Από το ηρωϊκό και πανέμορφο Μεσολόγγι ο Νάσος Βλάχος – εκπαιδευτικός και προπονητής μπάσκετ του Πανναξιακού ΑΟΚ – μας μεταφέρει εικόνες και σκέψεις ενώ βρίσκεται στην καραντίνα… Ο χρόνος που περνάει και η επόμενη ημέρα
Να πω την αλήθεια όταν ξεκίνησε όλη αυτή η κρίση δεν φανταζόμουν ποτέ τις διαστάσεις που θα πάρει. Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις έμαθα ότι θα κλείσουν τα σχολεία και αφού και οι δραστηριότητες αθλητικού περιεχομένου τέθηκαν σε αναστολή λειτουργίας ήταν να εκμεταλλευτώ αυτό το «νεκρό» 15ημερο και να επιστρέψω στην πατρίδα μου, το Μεσολόγγι και να δω λίγο τα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους , όντας βέβαιος ότι μετά θα επέστρεφα σε μια κανονικότητα. Μετράω ήδη 25 μέρες στα πάτρια εδάφη και τώρα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μάλλον θα χρειαστεί να μετρήσω άλλες τόσες ή και περισσότερες για να επιστρέψω στην κανονικότητα που αφελώς ήλπιζα. Και σε ποια κανονικότητα ε;
Του Νάσου Βλάχου (*)
Ας το πάρουμε από την αρχή , λοιπόν. Την αφέλεια μου διαδέχτηκε ο φόβος και τον φόβο μου ο προβληματισμός. Για το σήμερα , το τώρα. Και δεν εννοώ τίποτε περισσότερο από αυτό που πιστεύω ότι καθένας από μας παρακαλούσε και παρακαλάει αυτό το διάστημα …να είμαστε υγιής , να μπορούμε να «ξημερώνουμε», που έλεγε κι ο πατέρας μου, κάθε μέρα. Σίγουρη σκέψη στην «προηγούμενη» ζωή μου, ζητούμενο και ανασφάλεια τώρα. Με τον αόρατο εχθρό της εποχής να μας κυνηγά, η «Καλημέρα» αποκτά τη σημαντικότητα που τις αξίζει και που τόσο ανεπίτρεπτα την είχα θεωρήσει δεδομένη. Την «Καλημέρα» μου διαδέχεται καθημερινά η προσπάθειά μου να γεμίσω, όσο γίνεται και όσο μου επιτρέπεται, την μέρα μου με ενασχολήσεις που με κάνουν χαρούμενο. Δύσκολο πολύ στην αρχή. Είπαμε …αφελής, δεν φανταζόμουν τόσο μακροπρόθεσμο εγκλεισμό!
Παρά την αρχική δυσκολία σε ένα μοτίβο ζωής που δεν είχα συνηθίσει – όχι ότι πιστεύω ότι κανείς από εμάς το είχε ενστερνιστεί ως φιλοσοφία ζωής αυτό που ζούμε τώρα- βλέπω τις μέρες μου, πια, να εμπλουτίζονται, κάνοντας την καθημερινότητά μου πιο ενδιαφέρουσα. Και εξηγώ…
Πρώτα πρώτα η επαφή μου με τους δικούς μου ανθρώπους , με την οικογένειά μου. Πέρα από την καθημερινή τριβή που , φυσιολογικά, ενέχει ο εγκλεισμός μου έχει δοθεί η δυνατότητα να κάνω περισσότερη, καλύτερη και ποιοτικότερη «παρέα» μαζί τους. Και ξέρεις τί;;;; Είναι πολύ καλοί άνθρωποι στ’ αλήθεια…. Δεν φανταζόμουν ποτέ έως τώρα πόσο διασκεδαστική θα ήταν η τυπική βόλτα στο σουπερμάρκετ με τη μάνα μου να επιχειρηματολογεί για το ποιο ξύδι πρέπει να διαλέξουμε ας πούμε… Βλέπεις, όλα στην προηγούμενη ζωή γινόταν τόσο γρήγορα , τόσο βιαστικά που δεν έμενε χρόνος για τέτοιου είδους «χαζέματα». Τώρα ο χρόνος είναι σύμμαχος, είναι φίλος. Δεν υπάρχει βιασύνη. Μπορώ να παρατηρώ με μεγαλύτερη ευκολία τα πρόσωπα των οικείων μου, να «πιάνω» τα συναισθήματά τους, να ανακαλύπτω άλλες πτυχές των προσωπικοτήτων τους, να εμβαθύνω, ζωντανεύοντας το «μέσα» μου και δίνοντάς τους τη σημαντικότητα που τους αξίζει.
Και πέρα από το στενό κύκλο των οικείων μου , ξοδεύω αρκετή ώρα μέσα στην μέρα μιλώντας τηλεφωνικά ή διαδικτυακά με φίλους. Μου αρέσει που έχω αυτή τη δυνατότητα και μου δημιουργεί θετικά συναισθήματα αυτή η επαφή. Κι εδώ , πάλι , αυτή η διεπαφή , παρά τη διαφορετικότητά της , παρά το γεγονός ότι έχει προσβληθεί από τον ιό και δεν μας επιτρέπει σταυρωτά φιλιά και καφέδες με τις ώρες, έχει αποκτήσει μεγαλύτερη , ίσως, αξία από αυτήν που είχε στην προηγούμενη «ζωή».
Ύστερα, έχω καταφέρει να «ξεσκονίσω». Παλιές σημειώσεις που αφορούν στη δουλειά μου στο σχολείο αλλά και στην αγαπημένη μου ενασχόληση με την προπονητική καλαθοσφαίρισης στις μικρές ηλικίες. Σημειώσεις , σχέδια εργασίας , δραστηριότητες , ξεχασμένα σε σκονισμένους σκληρούς δίσκους. Κι εδώ ο χρόνος πάλι σύμμαχος, δεν έχει βιασύνες! Τα ξεσκονίζω σιγά σιγά προσπαθώντας να τα βάλω σε σειρά, έχοντας σε καθημερινή βάση μια επιπλέον ενασχόληση.
Όλα αυτά μέχρι να φτάσει το απόγευμα. Τα απογεύματά μου είναι ήδη «κλεισμένα» και σε αυτό «ευθύνονται» τα Προγράμματα Online Προπονήσεων του Πανναξιακού μας. Η αρχική ιδέα του φίλου και γυμναστή Παναγιώτη Χατζηαυγουστίδη διανθιζόμενη από τις ιδέες του -γνωστού και μη εξαιρετέου- Τάσου Βάβουλα και της φίλης, γυμνάστριας επίσης, Μαρίας Καπαρέλλη έχει καταφέρει να κρατάει απασχολημένους σε πραγματικό χρόνο, μέσω της πλατφόρμας Skype, εκτός από μένα που είμαι φανατικός θαυμαστής, τους αθλητές του Αντρικού , Παιδικού και Εφηβικού Τμήματος του Συλλόγου μας καθώς και τις αθλήτριες του Γυναικείου Τμήματος και του Τμήματος Κορασίδων.
Μια ώρα γυμναστικής χωρίς όργανα, μια ώρα γυμναστικής που ικανοποιεί τόσο τον αρχάριο όσο και αυτόν που έχει μεγαλύτερη εξοικείωση. Μια ιδέα πρωτότυπη που έχει τύχει μεγάλης αποδοχής από τους αθλητές του Πανναξιακού μας και που πέρα από το «σωματικόν ωφέλιμο» δίνει σε όλους μας μεγάλη ψυχολογική τόνωση και μας μοιράζει απλόχερα χαμόγελα. Μάλιστα από τη βδομάδα που διανύουμε αποφασίσαμε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα και να «ανοίξουμε» το πεδίο δράσης των online προπονήσεών μας ενσωματώνοντας και τους μικρούς αθλητές των Ακαδημιών. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα θα περιλαμβάνει διασκεδαστικές ασκήσεις με μπάλα , μπαλόνι και μπαλάκι του τένις και θα πραγματοποιείται μια φορά την εβδομάδα. Όχι βέβαια ότι μέσα από αυτά τα Προγράμματα οι αθλητές μας θα γίνουν καλύτεροι μπασκετμπολίστες…όχι. Όλη αυτή η επαφή που διατηρούμε, όμως, μας κάνει όλους «Πρωταθλητές» στο χαμόγελο απομακρύνοντας όσο πάει τις αρνητικότητες.
Είναι και ο καιρός που τις πιο πολλές μέρες είναι σύμμαχος και μετατρέπει το «Μένουμε σπίτι;» σε «Μένουμε σπίτι!!!!», είναι και που όταν το επιτρέπει πληκτρολογώ τον αριθμό «6» ώστε να απολαμβάνω την αγαπημένη μου ποδηλατάδα στην λιμνοθάλασσα ….
Και φυσικά είναι και η μουσική… που για μένα είναι το πιο σπουδαίο αγχολυτικό, είναι αναστοχασμός, έμπνευση, απόλαυση, χαμόγελο, δάκρυ και δημιουργία. Και είναι ανεξάντλητη!!! Όχι ότι δεν το ήξερα , αλλά τώρα το φχαριστιέμαι περισσότερο το άβυθο της…
Και κάπως έτσι ζω την τωρινή πραγματικότητα. Με μια πρωτότυπη και καθημερινή ισορροπία εξωστρέφειας και εσωστρέφειας , με διαφορετικές συνήθειες, με χαμόγελο όμως. Όχι ότι δεν μου λείπουν οι συνήθειες της «προηγούμενης» ζωής μου…Μου λείπουν πολύ…πιστεύω ότι αν μας «αμολήσουν» θα κάνω μέρες να βρω το σπίτι μου πάλι! Αλλά πάλι πιστεύω ότι δεν θα μας «αμολήσουν» ούτε εύκολα ούτε και ανεξέλεγκτα …
Συναγωνιστές μου, όλοι φαντάζομαι έχουμε βρει τρόπους να προσαρμοστούμε στη νέα μας πραγματικότητα φτιάχνοντας την καθημερινότητά μας όσο καλύτερα γίνεται.
Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο η πόλη μου , το Μεσολόγγι , φοράει τα «καλά» της για να τιμήσει τους προγόνους της, του «Εξοδίτες». Αυτούς τους ανθρώπους που περίπου 2 αιώνες πριν, βίωσαν τον εγκλεισμό για περισσότερο από 2 χρόνια, έζησαν με αυτόν. Με υπομονή και ψυχραιμία , έφτιαξαν άλλες καθημερινότητες σε πολύ πιο δύσκολες εποχές από τις δικές μας! Αποκλεισμένοι αλλά όχι απελπισμένοι. Περήφανοι και όχι φτηνοί! Έζησαν … και τον νίκησαν τον εγκλεισμό με την ηρωική τους έξοδο. Μια πράξη που έμελλε να γίνει το σύμβολο της Ελευθερίας, της αναγέννησης και της ελπίδας! Έδειξαν ότι η ψυχή του ανθρώπου δεν νικιέται ποτέ, δεν πουλιέται πουθενά!
Φέτος, η πόλη μου δεν έχει την εικόνα των προηγούμενων ετών. Δεν ετοιμάζονται τα μικρά παιδιά να βάλουν τις παραδοσιακές φορεσιές μας , τον ντουλαμά τα αγόρια και τον σέρσιγγα τα κορίτσια , και να βγουν το βράδυ στην μνημόσυνη παρέλαση με το κεφάλι σκυφτό και τα μάτια βουρκωμένα στους δρόμους της πόλης.
Φέτος …σιωπή. Η πόλη βουβή λες και ετοιμάζεται για μια νέα έξοδο, βράδυ ..παραμονές Βαϊων.
Συναγωνιστές μου… η Έξοδος , πια, δεν είναι υπόθεση μόνο του Μεσολογγίου. Είναι υπόθεση όλων μας. Καλούμαστε , ο καθένας μας, να κάνει τη δική του «Έξοδο». «Έξοδο» από τους παλιούς εαυτούς μας , από παλιές συνήθειες , από λαθεμένες επιλογές, από στραβές κανονικότητες…
Ας μην διστάσουμε λοιπόν… ας προχωρήσουμε το δρόμο των «Εξόδων» μας για να φτιάξουμε καινούργια χαμόγελα , καινούργιες κανονικότητες , καινούργιες ελπίδες!
Χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή και επιμονή…
Αλλά σαν λαός έχουμε στη διάθεσή μας ένα μεγάλο όπλο….το χαμόγελο…..
Αυτό μπορεί να νικήσει τα πάντα…Μη σταματάτε , λοιπόν, να χαμογελάτε….
Θα νικήσουμε, όπως και να έχει και θα βγούμε δυνατότεροι, σοφότεροι και καλύτεροι άνθρωποι…
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς από το ηρωικό Μεσολόγγι
(*) Ο Νάσος Βλάχος είναι εκπαιδευτικός στη Νάξο και προπονητής μπάσκετ στον Πανναξιακός ΑΟΚ
