Το καλύτερο και πλέον σωτήριο Εμβόλιο ετοιμάζεται. Και αυτό είναι η ψυχική ανοσία που έχει όνομα πια: ΜΝΗΜΗ. Πάντα θα μας κάνει να θυμόμαστε πως κάθε δύσκολη παρελθοντική στιγμή ήταν ένα σκαλοπάτι προς την εξέλιξή μας
Κοντεύει δίμηνο εσώκλειστη. Όχι, βέβαια απόλυτου εγκλεισμού. Θα ήταν άλλωστε απάνθρωπο. Νωρίς το πρωί μου προσφέρω μια μερίδα σωματική άσκηση. Περνάω απ το φανάρι και νομίζω πως θα δω τα νεαρά παιδιά να περιμένουν για να καθαρίσουν τα τζάμια των “καθαρών” αμαξιών. Πάντα με εκνεύριζε και με γέμιζε ενοχές αυτή η ρουτίνα. Όχι, οι άνθρωποι, αλλά οι συνθήκες που έφερναν αυτόν τον εξαναγκασμό. Λίγο πιο πέρα φανερή η απουσία κάποιων ψυχικά αρρώστων που μέχρι πριν λίγους μήνες έπαιρναν τον αέρα τους στα παγκάκια του πεζόδρομου.
Η ατμόσφαιρα, καθαρή. Οι καλημέρες πάνε κι έρχονται. Πάντα μ ενοχλούσε η απουσία της “Καλημέρας”. Τώρα την απολαμβάνω. Δεν γνωριζόμαστε και χαιρετιόμαστε. Ο κόσμος όμοιος με πριν αλλά όχι ο ίδιος. Μα τι μου συμβαίνει?
Κάτι μ έχει σπρώξει τόσο βαθιά μέσα μου και αρνούμαι να με βγάλει ακόμη και γερανός.Έχει αναποδογυρίσει η σκέψη μου. Έχω φέρει τα πάνω-κάτω μέσα μου. Πάντα σκεφτόμουν ανατρεπτικά. Τώρα περισσότερο. Σκέφτομαι αυτόν τον έρμο Πλανητάκο μας πόσο πολύ τον είχαμε μπουκώσει. Πόσο τον είχαμε ταλαιπωρήσει. Έτσι πληγωμένος που είναι, πόσο πολύ χρειάζεται αυτήν του την απομόνωση από το ανθρώπινο είδος. Μέσα εμείς, έξω αυτός προσπαθώντας να φροντίσει τα τραύματά του.
Εμείς, απ’ την άλλη, μέσα απ΄τον εγκλεισμό ταξιδεύουμε σε μια καινούργια πραγματικότητα. Η ανθρωπιά μας παίρνει άλλη μορφή. Θα πρέπει να βρούμε νέο δρόμο για την νέα πραγματικότητα.
Σεμνότητα, περισυλλογή, αναγνώριση. Κατανόηση και αποδοχή πως δεν είμαστε οι Άρχοντες αυτού του πανέμορφου Πλανήτη που λυσσαλέα βαλθήκαμε να τον κατασπαράξουμε.
Είχαμε ερωτευτεί τον νόμο της Έλξης, της Αφθονίας.
Πού είναι τώρα? Υπάρχει?
Ας μιλήσουμε για έναν νέο Νόμο, πια.
Τον Νόμο της Δημιουργίας. Ας βρούμε νέες λύσεις. Χωρίς να γκρινιάζουμε. Χωρίς να αδρανούμε. Να προσαρμοστούμε εμείς στην νέα πραγματικότητα, και όχι η πραγματικότητα στις εξαντλητικές απαιτήσεις μας.
Πολλές φορές μέσα στον “εγκλεισμό” υπήρξαν φορές που σκέφτηκα πως όλα αυτά τα χρόνια, η εμμονή μου να παραμείνω μικρή και έφηβη μέχρι τα….Όσα μου, μαζί με την Φαντασία μου και την διαίσθησή μου, θα γίνουν τώρα τα μεγάλα μου όπλα. Θα μπορέσω μαζί μ αυτά να ελιχθώ. Θα πρέπει να δείξω Υπομονή, Ψυχραιμία και προθέσεις φιλικές στο Άγνωστο. Αυτό το καινούργιο Άγνωστο θα γίνει ο αρωγός μου για καλύτερη συμβίωση με τον εαυτό μου. Για πιο ουσιαστική σχέση με τον συνάνθρωπο, τον σύντροφο, το παιδί μας.
Το καλύτερο και πλέον σωτήριο Εμβόλιο ετοιμάζεται. Και αυτό είναι η ψυχική ανοσία που έχει όνομα πια: ΜΝΗΜΗ. Πάντα θα μας κάνει να θυμόμαστε πως κάθε δύσκολη παρελθοντική στιγμή ήταν ένα σκαλοπάτι προς την εξέλιξή μας. Θα μας θυμίζει πως είμαστε πιο δυνατοί, πιο άξιοι και πιο θαρραλέοι. Εξερευνητές και Ήρωες μιας σύντομης αλλά ουσιαστικής Ζωής.
Κείμενο της Mgmn Prch (το όνομα που χρησιμοποιεί στο διαδίκτυο ως ταυτότητα), είναι μεταφράστρια – καθηγήτρια Αγγλικής γλώσσας
