Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς στην εβδομαδιαία ανάλυσή του για τα δρώμενα εντός κι εκτός Ελλάδας. Αυτή την εβδομάδα μαγεύτηκε από τις ατάκες του Χρυσοχοϊδη, του Βελόπουλου αλλά και τις αυξήσεις στους μισθούς… Και τίτλος του άρθρου το “Ζωή και όχι επιβίωση”
Πώς φαντάζεστε ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερη η αυριανή κοινωνία; Δύσκολη η ερώτηση, δυσκολότερη η απάντηση. Πάντως, σίγουρα, θα περιλαμβάνει τη δημόσια πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά, όπως για παράδειγμα το νερό. Μην ξεχνάτε ότι οι επόμενες παγκόσμιες συγκρούσεις, κατά πώς λένε, θα διεξαχθούν γι’ αυτό, καθώς η έλλειψή του καθίσταται αισθητή σε όλο τον πλανήτη.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Είπα, βεβαίως, νερό, αλλά δεν συμπεριλαμβάνω την ΕΥΔΑΠ και τον διευθύνοντα σύμβουλό της, γιατί, έτσι που το πάνε, στο τέλος θα πούμε το νερό νεράκι. Η ιδεατή κοινωνία, ασφαλώς, θα αναγνωρίζει τη φιλία ως πανανθρώπινη αρετή, στη σημερινή εποχή έκπτωσης αρχών και αξιών. Γι’ αυτό συγκινούμαστε με τη σχέση Στέφανου Μάνου-Άρη Πορτοσάλτε! Αυτό αποτελεί μάθημα στις επερχόμενες γενιές, γιατί, ως γνωστόν, «Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει».
Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η κοινωνία μας, αν πορευόμασταν με τις διδαχές του Κυριάκου. Όχι του πρωθυπουργού, αλλά του ορίτζιναλ. Βελόπουλο θα λέμε και θα κλαίμε… Άλλωστε, ο άνθρωπος το δήλωσε ότι δεν γουστάρει τα πολύ ναζιστικά. Όμως, δεν μπορώ να φανταστώ και την κοινωνία του μέλλοντος χωρίς τράπεζες και Σταϊκούρες! Ούτε καν χωρίς Χρυσοχοΐδη, και ας είναι λίγο υπερβολικός ο καπετάν Μιχάλης. Μπορώ, όμως, να τη φανταστώ χωρίς βιομηχάνους, αλλά όχι χωρίς βιομηχανίες. Νομίζω ότι το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Επίσης, θεωρώ αδιανόητο, ειδικά τη σήμερον ημέρα, να εμφανίζεται δυσκολία στην ανάγνωση, όπως στην κυρία Μονογυιού από τις Κυκλάδες, η οποία τυγχάνει μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου. Δεν βαριέστε. Ας κρατήσουμε αντί της αριστείας την επιχειρηματικότητα και ας κοιτάξουμε μπροστά… Εδώ που τα λέμε, χρειαζόμαστε και τους Κατρούγκαλους. Γιατί εμείς δεν χάσαμε υπουργό. Διαμάντι και φλουρί κωνσταντινάτο χάσαμε… Μπορώ, ωστόσο, να φανταστώ την κοινωνία γεμάτη τέτοιους καλλιτέχνες, όπως ο Χοακίν Φίνιξ, γιατί ο κόσμος θα ήταν ασφαλώς λιγότερο παράλογος και σίγουρα πιο φωτεινός. Και, φυσικά, χωρίς φτώχεια, πολέμους, μετανάστες και πρόσφυγες.
* Α, όλα κι όλα. Τα μνημόνια μνημόνια και τα… μισθά μισθά. Όταν λέμε μνημόνια, μη φανταστείτε ότι ισχύουν για όλους τους Έλληνες πολίτες. Για τους πολλούς ισχύουν. Για τους λίγους, έχουμε και αυξήσεις. Ακόμη και πάνω από 100%. Ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ αμειβόταν με το… ευτελές ποσό των 57.000 ευρώ μεικτών. Του προτάθηκε μια… μικρή αυξησούλα, η οποία εκτινάσσει το μισθό του στο ποσό των 128.000 ευρώ. Να το πεις πρόκληση; Ε, πώς να το πεις, όταν παράλληλα συζητάμε για την προστασία της πρώτης κατοικίας, τους άνεργους γονείς οι οποίοι αδυνατούν να παράσχουν στα παιδιά τους τα στοιχειώδη ή για το 67% των συμπολιτών μας το οποίο δεν μπορεί να αποταμιεύσει ούτε 1.000 ευρώ, προκειμένου να αντιμετωπίσει έκτακτα γεγονότα στην καθημερινότητά του; Πάντως, αν δεν το ξέρατε, τα golden boys επέστρεψαν. Με τις ευλογίες εννοείται της κυβέρνησης. Και κάνουν πολύ θόρυβο τα άτιμα.
* «Η επίθεση Ρουβίκωνα κατά Πορτοσάλτε έγινε για εκφοβισμό. Σε γενναίο όμως και άκαμπτο άνθρωπο. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι συνεχίζει με σχέδιο τη μάχη κατά της ανομίας. Ποιο σχέδιο, όμως; Αν είχε κάμερες έξω από το σπίτι του, θα είχε ήδη εντοπίσει τους δράστες. Να ζητηθεί αγγλική βοήθεια». Τάδε έφη ο γκουρού της αριστείας και της κανονικότητας, Στέφανος Μάνος. Το ότι φαντασιώνεται μια κοινωνία που θα κυριαρχούν οι κάμερες δεν προξενεί εντύπωση. Απλώς, αναρωτιέμαι τι θέλει να πει ο ποιητής, όταν λέει «να ζητηθεί αγγλική βοήθεια»; Είχε χαθεί χρόνια από το προσκήνιο ο κύριος, αλλά εμφανίστηκε να προστατεύσει το φίλο του, ο οποίος… κινδυνεύει. Κινδυνεύει, ασχέτως αν είναι «άκαμπτος» άνθρωπος! Εμ, τι νομίζατε; Για την προστασία της πρώτης κατοικίας θα έκανε παρέμβαση, για τους μισθούς Βουλγαρίας ή για τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και τις συντάξεις πείνας στη χώρα; Τι πιστεύατε, δηλαδή; Το φίλο πρέπει να τον βάζεις πάνω από τέτοια πεζά πράγματα. Και πρέπει να του συμπαραστέκεσαι στις δύσκολες στιγμές του…
* «Η χειρότερη πάστα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Το 70% είναι άθεοι, άθρησκοι, ανιστόρητοι, μισέλληνες». Τα σημαντικά αυτά λόγια ανήκουν στον Κυριάκο Βελόπουλο. Να πω και εγώ τώρα για την πάστα των Ελλήνων πολιτικών; Ειδικά αν είσαι ακροδεξιός πολιτικός, τότε έχεις πετύχει τζακ ποτ. Βεβαίως, 208.806 συμπολίτες μας τον ψήφισαν και τον έστειλαν στα έδρανα της Βουλής. Αυτόν τον κύριο ο οποίος πουλούσε το φάρμακο για τη φαλάκρα και τις επιστολές του Ιησού Χριστού. Πώς το έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω…
* «Η αλήθεια είναι ότι, ναι, οι τράπεζες έχουν ευθύνες, αλλά οι τράπεζες έχουν πληρώσει και το μάρμαρο της κρίσης της χώρας». Ποιος λέει αυτά τα ωραία και διαφωτιστικά, τα οποία σε στέλνουν κατευθείαν στον ψυχίατρο; Ο υπουργός Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας. Δεν πιστεύω να περιμένετε τώρα σχόλιο; Άντε, γιατί το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι και θα ξεφύγω. Άλλωστε, δεν είμαι του savoir vivre, αλλά δεν θέλω και να ξεστομίσω ακατάλληλα -ου μην και ακατάληπτα- πράγματα…
* «Παντού, όπου περνούν οι αστυνομικοί, οι πολίτες βγαίνουν στους δρόμους και τους χειροκροτούν», είπε ο υπουργός που ανέλαβε την προστασία μας από την ανομία, κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Θα πρότεινα, πάντως, κύριε υπουργέ μου, όσοι δεν το κάνουν -υπάρχουν και τέτοιοι αριστεροί… Μαδουραίοι- να αναλαμβάνουν τα όργανα της τάξης να τους… συνετίζουν. Άκου να δεις που δεν θα χειροκροτούν; Για να πέσει καμιά μπάτσα… Για να πέσει… Και τα… παιδιά να προπονούνται και οι πολίτες να μαθαίνουν στην κανονικότητα…
* Στο μηνιαίο δελτίο του, ο ΣΕΒ ζητάει «να επιδειχθεί σύνεση από την Πολιτεία στην αύξηση του κατώτατου μισθού, το 2020, καθώς μια επανάληψη της μαξιμαλιστικής πολιτικής του 2019 θα έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομία». Η μαξιμαλιστική πολιτική αφορούσε κατώτατο μισθό στο… τεράστιο ποσό των 650 ευρώ. Εντάξει, ατίθασα αγόρια. Καταλάβαμε, καταλάβαμε…
* Η πτώση του κυρίου Κατρούγκαλου, που τον οδήγησε στο 251 ΓΝΑ, υπήρξε δυσάρεστη, αλλά δυσάναλογη της πτώσης, μείωσης, τσεκουρώματος των συντάξεων. Η πρότασή του για την εφαρμογή της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» θα οδηγούσε σε συντάξεις νέου τύπου. Επιδόματα, φιλοδωρήματα, βοηθήματα, πείτε τα όπως θέλετε. Συντάξεις όμως δεν θα τις λέγατε με τίποτα! Ας είναι καλά ο άνθρωπος, αλλά, εδώ που τα λέμε, έβαλε το χεράκι του για περαιτέρω… πτώση των συντάξεων. Και ας ανήκε στην «Πρώτη φορά Αριστερά» ο κύριος. Περαστικά του και περαστικά μας…
* «Είτε μιλάμε για ανισότητα φύλων είτε για ρατσισμό ή για δικαιώματα των queer ή των ιθαγενών πληθυσμών ή για τα δικαιώματα των ζώων, μιλάμε για την καταπολέμηση της αδικίας. Μιλάμε για την πάλη ενάντια στην πεποίθηση ότι ένα έθνος, ένας λαός, μια φυλή ή ένα είδος έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να ελέγχει, να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται ένα άλλο, μένοντας ατιμώρητο». Ομιλία του ηθοποιού Χοακίν Φίνιξ, στην απονομή των Όσκαρ. Να αγιάσει το στόμα σου, άνθρωπέ μου. Να αγιάσει…
* Με πράξη νομοθετικού περιεχομένου επιτάσσονται εκτάσεις γης σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, με σκοπό τη δημιουργία κλειστών δομών παραμονής αιτούντων άσυλο. Ο κύριος Άδωνις, σε ανύποπτο χρόνο, είχε δηλώσει πως επίταξη σημαίνει κομμουνισμός. Όταν βεβαίως τα κάνουν οι άλλοι, έτσι; Ωστόσο, ούτε η Αμυγδαλέζα ούτε η Μόρια μας τιμούν, καθώς ποδοπατιούνται βάναυσα οι υποτιθέμενες ανθρωπιστικές αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μήπως να αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που και το πρόβλημα των ανθρώπινων ψυχών να επιλυθεί επιτέλους και τα νησιά μας να αποσυμφορηθούν; Και, εν τοιαύτη περιπτώσει, με τη βία δεν γίνεται προκοπή. Οι εμπρηστικές δηλώσεις, βεβαίως, τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Τουναντίον, αυτές το διογκώνουν και έτσι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ρητορικές μίσους των κάθε λογής… αγανακτισμένων φασιστοειδών. Ακούει κανείς από την Ε.Ε. ή πετάμε την μπάλα στην εξέδρα και από δω πάν’ κι οι άλλοι;
Σίγουρα, αξίζει τον κόπο να οραματιζόμαστε μια δικαιότερη, πιο ανθρώπινη κοινωνία. Και, φυσικά, να αγωνιζόμαστε, ώστε να υλοποιήσουμε αυτόν το στόχο. Δύσκολο; Αναμφίβολα, ναι. Όχι, όμως, ακατόρθωτο. Τον πλανήτη δεν τον κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, αλλά τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας. Και οφείλουμε να τους παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Αξίζει κατηγορηματικά να παλεύουμε. Γιατί, τελικά, εκείνο που μετρά ως ανθρώπινα όντα είναι να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε. Καλή μας εβδομάδα…
