Οπως αναφέρει και μία φίλη “Είσαι ένα πολύ όμορφο βιβλίο που δεν θέλει κανείς να τελειώσει…” Σκέψεις από τη Μαρία Τσακωνιάτη αφήνοντας τη Νάξο ..
Πόσα ταξίδια αλήθεια έχουμε κάνει στη ζωή μας μέσα στην “αντάρα” και στις φουρτούνες…Κι εκεί που νιώθουμε ότι φτάσαμε στις εσχατιές της αντοχής μας, εκεί που η σιωπή μας γίνεται πιο εκκωφαντική κι από την καταιγίδα, εκεί τα σύννεφα φεύγουν σαν τ’αποδημητικά πουλιά για άλλους ουρανούς.
Αυτή είναι η μοίρα μας. Αυτη είναι η ζωή μας.
Ένας αγώνας γεμάτος μικρές και μεγάλες αγωνίες, μια ήσυχη βροχή γεμάτη με σταγόνες ευτυχίας…
Αυτά σκεπτόμουν καθώς το πλοίο απομακρυνόταν από το λιμάνι, με φόντο το μολυβένιο ουρανό κι αυτό το υποσχόμενο φως στο βάθος. Χειμώνας είναι, είπα μέσα μου.Ισως να είναι Χειμώνας και μέσα μου.
Μα το φως παραμονεύει… Και μ’ αυτή την απλοϊκή σκέψη κατάλαβα πως δεν έχει νόημα να ρωτάω γιατί, δεν έχει νόημα ν’ αναζητώ απαντήσεις.
Και θυμήθηκα το στίχο του Μάνου Ελευθερίου “…κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα δεν έχεις κάτι για να μου πεις…”
Χώρεσε ο ποιητής σε δύο αράδες όσα χωράει η ζωή μας όλη…
Σκέψεις και φωτογραφία από την Μαρία Τσακωνιάτη
