Λένε ότι μία φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις… Η σημερινή εικόνα στο νηπιαγωγείο του Γαλανάδου…
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια οι σχολικές αίθουσες τόσο εντός όσο κι εκτός των κτηριακών εγκαταστάσεων δεν έχουν καμία σχέση (οπτικά) με τις αίθουσες που υπήρχαν την περασμένη δεκαετία. Το σύνολό τους είναι εξαιρετικά διακοσμημένο και βοηθάει ώστε οι μαθητές να αισθάνονται καλύτερα…
Τα στεγανά παλαιότερων εποχών έχουν χαθεί για τα καλά… Κάποιοι όμως ενδεχομένως δεν σέβονται τον κόπο των συμπολιτών τους και όταν προχωρούν σε βανδαλισμούς δημόσιων χώρων απλά αναδεικνύουν τον χαρακτήρα τους…
Όπως στην περίπτωση που Νηπιαγωγείου στο Γαλανάδο. Ένα νέο σχολείο που είχε φέτος τέσσερα παιδιά… Και ετοιμάζεται (καθότι ολοκληρώθηκαν οι εγγραφές) να λειτουργήσει και του χρόνου με ακόμη περισσότερα παιδιά. Και ξέρετε; Τα παιδιά δείχνουν την δυναμική μίας περιοχής, ενός χωριού. Ότι υπάρχει η θέληση για ζωή…
Την ώρα δηλαδή που σε άλλα χωριά της Ορεινής Νάξου γίνεται μάχη για να μείνουν ανοιχτά, στο Γαλανάδο προφανώς κάποιοι δεν σέβονται ή δεν αντιλαμβάνονται την τύχη που έχουν.
Και προχωρούν σε βανδαλισμούς. Και ο τοίχος του σχολείου για τον οποίο κάποιος συμπολίτης για μέρες θα εργάστηκε και θα έβαλε όλη την αγάπη του, σήμερα είναι κατεστραμμένος.
Και στο ερώτημα γιατί έγινε ή τι κατάφερε αυτός ή αυτοί που το έκαναν μάλλον δεν θα πάρουμε απάντηση. Όπως βέβαια και το «εντάξει, μωρέ τι έγινε; Ένας κουβάς έπεσε…»
Ακόμη και ένας μικρός λεκές να είχε γίνει, δείχνει απλά την έλλειψη πολιτισμού. Και δη την απουσία σεβασμού προς τον συνάνθρωπο μας. Πόσο μάλλον για τα παιδιά που προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο των μεγάλων. Γιατί πολύ απλά όταν περνούν την πόρτα του σχολείου αφήνουν πίσω την ανεμελιά και έχουν διαβεί μία άλλη πόρτα, αυτή της ζωής…
