Οι μαθητές του ΕΠΑΛ Αμοργού … κι «Η Αλφαβήτα της Αμοργού!» – Εικόνες από την έκθεση που διοργανώθηκε χθες (03/06) στην Χώρα Αμοργού (photo)
Οι μαθητές του Ημερήσιου ΕΠΑ.Λ. Αμοργού στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος «Μια Νέα Αρχή στα ΕΠΑ.Λ.» απέδειξαν ότι όταν στους μαθητές δοθεί η ευκαιρία, μπορούν μέσα από την τέχνη, να δημιουργήσουν και κυρίως να εδραιώσουν την ελπίδα για το μέλλον, ανατρέποντας το ανασφαλές και μίζερο παρόν.
Κείμενο – Φωτογραφίες: Ελευθερία Ψυχογιού
Κατέγραψαν με φωτογραφίες τους από το Α ως το Ω όλο το νησί. Μεταφέροντας μας την οπτική τους, υπογράμμισαν μέσα από τα φωτογραφικά τους κάδρα την αγάπη τους για τον μοναδικό αυτό τόπο. Στο πρόγραμμα της έκθεσης φωτογραφίας σημείωσαν στο πρόγραμμα που μας μοίρασαν τα λόγια του φωτογράφου Ansel Adams: «Δεν δημιουργείς μια φωτογραφία μόνο με τη μηχανή. Όταν φωτογραφίζεις «κουβαλάς» μαζί σου όλες τις εικόνες που έχεις δει, όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τη μουσική που έχεις ακούσει, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει.» Αυτό ακριβώς έκαναν!
Περπάτησαν σε βουνοκορφές, τρύπωσαν σε σπηλιές, έπαιξαν με το φως του τόπου και με το κλείστρο της ψυχής τους και κατέγραψαν τον τόπο τους, όπως τον νοιώθουν.
Γέμισαν τις τάξεις, καθώς και τον προαύλιο χώρο με εικαστικές κατασκευές, θέτοντας μηνύματα, προβληματισμούς. Κάθε τους δημιουργία τους, στεκόταν σιωπηρά μπροστά σου κι η σιωπή έκανε κρότο μέσα σε χιλιάδες ανησυχίες τους.
Έφτιαξαν παρτέρια κι αναμεσά στα λουλούδια άνθισε η νεανική τους δημιουργικότητα. Κάπως έτσι ένα ποτιστήρι πότιζε με φως, οι βρύσες ντύθηκαν με ψηφιδωτά, το ποδήλατο είχε αναβάτη το άρωμα ενός ανθού και οι παλέτες μετατράπηκαν σε παγκάκια για να ξαποστάσει ο σεβασμός, η ενσυναίσθηση κι η κατανόηση.
Κάποιοι τοίχοι έγιναν πίνακες ζωγραφικής και βρήκε παράθυρο η φαντασία τους να σταθεί και πόρτα για να μας πει: «κοπιάστε!»
Επέλεξαν να καταγράψουν σε ηχόγραμμα την φράση:”Ωριμότητα είναι να ξανά βρίσκεις την σοβαρότητα που είχες παιδί, όταν έπαιζες.” και μας προσκαλούσαν να πούμε και μεις κάτι για να καταγράψουν και το δικό μας ηχόγραμμα για να βρούμε το μέτρο και το ρυθμό μια ουσιαστικής επικοινωνίας με σχήματα που ενώνουν.
Ουσιαστικά οι μαθητές του ΕΠΑ.Λ. Αμοργού με την προσπάθεια τους, με την ευγένεια της τέχνης, απέδειξαν ότι ένα σχολείο μπορεί και πρέπει να είναι ένα χώρος δημιουργίας, σε μια απόλυτη διαδραστική σχέση με την ζωή και την κοινωνία.
Μας δίδαξαν τι σχολεία χρειάζονται. Η ανάγκη τους είναι ένα δημιουργικό σχολείο που διαθέτει εξωστρέφεια, ευελιξία, κουλτούρα προόδου και συνεργασίας, σαφείς στοχεύσεις, οργανωτική επάρκεια, αισθητική και σεβασμό σε κάθε άνθρωπο.
Η όλη εκδήλωση των παιδιών είχε ντυθεί με μουσική, αλλά κυρίως με τα χαμόγελα και την ψυχή τους, που σιγοτραγούδησαν ξεναγώντας μας στα έργα τους, όχι μόνο τις ανάγκες τους για το παρόν που δεν τους προσφέρεται, αλλά μια τεράστια ελπίδα για το μέλλον που τους αξίζει.
Σε χαλεπούς καιρούς που οι πόλεμοι, η φτωχοποίηση της κοινωνίας καταρρακώνουν τα πάντα, τα παιδιά του ΕΠΑ.Λ. Αμοργού αναπτέρωσαν τις ελπίδες μας με την ποιητική και δημιουργική τους διάθεση.
Ευχής έργον είναι να βγάλουμε για λίγο τον σκασμό, να ακούσουμε τα παιδιά κι όταν ανοίξουμε ξανά το στοματάκι μας, να τα πάρουμε μια αγκαλιά, να τους πούμε ένα ευχαριστώ για όσο έκαναν σήμερα και μια τεράστια συγνώμη για όσα δεν έχουμε καταφέρει!
Υ.Γ: Δεδομένου ότι ο Δήμος Αμοργού θα δημιουργήσει καινούργιες κτηριακές εγκαταστάσεις για το ΕΠΑ.Λ. ως οφείλει, μήπως οι αρχιτέκτονές και οι μηχανικοί κ. Δήμαρχε Lefteris Karaiskos θα έπρεπε να κάνουν μια κουβέντα με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς για το τι σχολείο χρειάζονται τα παιδιά; Νομίζω ότι μια τέτοια κουβέντα θα έκανε τους μηχανικούς και τους αρχιτέκτονες πλουσιότερους και τον Δήμο Αμοργού πρωτοπόρο.
