Μία διαφορετική εικόνα της Σαντορίνης… Φθινόπωρο και απολαυστική βόλτα με θέα το γαλάζιο…
Τα καλοκαίρια της δεν μου ανήκουν πια. Eκατομμύρια εισβολείς λεηλατούν τις διαδρομές μου. Δεν πηγαίνω ποτέ εδώ και χρόνια. Όμως το προχωρημένο φθινόπωρο είναι δικό μου! Να κάθομαι στον Ηλιότοπο, στο Ημεροβίγλι, στο ίδιο πάντα μπαλκονάκι, και να κοιτάω. Την ίδια θέα τριάντα χρόνια τώρα. Η Σαντορίνη μου!
Της Μερώπης Παπαδοπούλου (Kathimerini.gr)
Τριγύρω τα νησιά στον πεντακάθαρο ορίζοντα να μνημονεύουν Οδυσσέα Ελύτη. Η Ίος, η Σίκινος, η Φολέγανδρος, η Ανάφη και οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούν στο νησί με τα άγρια, ατίθασα, επιθετικά κρασιά: Ασύρτικα, Μαντηλαριές, Μαυροτράγανα και οι διαλλακτικοί συνοδοιπόροι τους, τα Αθήρια, τα Αηδάνια.
Περπατάω ανάμεσα στα τρυγημένα αμπέλια, αναζητώντας την προαιώνια αιτία, και χαμογελώ στη σκέψη των αγαπημένων φίλων οινοποιών: ο Γιάννης, ο Πάρις, ο Ματθαίος, ο άλλος Γιάννης και η Ιωάννα, ο Πέτρος, ο Γιώργος, o Aρτέμης, ο Αποστόλης κι όλοι οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, που προσκυνούν το ηφαίστειο που έγινε αμπελώνας! Ακολουθούν τις προσταγές του! Πώς να εναντιωθείς; Ηφαίστειο είναι!
Βάζω στο ποτήρι μου κρασιά και ακολουθώ τις εκρήξεις. Στο ολοκαίνουργιο Cellar Doors του Αποστόλη Μούντριχα, που μετέφερε ένα ελαφρύ άγγιγμα από τη γενέτειρα Εύβοια στην κουζίνα και μας ενθουσίασε με τους συνδυασμούς πιάτων και κρασιών. Στο Volcanic Slopes, που λατρεύω, για μία ακόμα δοκιμή Pure, κι ύστερα δίπλα, στον Αργυρό, για να δοκιμάσουν όλoι το διαμάντι που λέγεται Cuvée Monsigniori. Nοστιμιές στα πιάτα στο Άρωμα Αυλής και Αηδάνι Καραμολέγκου στα ποτήρια, που δεν προλαβαίνουν να γεμίζουν ξανά και ξανά. Στο οινοποιείο Βενετσάνου, το Νυχτέρι ανταγωνίζεται τη θέα της Καλντέρας και έρχεται ισόπαλο, ενώ η Ειρήνη των Santo Wines κλέβει τις εντυπώσεις και μας αποκαλύπτει τα μυστικά των βαρελιών από Vinsanto.
To απόγευμα, ο ήλιος δύει μέσα στα ποτήρια με τα φανταστικά κοκτέιλ στο The Wine Bar, στο Ημεροβίγλι, που έχει φυσικά και μια φανταστική λίστα τοπικών και όχι μόνο κρασιών.
Και η μέρα, οι μέρες, τα χρόνια τελειώνουν πάντα, μα πάντα στη Σελήνη, στον Πύργο, στη φιλόξενη αγκαλιά του αγαπημένου μας Γιώργου Χατζηγιαννάκη. Απολαύσαμε ένα ευφάνταστο μενού εμπνεύσεως Θοδωρή Παπανικολάου, ήπιαμε Θαλασσίτη βαρελάτο του 2017 (εξαιρετικός) και δώσαμε όρκους αγάπης, αφοσίωσης και επιστροφής με όλους αυτούς που είναι η δική μου εκλεκτική οικογένεια στη Σαντορίνη
