου 2020… Αλήθεια πότε πέρασαν τα χρόνια… Μέσα από ένα κείμενο του Γιάννη Παπαδόπουλου μαθήματα “οικονομίας” και διοργάνωσης σωστού event…. Η Νάξος μετά από εκείνο το βράδυ δεν θα είναι ποτέ ίδια…. Ααα και δείτε τις φωτογραφίες. Εάν αναγνωρίζετε τα πρόσωπα, θέλουμε βοήθεια
Να πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια κάθε συνάντησή μου με τον Γιάννη Παπαδόπουλο είναι κι ένα ταξίδι στο παρελθόν… Φοβάμαι… Εχω την αίσθηση ότι μεγαλώνουμε και αυτό μπορεί για τον Παπαδόπουλο να είναι ωραίο (σ.σ. έχει και εγγόνια πλέον χαχαχαχα) αλλά για εμένα είναι ένα μαρτύριο. Γλυκό όμως. Γιατί, αυτά τα ταξίδια είναι γεμάτα συναισθήματα. Που σου θυμίζουν ότι τα 35 περίπου χρόνια που πέρασαν από την τελευταία χρόνια που είμαστε στο σχολείο και δη στην Γ’ Λυκείου είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά….
Το τελευταίο λοιπόν χτύπημα, ήρθε πριν από περίπου δύο εβδομάδες.. με το messenger (σ.σ. είχαμε και το 1985 βλέπετε) λέει «σε δύο εβδομάδες θα σου έχω κάτι καλό… θα σου αρέσει…» Και με έφαγε η αγωνία… Τι ετοιμάζει πάλι ο μικρός «διαβολάκος»… Και χθες, έσκασε το μήνυμα… «Ετοιμο. Αλλά σε παρακαλώ να το αναρτήσεις την Κυριακή… Σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια, είχαμε αλλάξει την λογική των εκδηλώσεων στη Νάξο…» Το διάβασα και με πήραν τα ζουμιά… Η ηλικία βλέπετε…
Α, να πω κι έναν καλό λόγο.. Ο Γιάννης έμαθε να γράφει καλά. Και για να δικαιολογήσω τον τίτλο, η ιστορία που ακολουθεί έχει να κάνει με την αλλαγή του τρόπου που έως τότε γίνονταν οι εκδηλώσεις… Εκείνο το βράδυ, πήραμε τη κατάσταση στα χέρια μας. Δείξαμε ότι μπορούσαμε. Να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Και τα καταφέραμε… Ελπίζω στο μέλλον να έχουμε την δυνατότητα να διαβάσουμε κι άλλες ιστορίες που έχουν σχέση με τα δικά μας χρόνια… Η και τα δικά σας. Βήμα υπάρχει άλλωστε…
Ααααα και θα μου επιτρέψει ο Γιάννης το κείμενο να το αφιερώσω στην συμμαθήτρια μας, την Μαργαρίτα Σκάρκου (σ.σ. θα είχε γιορτή χθες εάν δεν κάνω λάθος) που έφυγε νωρίς, τον περασμένο Δεκέμβριο…
Το παλιό κλειστό συρτάρι…35 χρόνια
26-1-85……….26-1-2020
Πριν από μέρες καθώς κατέβαινε το στενάκι η συμμαθήτρια μου η Βαγγελιώ την άκουσα να μου φωνάζει:
– Γιάννη Γιάννη έχω κάτι για σένα περίμενε να δεις τι βρήκα.
-‘Έλα ρε βαγγελιώ τι έγινε; της απάντησα καθώς ερχόταν μ’ ένα κλειστό φάκελο στο χέρια.
-Είχα πάει στο σπίτι της Μάνας μου και καθώς ψαχούλευα ένα παλιό συρτάρι που είχε ν’ ανοίξει χρόνια, βρήκα αυτό και μου δίνει τον άσπρο φάκελο.
Εγώ σίγουρος ότι η Βαγγελιώ δεν θα μου έδινε κάτι για πληρωμή, ένα λογαριασμό ΔΕΗ ας πούμε, τον πήρα στα χέρια μου απορημένος. Διέκρινα στο βλέμμα της όμως μία χαρά ότι μου έδινε κάτι σημαντικό.
Ο φάκελος λευκός χωρίς παραλήπτη ούτε αποστολέα. Σαν μια ουρανοκατέβατη είδηση για άλλους πολύτιμη και για άλλους άχρηστη. «Εσύ μπορείς να το αξιοποιήσεις μου λέει πρόσεξε όμως το θέλω πίσω άθικτο».
Ανοίγω το φάκελο. Ξεδιπλώνω μια σελίδα Α4 κιτρινισμένη κάπως αλλά παλιά γνώριμη.
«SUPERPARTY ’85
Η Γ’ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΝΑΞΟΥ……..»
Αρχίζω να διαβάζω αποσβολωμένος, αμίλητος. Η Βαγγελιώ ξέρει, καταλαβαίνει «Έλα θα τα πούμε, πρόσεξε μην χαθεί» μου λέει και φεύγει. Ξαναδιαβάζω . Ξαφνικά αισθάνομαι πιο αδύνατος μα ταυτόχρονα και πολύ δυνατός.
Εγκλωβισμένος μέσα στο συνονθύλευμα των αναμνήσεων που μου προκάλεσε η αφίσα αλλά και τόσο απελευθερωμένος συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σηκώνω το χέρι μου και με την παλάμη και τα δάχτυλά μου να προσπαθώ να χτενίσω μια πελώρια φράντζα στο κεφάλι μου που δεν υπάρχει πια.
Κοιτάζω τριγύρω . Χειμώνας -ερημιά λιγοστοί περαστικοί οι οποίοι αδύνατο να μαντέψουν πως νοιώθω. Κοιτάζω την αφίσα την ξαναβάζω στο φάκελο, μπαίνω μέσα στο μαγαζί και θυμάμαι…. Θυμάμαι….. Θυμάμαι, τόσα πολλά γλυκόπικρα συναισθήματα
26-1-85 35 χρόνια πριν.
Αρχές Γενάρη στο θρυλικό “Toast time” των αδελφών Μαργαρίτη. Γύρω γύρω από το χοντρό ξύλινο παραλληλόγραμμο τραπέζι που πάνω του χαράζονταν τόσα σύμβολα αιώνιας αγάπης ( Ν Love M- Για πάντα μαζί κα) καθόμαστε μια παρέα 7 παιδιών της τότε Γ’ Γενικού Λυκείου Νάξου. Αποστόλης, Βασίλης, Γιάννης, Κώστας, Νικήτας, Παναγιώτης & Τάσος. Απολαμβάνουμε τον καφέ μας συνοδευόμενο από τα μακρόστενα τοστ και τα αστεία του Μανώλη του Περιστεράκη που εργάζεται εκεί και συζητάμε . Κυρίαρχο θέμα που απασχολεί την παρέα η οργάνωση της πενταήμερης. Ξαφνικά την ηρεμία μας διαταράσσει μία φιγούρα , στην πόρτα εμφανίζεται ο Νίκος ο Κάβουρας σερβιτόρος στο “Sanoudo” του Δημήτρη Κατσούρη το θρυλικό café-bar της εποχής εκείνης που έγραψε ιστορία. Απευθυνόμενος σε μας λέει : «Ρε σεις στο τραπεζάκι που καθόσασταν προχθές όταν φύγατε βρήκαμε σκισμένο το μακρύ τραπεζομάντηλο και ήταν «λινό Ιρλανδίας» ακριβό τι μαλακία κάνατε;;;
Αρχίσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο υποψιασμένοι αναζητώντας το δράστη ανάμεσα μας. Ο Νίκος φεύγει. Ψαχνόμαστε μεταξύ μας με το τι έχει γίνει και τελικά ο Τάσος απολογείται: «Ρε παιδιά είχε το τραπεζομάντηλο μια τρύπα από καύτρα τσιγάρου έβαλα μέσα τα δάχτυλα μου και παίξε παίξε σκίστηκε όλο όπως κρεμόταν από το τραπέζι μέχρι κάτω ». Τι έκανες ρε Τάσο ;;; τώρα πως θα μας εμπιστευτεί ο άνθρωπος να πάμε να του ζητήσουμε το μαγαζί να μαζέψουμε λεφτά για την πενταήμερη;;; Με τι μούτρα θα πάμε να του πούμε για το πάρτι;;;
Απογοήτευση. Όλα είχαν γκρεμιστεί τριγύρω, εννοείται πως ο Τάσος εισέπραξε τις οφειλόμενες καρπαζιές και τα μπινελίκια του. Τώρα τι κάνουμε;;; η Ρόδος πλέον είχε αρχίσει να απομακρύνεται, έμοιαζε όνειρο απατηλό όχι του Σταμάτη Κόκοτα αλλά δικό μας. Κάτι πρέπει να κάνουμε, πενταήμερη θα πάμε πάση θυσία είπαμε όλοι με μια φωνή. Είναι δυνατόν να μην πάμε πενταήμερη;;; Συζητώντας και προσπαθώντας να βρούμε λύση λέει κάποιος, ρε παιδιά στον Αη Γιωργη το ξενοδοχείο «Νησάκι» φτιάχνει αίθουσα εκδηλώσεων να πάμε εκεί για το πάρτι.
Την ‘άλλη μέρα το απόγευμα πάμε στο Νησσάκι». Μπαίνουμε μέσα, πραγματικά μια πολύ όμορφη μεγάλη αίθουσα είχε γίνει με θέα τη θάλασσα, ήταν άδεια όμως. Ήταν εκεί ο ιδιοκτήτης ο κύριος Αντρέας. Μόλις μας βλέπει, όλοι μας γνωστοί και μη εξαιρετέοι νέοι της εποχής, λέει: «Τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας , Τι θέτε ρε;» «Σας έστησε καμιά γκόμενα και την ψάχνετε χειμωνιάτικα στην παραλία;;;» Να κύριε Αντρέα ξέρετε….. είμαστε 3η Λυκείου…. θέλουμε να κάνουμε εδώ το πάρτι της τάξης μας για να μαζέψουμε χρήματα για την πενταημερη και θέλουμε να μας βοηθήσετε. Ναι λέει για εκδηλώσεις προορίζω την αίθουσα αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμος δεν έχω τραπέζια δεν έχω καρέκλες δεν έχω φωτιστικά που χρειάζονται δεν έχω ηχητικά, δισκοθήκη ούτε ποτήρια και εξοπλισμό, τίποτα. Δε γίνεται, ευχαρίστως να σας την έδινα δωρεάν αλλά πως;;; Σε 5-6 μήνες θα μπορώ. ‘Έξι μήνες θα είχαμε αποφοιτήσει εμείς.
Φεύγουμε απογοητευμένοι σαν να είχαμε πιάσει κάποιο ψάρι και μας βούτηξε ξαφνικά στο νερό και το χάσαμε. Ξανά “toast time” συμβούλιο, άλλωστε είχαμε διαβάσει (τρομάρα μας). Πρέπει το πάρτι να γίνει πάση θυσία πρέπει να βρούμε κάποιον να μας βοηθήσει μονολογούμε σκεπτόμενοι. Να ήταν καλοκαίρι έχει τόσες ντισκοτέκ ανοικτές αλλά τώρα χειμώνα τίποτα. Ναι αυτό είναι αναφωνεί κάποιος. Θα μεταφέρουμε στο Νησάκι μια ντισκοτέκ του καλοκαιριού. Πως θα γίνει αυτό;;;;
Από μηχανής θεός ο ντισκόβιος ο μπαράκιας Σάκης Σάββας ο οποίος διατηρούσε το καλοκαίρι ντισκοτέκ στην Αγία Άννα. Τον βρίσκουμε από κάτω στα Ουζερί και με μάτια που αστραποβολούσαν του εξηγούμε το σχέδιο μας και τον παρακαλάμε να μας βοηθήσει. Με εκείνο το χαρακτηριστικό του χαμόγελο μισοκλείνοντας τα μάτια και ρίχνοντας και καμιά καρπαζιά μας λέει: « εντάξει ρε κωλόπαιδα θα σας βοηθήσω εγώ».
Πίσω στο «Νησάκι», τρέχοντας πλέον . Κύριε Αντρέα δεν είπατε ότι μας δίνετε την αίθουσα κενή όπως είναι; Ναι λέει. Εντάξει εσείς δεν θα κάνετε τίποτα θα την στήσουμε εμεις και μετά το πάρτι θα τα μαζέψουμε εμείς πάλι. Ρε είστε τρελοί γίνονται αυτά;;; Εμείς θα το κάνουμε του απαντάμε. Παρ’ όλα αυτά πείθεται. Εντάξει λέει υπ’ ευθύνη σας εγώ δεν θέλω τίποτα προσέξτε μην μου κάψετε τις κουρτίνες με τα τσιγάρα (μόνο κουρτίνες είχε η αίθουσα και μύριζε μπογιά) και εύχομαι να είστε γουρλήδες και να μου πάει καλά η αίθουσα θα είστε οι πρώτοι που μπαίνουν μέσα έχω κάνει τόσα έξοδα. Ευχαριστούμε απαντάμε και μην ανησυχείτε θα βάλουμε κάποια παιδιά να φυλάνε τις κουρτίνες!!! Τι ήταν αυτό που έπεισε τον Αντρέα τότε να πάρει μια τέτοια μεγάλη απόφαση δεν ξέρω. Φαίνεται ήμασταν τόσο αφοπλιστικοί σε εκείνη τη συνάντηση που δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Σίγουρα διεκδικούσαμε το βραβείο του «Και οι 7 ήταν υπέροχοι».
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε δουλειά . Ένα αυτοκίνητο του Σάκη (κλουβάκι) καθώς και ότι μέσο διέθετε ο καθένας επιστρατεύεται και κουβαλάμε επί μια εβδομάδα κυριολεκτικά ξηλώνουμε το μαγαζί της Αγίας Άννας και το στήνουμε στο «Νησάκι». Αμέτρητα τα προβλήματα που παρουσιάζονται όμως τα ξεπερνάμε όλα σαν να έχουμε το μαγικό ραβδί και σαν να συνωμοτεί όλο το σύμπαν για την εκδήλωση.
Πως θα το μάθει ο κόσμος; Αφίσα παιδιά ποιος; Χάρης Καρουάνας ο συμμαθητής μας ο ιδανικότερος προικισμένος καλλιτέχνης. Ξεκινάει την αφίσα με το χέρι να φτιάχνει τα αντίτυπα. «Χάρη ξέρεις εσύ τι θα γράψεις και μην ξεχνάς και διαγωνισμό χορού θα χορέψει Breakdance o Ραγκαβής (Γιάννης Αναματερός). Εμείς δουλεύουμε ασταμάτητα…. υπό την επίβλεψη του Σάκη. Ο κύριος Αντρέας σταυροκοπιέται κάποιες φορές ενώ ανεβαίνουμε σε σκάλες και κουβαλάμε αντικείμενα δείχνει να το έχει μετανιώσει αλλά είναι πια αργά να πάρει πίσω την υπόσχεσή του.
Φωτορυθμικά – Ήχο τι κάνουμε; . Έχουμε τους δίσκους και τα πικ απ του Σάκη αμέτρητοι δίσκοι. Χρειαζόμαστε 2 κασετόφωνα. Ποιος θα παίξει μουσική;; Ο δικός μας ρε, Γιώργος Βασσος, άλλος συμμαθητής ο ιδανικότερος. Ο Σάκης λέει, παιδιά μου έχει καεί ο μικτης πως θα παίξουμε;; Ο Γιώργος με απόλυτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση απαντά: εγώ θα παίξω και χωρίς αυτόν. Αλλοίμονο που θα κόλλαγε στο μίκτη ο Βάσσος.
Οι αφίσες είχαν κολληθεί το event είχε αρχίσει να συζητιέται δεν υπήρχε χρόνος ούτε για διλλήματα ούτε για πισωγυρίσματα ούτε χρήματα για εξωτερική βοήθεια όλα έπρεπε να γίνουν από εμάς . Πάμε στην κάβα της εποχής του Φραγκουδακη κύριε Χριστόδουλε έτσι κι έτσι θέλουμε αυτά και θα σας πληρώσουμε τη Δευτέρα μετά την εκδήλωση. Εντάξει κι αυτός . Προχωραμε.
Σάββατο 26 Ιανουαρίου 1985. Μια γλυκιά βραδιά μέσα στην καρδιά του χειμώνα τόσο καλοσύνη που η ταυτόχρονη προσέλευση στα ζευγαράκια στο βουναλάκι του Αη Γιωργη σίγουρα εκείνο το βράδυ έκανε ρεκόρ το οποίο θα διεκδικούσε θέση στο Γκίνες. Η Αφίσα δεν έγραφε ώρα προσέλευσης (πόσο σοφός ο Χάρης) δεν είχε νόημα ήταν ο απόλυτος προορισμός της βραδιάς η εκδήλωση της Γ Λυκείου του ’85 ‘όλοι θα πήγαιναν εκεί εκείνο το Σάββατο. Μόλις ετοιμαζόταν κάποιος ξεκινούσε για το «Νησσακι» .
Στην είσοδο για τα εισιτήρια τα κορίτσια: Βαγγελιώ, Νίκη, Μαρία, Καλλιρόη, Φανή , Εμμανουέλλα, Κατερίνα μέχρι της 11:00μμ όσο αντέξανε την πίεση. Μετά φύγανε από την είσοδο και μπλοκάκια και τραπεζάκι δεν έμεινε κολυμπιθρόξυλο ο κόσμος δεν σταματούσε να μπαινοβγαίνει με καμιά δύναμη.
Το πρώτο ποτό δωρεάν που ειχαμε υποσχεθει ένα χημικο επιτευγμα του Σάκη σε μια τεράστια γαβάθα με κάτι φρούτα μέσα ούτε Σανγκρία ήταν ούτε fruit punch (Φρουιτ παντς) ήταν ούτε Πόντς ήταν αλλά ήταν όλα αυτά μαζί. Σίγουρα κι ο ‘ίδιος δεν ήξερε τι είχε φτιάξει και ούτε θα μπορούσε να ξαναφτιάξει ίδιο. Το σερβίραμε στα ποτήρια με μια μεγάλη κουτάλα σαν αυτή του πατσά. Περιέργως ήταν ιδανικό για την αρχή…. Και σ’ αυτό είχε δίκιο ο Σάκης-παλιά καραβάνα.
Κόσμος –χαλασμός . Απ’ όλη τη Νάξο . Τι youtube και Facebook και twitter ήταν σαν να έχει ταχυδρομηθεί η αφίσα σε όλα τα σπίτια της Νάξου. Θεέ και κύριε. Ο κόσμος ουρά. Ο Κύριος Αντρέας να κάθεται σε μια γωνιά και από εκεί που πριν μια εβδομάδα έβλεπε μέσα στην αίθουσα σοβατζήδες , να του εύχονται όλοι καλές δουλειές, να μην πιστεύει στα μάτια του-τι κάνατε ρε κωλόπαιδα έλεγε γελώντας και χασμουριότανε γιατί δεν ήταν μαθημένος στα ξενύχτια.
Ο Ένας πάνω στον άλλο. Σεισμός στον Αη Γιώργη είχαν αδειάσει οι δρόμοι. Ένα κέφι ανεπανάληπτο , ένας ενθουσιασμός, ένας ερωτισμός, ένα φλερτ, μια συνεύρεση συγκλονιστική. Μαθήτριες, μαθητές , δημόσιοι υπάλληλοι , λιμενικοί , αστυνομικοί, καθηγητές το αδιαχώρητο, όλη η Νάξος. Έβλεπες κάποιους που έβγαιναν για να πάρουν αέρα δήθεν (ζευγαράκια που δεν έβγαιναν όπως ήταν φυσικό ταυτόχρονα ώστε να αποφύγουν το σούσουρο) και κατευθύνονταν στο βουναλάκι….. επέστρεφαν μετά από ένα μισάωρο και μπαίνανε μέσα με ένα χαμόγελο στα χείλη λες και είχαν κατακτήσει το Everest. Ήταν μοιραίο εκείνη η βραδιά να μείνει αξέχαστη για πολλούς.
O Βάσσος να έχει τρελαθεί να κάνει κάτι συνδυασμούς κάτι αλλαγές χωρίς μίκτη με τα κασετόφωνα, πικ απ και φώτα ταυτόχρονα!!!**
Και τώρα ησυχία. Παρακαλούμε την προσοχή σας ο διαγωνισμός χορού αρχίζει. Ο Ραγκαβης να χτυπιέται breakdance, κωλοτουμπες, περιστροφές, χειροκροτήματα φωνές το 1ο Βραβείο ήταν δικό του ο αδιαμφισβήτητος νικητής .
Μοναδική βραδιά απ’ αυτές που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Δεν κοιμηθήκαμε εκείνο το βράδυ εννοείται με τόση υπερένταση άλλωστε το γλέντι κράτησε μέχρι το πρωί .
Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη ήμασταν από τους τυχερούς της δεκαετίας των ‘80ς.
Υ.Γ Αυτή η εκδήλωση μαζί με άλλη μια εκδήλωση με βιολιά στου Λιαρμή στο Αγερσανί (άλλο τρελό project συγκλονιστική επιτυχία κι αυτή- είχαμε πάρει το βάφτισμα πλέον της οργάνωσης) ήταν η αιτία να μαζευτούν τόσα πολλά χρήματα (δεν έχει συμβεί ποτέ αυτό στα χρονικά των μαθητικών εκδρομών ) που πληρώθηκαν όλα τα έξοδα της μετακίνησης με το πλοίο “KAMIROS” μέσω Σύρου και της διαμονής όλων των παιδιών που συμμετείχαν καθώς και 2 γεύματα δωρεάν και ένα δείπνο για όλους στη Ρόδο και επιπλέον όλα τα έξοδα διασκέδασης μιας βραδιάς στο «Rhodes by night” (που σημειωτέον τραγουδούσε ο άγνωστος τότε Πασχάλης Τερζής μαζί με άλλους).
Περίσσεψαν τόσα χρήματα που επιστρέφοντας καλύψαμε όλα τα έξοδα για όλους και για τα παιδιά που δεν είχαν έρθει στη Ρόδο για να πραγματοποιήσουμε άλλη μια εκδρομή oλη η Γ’ Λυκείου με όλα πληρωμένα στην Ποταμιά.
Όσο για τον κύριο Αντρέα η απόφασή του να εμπιστευτεί εκείνα τα 7 18χρονα παιδιά ήταν τόσο πετυχημένη που δημιούργησε εξαιρετικά μεγάλη ικανοποίηση σε εκείνους και ήταν το καλύτερο ξεκίνημα διαφήμιση για την τότε επαγγελματική του επένδυση. Ο Σάκης συνέχισε μερικά χρόνια ακόμα στη Μαζική Εστίαση και στη συνέχεια ασχολήθηκε με τον Ξενοδοχειακό κλάδο. Ποτέ δεν ξέχασε εκείνη τη βραδιά του Γενάρη του ’85.
Κάτι με επανέφερε στο παρόν κάποιος μπήκε στο μαγαζί. Τελικά είναι αμέτρητα όσα μπορεί να χωρέσει ένα παλιό κλειστό συρτάρι σκέφτηκα .
Γιάννης Βαγ. Παπαδόπουλος
**Μερικά από τα τραγούδια που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ:
“Like a Virgin” Madonna
“Money for Nothing”Dire Straits
“Loverboy” Billy Ocean
“Easy Lover” Philip Bailey and Phil Collins
“Fresh” Kool & the Gang
– Cat People (Putting Out Fire) David Bowie
“Take On Me” a-ha
– Beat It Michael Jackson
“Don’t You (Forget About Me)” Simple Minds
“Heaven” Bryan Adams
“The Wild Boys” Duran Duran
“Born in the U.S.A.” Bruce Springsteen
“Footloose” Kenny Loggins
“Here Comes the Rain Again” Eurythmics
– “Cherish” Kool & The Gang
– “relax don’t do it” Frankie Goes to Hollywood
– “Self Control” Laura Branigan
Αν είχε μουσική υπόκρουση το άρθρο θα ήταν αυτή που μας μεταφέρει στο συναισθηματισμό και την ατμόσφαιρα της εποχής:
