Tετάρτη 7 Αυγούστου 2019 και ώρα 21.30 , η εφηβική θεατρική ομάδα Αμοργού θα παίξει στο γκαράζ του Expess Skopelitis “Το αγόρι με τη βαλίτσα”, στο λιμάνι των Καταπόλων Αμοργού – Ποιοι συμμετέχουν και γιατί έγινε η επιλογή του πλοίου.
Πόσα όνειρα, ανησυχίες, ελπίδες, φόβους μπορεί να χωρέσει η βαλίτσα ενός παϊδιού που αναγκάζεται να φύγει; Πόσο φιλόξενος είναι αυτός ο κόσμος για τα παιδιά; Τα παιδιά μας επέλεξαν να παίξουν μέσα στο Expess Skopelitis , διότι δεν είναι μόνο το πλοίο της Αμοργού και των μικρών Κυκλάδων. Είναι ένα πλοίο που συνδέεται με το φιλότιμο , την ανθρωπιά. Καλύπτει ανάγκες ζωτικές των νησιών μας με κάθε καιρό. Ένα πλοίο που συνδέεται με τη μουσική παράδοση αυτού του τόπου, επομένως και με τον πολιτισμό. Αυτή τη φορά κάλυψε και την ανάγκη, θέληση των παιδιών να παίξουν εκεί, παραχωρώντας τους τον χώρο. Το να δίνεις χώρο στα παιδιά είναι κι αυτό πολιτισμό.
Αυτό είναι το εισαγωγικό σημείωμα για την θεατρική παράσταση «Το αγόρι με τη Βαλίτσα» που θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 7 Αυγούστου από την εφηβική θεατρική ομάδα Αμοργού και η οποία θα παρουσιαστεί στο γκαράζ του Skopelitis, το οποίο θα βρίσκεται στα Κατάπολα και με ώρα έναρξης στις 9.30 το βράδυ…
Και στο σχετικό δελτίο ενημέρωσης έχουμε « Με όχημα μονάχα τα σώματά τους, έξι έφηβοι από την Αμοργό μας αφηγούνται ιστορίες προσφύγων, μέσα στο γκαράζ του Εξπρές Σκοπελίτη την Τετάρτη 7 Αυγούστου στις 21.30,Κατάπολα, με ελεύθερη είσοδο. *περιορισμένος αριθμός θεατών
Συμμετέχουν: Εμμανουέλα Βεκρή, Μαργαρίτα Βλαβιανού Ψυχογιού, Σοφία Γρίσπου, Βασιλική Παπιώτη, Παναγιώτης Παπιώτης, Σελίνα Περιόγκα.
Διδασκαλία από τους [nomades artcore] Πέτρος Ρούσσος, Γιάννης Σιούτης.
Εικαστική Επιμέλεια: Βuket Barlass
Φωτογραφικό υλικό: Χρύσα Δεληγιάννη
Και παραθέτουμε μία ιστορία για να έχετε δείγμα γραφής από τις «ιστορίες ανθρώπων από την άλλη όχθη»
Ήρθα στην Ελλάδα μαζί με τα τρία μου αδέρφια. Όταν μπήκαν οι Ταλιμπάν στην πόλη μας, όλοι, άντρες και γυναίκες έπρεπε να ετοιμάζονται να γίνουν μαχητές. Τέλη του 2015, αποφασίζουμε να φύγουμε . Στην Τουρκία πέφτουμε στα χέρια της μαφίας, το κύκλωμα ζητά από τον διακινητή μας 100.000 δολάρια και κρατά ομήρους εμένα και τα αδέρφια μου για 40 μέρες. Τελικά μας αφήνουν και συνεχίζουμε το ταξίδι προς την Σμύρνη. Αυτές τις μέρες δεν θέλω να τις θυμάμαι. Μετά ταξίδι προς την Χίο, δεν ξέρουμε κολύμπι και φοβόμαστε. Η πλαστική βάρκα έχει μήκος έξι μέτρα και μέσα της είμαστε 60 άνθρωποι. Πεντάωρο ταξίδι στη θάλασσα, δύο πρόσφυγες μαλώνουν μέσα στη βάρκα, ο ένας τραβάει μαχαίρι, σκίζεται το πλαστικό. Η σωτηρία έρχεται από το ελληνικό λιμενικό που τους ρυμουλκεί μέχρι τη Χίο. Εκεί, ζω τις χειρότερες 24 ώρες της ζωής μου, 500 άνθρωποι στρυμωγμένοι σε μία σκηνή, η ζέστη και η βρώμα αφόρητα.
Υ.Γ: Όχι τυχαία μου έρχεται στο μυαλό ,ο αείμνηστος Δημήτρης Σκοπελίτης που στο βιογραφικό γι αυτόν ντοκιμαντέρ: “Καπετάνιος με καρδιά” σημείωνε: “Έκανα καλό! Πιστεύω ότι αυτές οι πράξεις που έκανα ήταν ευτυχία!” και ο αείμνηστος Νικόλας Πρέκας αναφερόμενος στον καπετάν Μήτσο είχε πει: “Το να είσαι Άνθρωπος είναι μεγάλη δουλειά!”
