Ο ήρωας της εκεί, μα μόνη σέρνει την ταινία. Αυτός δεν έχει χρόνο… μένει στα καμαρίνια και βάφεται, ετοιμάζεται, διαλέγει κοστούμια, μάσκες , πολύχρωμα εφέ.. δεν του περισσεύουν στιγμές να σπαταλήσει, έχει βλέψεις, έχει στόχους.
Ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες, η ίδια εκκωφαντική σιωπή, που ξεκουφαίνει την ηρωίδα.
Ζητάει, παρακαλάει για αυτό που απλόχερα έπρεπε να της χαρίζεται, μα μεμιάς μαλώνει τον εαυτό της, αχάριστη σαν να είναι.
Μα ξανά πιάνει τον εαυτό της να ζητάει ένα σημάδι, μια κίνηση, μια πράξη για να πιαστεί, να νιώσει πως η ταινία της δεν τελείωσε, όχι, δεν έπεσαν οι υπότιτλοι.
Σιωπή
Σαν γνήσια πρωταγωνίστρια προκαλεί, προσπαθεί να εκμαιεύσει, να πάρει με τη βία αυτό που δεν της δίνεται.
Σιωπή
Ο ήρωας της εκεί, μα μόνη σέρνει την ταινία. Αυτός δεν έχει χρόνο… μένει στα καμαρίνια και βάφεται, ετοιμάζεται, διαλέγει κοστούμια, μάσκες , πολύχρωμα εφέ.. δεν του περισσεύουν στιγμές να σπαταλήσει, έχει βλέψεις, έχει στόχους.
Σιωπή
Η ταινία έτοιμη, τη βλέπουν οι θεατές. Φαίνεται δυσανασχετούν… η ηρωίδα ψάχνει το γιατί. Τι πήγε στραβά;
Ένα παιδί την πλησιάζει και της χαμογελά. Την κοιτάει βαθιά στα σκούρα μάτια και λέει: «Κρίμα που δεν παίζετε στην ταινία. Άλλη ηρωίδα είναι, μα εσείς πουθενά»
Σιωπή
Ένα «κρακ» μόνο ακούστηκε, ένας ήχος που ερχόταν από μέσα της. Θρυμματίστηκε η αθωότητα της, η πίστη της στους ανθρώπους. Ξεκίνησε να μιλάει ακατάπαυστα μην ακουστεί ο γδούπος. Μια μομφή που θύμιζε χαμόγελο άφησε πίσω της και κλείστηκε γρήγορα στο καμαρίνι. Δεν πρέπει να δουν την ηρωίδα να φωνάζει, να ζητάει, να απαιτεί. Την τρώγανε οι σάρκες της που δεν είχε παίξει καν ρόλο κομπάρσου.
Ήταν πεισμένη ότι έβλεπε τα πάντα, μα οι χειρότερες ψυχές πίσω από τις σκιές ζουν, πώς να τις δεις;
«Πρόσεχε», ψιθύρισε η ηρωίδα, καθώς ο ήρωας άνοιγε την πόρτα να φύγει.
«Τι να προσέχω;» απάντησε αυτός με περίσσια αυτοπεποίθηση.
«Πρόσεχε όταν βγεις από την πόρτα να μην πέσεις πάνω μου»
Σα γνήσια ηρωίδα είχε φροντίσει για το τέλος, πριν το τέλος.
