Τέλος στην εξαίρεση του αντικαπνιστικού νόμου που ίσχυε για καζίνο και νυχτερινά κέντρα, βάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας που ακύρωσε σχετική υπουργική απόφαση του 2011 – Στο ΣτΕ είχαν προσφύγει η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Μήνυμα Ζωής» και 3 πολίτες, ζητώντας να ακυρωθεί η από 18.8.2011 υπουργική απόφαση για τον καθορισμό των όρων και των προϋποθέσεων λειτουργίας των χώρων καπνιζόντων των κέντρων διασκεδάσεως με μουσική άνω των 300 τ.μ., και των καζίνο.
Κοίτα να δεις που θα φτάσουμε το σημείο να πηγαίνουμε στα μπουζούκια και να μην καπνίζουμε… Αστείο; Ουτοπικό; Μπαααα. Όχι στο κάπνισμα, στα μπουζούκια, αλλά και στα καζίνο, λέει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ουσιαστικά το ΣτΕ ακύρωσε την υπουργική απόφαση του 2011 η οποία επέτρεπε σε κέντρα διασκέδασης με εμβαδό μεγαλύτερο των 300 τμ αλλά και στα καζίνο να επιτρέπουν το κάπνισμα.
Η υπόθεση έφθασε στο ΣτΕ μετά από προσφυγή της αστικής ή κερδοσκοπικής εταιρίας «Μήνυμα Ζωής» η οποία ζητούσε να ακυρωθεί η επίμαχη κοινή υπουργική απόφαση (18.8.2011) με την οποία καθορίζονταν οι όροι και οι προϋποθέσεις λειτουργίας χώρων καπνιζόντων σε κέντρα διασκέδασης άνω των 300 τμ και των καζίνο.
Με βάση το νόμο (3986/2011) δόθηκε η δυνατότητα στα κέντρα διασκέδασης και στα καζίνο να δημιουργήσουν κλειστούς ή στεγασμένους χώρους καπνιζόντων μέχρι το ½ του συνολικού εμβαδού του καταστήματος, υπό την προϋπόθεση ότι θα πληρώνουν ετήσιο τέλος 200 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο. Το Δ΄ Τμήμα του ΣτΕ, με πρόεδρο την κ. Μαρία Καραμανώφ στην υπ΄ αριθμ 551/2019 απόφασή του σημειώνει ότι η εξαίρεση από την απόλυτη απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, θεσπίστηκε βάσει οικονομικού κριτηρίου και μάλιστα του άκαμπτου κριτηρίου της καταβολής 200 ευρώ ανά τ.μ( μέχρι και το ½ του συνολικού εμβαδού του καταστήματος)
Μάλιστα, όπως σημειώνουν οι δικαστές, όσο μεγαλύτερο είναι το εμβαδόν των κλειστών ή στεγασμένων χώρων των καζίνο και των κέντρων διασκεδάσεως για τους καπνίζοντες, «τόσο μεγαλύτερο όφελος προκύπτει για τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ αντίθετα τόσο λιγότερο εξυπηρετείται ο σκοπός της μείωσης της κατανάλωσης καπνού και της έκθεσης σε αυτόν, στον οποίο αποβλέπει η διεθνής σύμβαση της 21ης Μαΐου 2003 της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για τον έλεγχο του καπνού» η οποία κυρώθηκε με το νόμο 3420/ 2005.
Για τους συμβούλους της Επικρατείας, «η εν λόγω εξαίρεση από την απόλυτη απαγόρευση του καπνίσματος δεν θεσπίστηκε επί τη βάσει κριτηρίων που προέκυψαν από την επίμαχη διεθνή σύμβαση, αλλά αντιθέτως υπαγορεύθηκε από δημοσιονομικούς λόγους, ήτοι λόγους που παρίστανται κατ΄ εξοχήν απρόσφοροι για την εξυπηρέτηση των επιδιωκομένων από τη διεθνή σύμβαση σκοπών».
Για αυτό το λόγο έκριναν ότι πρέπει να ακυρωθεί η διάταξη του νόμου που άναψε το πράσινο φως για την χρήση καπνού, ως αντιβαίνουσα στην διεθνή σύμβαση, η οποία έχει επαυξημένη ισχύ έναντι κάθε αντίθετης διάταξης της εσωτερικής έννομης τάξης». Ωστόσο, την μη νόμιμη για το ΣτΕ υπουργική απόφαση, ήρθε να καλύψει μία άλλη απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Υγείας (στις 14 Ιανουαρίου του 2019) κατά της οποίας προσέφυγε ξανά η ίδια ΜΚΟ.
Με πληροφορίες από το ΑΠΕ – ΜΠΕ
