Έντεκα συντάκτες της εφημερίδας «Καθημερινή» καταγράφουν τις δικές τους ιστορίες διακοπών με σημείο αναφοράς το Αιγαίο. Από την Σκιάθο έως τη Σκύρο και την Νάξο έως την Αμοργό… Και σημειώνουν τα καλά και τα άσχημα. Τι λένε για τη Νάξο
Το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του… Μπορεί ο καιρός να θυμίζει σε όλους ότι ακόμη μπορούμε να απολαύσουμε την ομορφιά της παραλίας, όμως το σχολικό κουδούνι ετοιμάζεται να χτυπήσει και δη δυνατά. Οπότε έρχεται σιγά σιγά η ώρα του απολογισμού. Και βρήκαμε στο διαδίκτυο την εμπειρία έντεκα συντακτών της εφημερίδας «Καθημερινή», οι οποίοι μας μεταφέρουν σκέψεις και εικόνες αλλά και αρώματα από τις διακοπές τους. Και μας αφορά το Αιγαίο. Με τη Νάξο να έχει τη τιμητική της… Μάλιστα, η αναφορά έχει να κάνει μέσω της εμπειρίας του airbnb… Και αυτό θα πρέπει να το δούμε με προσοχή… Από εκεί και πέρα μιλάμε για την Αμοργό και το κεντρικό Αιγαίο ήτοι Σάμος, Σκιάθος και Σκύρος…
Απολαύστε τις…
Νάξος: Το airbnb θέλει μεράκι
Ήταν η πρώτη φορά που νοικιάσαμε δωμάτιο –για την ακρίβεια, ένα μικρό διαμέρισμα– μέσω airbnb. Προορισμός μας ήταν η Νάξος, τη χειρότερη δυνατή εβδομάδα (εκείνη του Δεκαπενταύγουστου), και είχαμε δύο περιορισμούς κατά την αναζήτηση καταλύματος: να βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη Χώρα και να προσφέρεται σε λογική τιμή.
Στις γραμμές που ακολουθούν δεν θα διαβάσετε κάποια εξωφρενική ιστορία για ημιυπόγεια με αρουραίους και γείτονες όλα τα μπαρ της περιοχής. Το διαμέρισμα –επαρκές, είναι η αλήθεια, για μια οικογένεια– ήταν σε ένα ήσυχο σημείο, ακριβώς πάνω από το σπίτι της ιδιοκτήτριας. Όμως κάτι έλειπε: τα έπιπλά του ήταν προφανώς τα παλιά (τα «παιδικά», θα λέγαμε) έπιπλα μιας οικογένειας, που είχαν πάψει να χρησιμοποιούνται προ πολλού. Το στρώμα βουλιαγμένο. Τα κουφώματα φθαρμένα. Τα πιατικά και τα κουζινικά έδειχναν να είναι αυτά που κάποτε χρησιμοποιούσες και μετά έστειλες στο εξοχικό σου. Ο εξοπλισμός του μπάνιου φθηνός, τολμώ να πω φθηνιάρικος. Ακόμα και τα όποια διακοσμητικά στο διαμέρισμα έδειχναν «απόσυρση».
Η ιδιοκτήτρια, μια εξαιρετικά συμπαθητική κυρία που δεν έμενε μόνιμα στο νησί, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Μας ρωτούσε καθημερινά αν όλα είναι καλά, ανταποκρίθηκε αμέσως για ό,τι της ζητήσαμε. Η ζεστή της προσωπικότητα όμως δεν επαρκούσε για να καλύψει την πραγματικότητα: μπορεί το όποιο airbnb να μην είναι ξενοδοχείο, αλλά ακόμα και αυτή η «εύκολη» (για την απόκτηση ενός εισοδήματος) λύση χρειάζεται, έστω, μεράκι.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΛΙΟΣ
Σκιάθος: Παράδειγμα προς μίμηση
Δεν θα γράψω την ονομασία του. Γιατί θέλω να ελπίζω ότι υπάρχουν πολλά, και σίγουρα όχι διαφημισμένα στη χώρα μας. Το ξενοδοχείο που αποτέλεσε την αφορμή των σκέψεων που ακολουθούν βρίσκεται στην Κασσάνδρα της Σκιάθου και όταν έκανα την κράτηση για την οικογένεια του αδελφού μου που ζει στο εξωτερικό, η μόνη μου γνώση ήταν οι φωτογραφίες στο site του. «Θέλω να κλείσεις κάτι πάνω στη θάλασσα, και με πισίνα για τα παιδιά», ήταν οι προδιαγραφές. Δεν θα σας μιλήσω για τη διαρκή καθαριότητα όλων των εγκαταστάσεων, το καταπληκτικό πρωινό με ελληνικά προϊόντα, τα δύο εξαιρετικά εστιατόρια με διαφορετικά μενού το καθένα, την ανεπιτήδευτη ευγένεια των υπαλλήλων. Θα σταθώ μόνο σε ένα παράδειγμα που με έκανε να ξαναθυμηθώ τι είναι τελικά αυτό που κάνει τη διαφορά στην παροχή υπηρεσιών. Ο ανιψιός μου έχει μια σπάνια αλλεργία που του απαγορεύει να τρώει από ψάρι, κοτόπουλο και όσπρια μέχρι ζυμαρικά, γάλα, αυγά, σόγια και ξηρούς καρπούς. Δηλαδή σχεδόν τα πάντα. Ήδη από το πρώτο μεσημέρι –όταν τυχαία ο σερβιτόρος κατάλαβε το πρόβλημα– ήταν ενημερωμένο όλο το προσωπικό και των δύο εστιατορίων. Τον ήξεραν όλοι με το μικρό του όνομα και προσπάθησαν τις πέντε μέρες που έμεινε εκεί να τον κάνουν να ξεχάσει εντελώς το πρόβλημά του. Για να καταλάβετε πόσο υποδειγματικά ανταποκρίθηκε το ξενοδοχείο, ο σεφ κάθε μέρα πρότεινε ή και μαγείρευε 1-2 διαφορετικά πιάτα μόνο για τον ανιψιό μου, γεγονός που έκανε και την οικογένειά του να ξεχάσει το καθημερινό αυτό άγχος. Κι όλα αυτά, το επαναλαμβάνω, με υποδειγματική ευγένεια και χωρίς καμία επιτήδευση. Οι εργαζόμενοι σε έκαναν να αισθάνεσαι ότι όχι μόνο αγαπούν αυτό που κάνουν, αλλά και ότι νοιάζονται να είναι πραγματικά ξεχωριστή η επιχείρηση για την οποία εργάζονται. «Δεν θα μπορούσαν να λειτουργούν έτσι όλα στην Ελλάδα;» με ρώτησε ο αδερφός μου. «Θα μπορούσαν», μονολόγησα.
ΚΕΙΜΕΝΟ: KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΟΥΛΑΣ
Σκύρος: Η πολυτέλεια της απλότητας
Έμαθα κάτι καινούργιο αυτό το καλοκαίρι: το καλό φαγητό δεν πηγαίνει υποχρεωτικά μαζί με πολυκοσμία, αρχιτεκτονικές υπερπαραγωγές, ψευδογκουρμέ φιοριτούρες ή φουσκωμένους λογαριασμούς. Στη Σκύρο, την οποία επισκέφτηκα πρώτη φορά και χωρίς μεγάλες προσδοκίες, ανακάλυψα ότι ο συνδυασμός γαστρονομικής απόλαυσης (το νησί φημίζεται γι’ αυτήν) και σχεδόν άφθαρτων τοπίων δεν είναι μια χαμένη μάχη για το ελληνικό καλοκαίρι. Είναι σαν να υπάρχει μια σιωπηλή συμμαχία στη Σκύρο – και όταν λέω «Σκύρο», μιλάω περισσότερα για τις ωραίες εξοχές του νησιού, μακριά από το επίκεντρο της τουριστικής κίνησης στα Μαγαζιά και στη Χώρα. Η «συμμαχία» αφορά τον σεβασμό του τόπου και του τοπίου και τον τρόπο με τον οποίο ορισμένα από τα καλύτερα σημεία για να δοκιμάσεις την τοπική κουζίνα σε οδηγούν σε θαλερά δάση, απάνεμα λιμανάκια ή μικρές παραλίες που δύσκολα θα είχες ανακαλύψει διαφορετικά. Μια τέτοια περίπτωση είναι σίγουρα το Πεύκο, ένα μικροσκοπικό λιμανάκι χωμένο στα πεύκα, στην άκρη του οποίου στέκεται η ταβέρνα της Σταματίας με τις φημισμένες της πίτες και το σκυριανό κατσικάκι, το γαστρονομικό σήμα κατατεθέν του νησιού. Από τα διπλανά τραπέζια ακούς μπόλικα ιταλικά και γαλλικά, βλέπεις ανθρώπους που έρχονται και ξανάρχονται για να ζήσουν μια όσο το δυνατόν πιο αυθεντική εκδοχή του ελληνικού θέρους όπως το έχουν στο μυαλό τους: «πρωτόγονο», απλό και οικονομικό. Στα βόρεια, και στην καρδιά του σκυριανού πευκοδάσους, η ταβέρνα του Αγίου Πέτρου προσφέρει μια πλήρη εμπειρία της ντόπιας κουζίνας σε συνθήκες σχεδόν μαγικές. Τα αμέτρητα καλούδια, με έμφαση στο κρέας και στο τυρί, προέρχονται από τη φάρμα της οικογένειας Μαυρίκου που «τρέχει» και το εστιατόριο, ενώ η μεθυστική αίσθηση του πεύκου και της (αθέατης) θάλασσας ανοίγει την όρεξη. Δίπλα στο κύμα βρίσκεται και η ταβέρνα της κυρίας Πόπης στις Αχερούνες, ένα παραθαλάσσιο χωριό στα δυτικά του νησιού· παλιά Ελλάδα με θέα την παραλία και τα καϊκάκια του όρμου. Αυτό είναι το ωραίο στη Σκύρο: η πολυτέλεια της απλότητας είναι για όλους.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
Αμοργός: Σκηνή, μους μπανάνας και τοστ με χωριάτικο ψωμί
Υπάρχει μια προκατάληψη για τα κάμπινγκ. Ότι είναι περιζήτητα κυρίως σε νεαρές ηλικίες με βασικό κριτήριο επιλογής το χαμηλό κόστος διαμονής, ότι είναι βρώμικα, ότι έχουν φασαρία, ότι σερβίρουν μαζικό και κακής ποιότητας φαγητό, ότι οι καλές θέσεις κάτω από τον παχύ ίσκιο είναι πάντα, σχεδόν νομοτελειακά, πιασμένες. Το κάμπινγκ του Καστάνη στην Αμοργό, στα 2 χλμ. από το λιμάνι των Καταπόλων προς τη Χώρα, μου προσέφερε μία από τις καλύτερες εμπειρίες διαμονής με σκηνή που είχα ποτέ. Λίγος κόσμος (τέλος Ιουλίου γαρ), όλες οι θέσεις σε σκιά, παροχή ηλεκτρισμού δίπλα στη σκηνή, επαρκείς τουαλέτες –χωριστά για άντρες και γυναίκες– που καθαρίζονταν περίπου τρεις φορές την ημέρα (υπήρχαν και απορρυπαντικά προς χρήση από τους ενοίκους), περιποιημένοι κοινόχρηστοι χώροι, θυρίδες φύλαξης, πάρκινγκ χωρίς χρέωση, φροντισμένο καφέ-εστιατόριο με απρόσκοπτη θέα. Εδώ το τοστ φτιάχνεται με χωριάτικο ψωμί, ο ελληνικός καφές αργοψήνεται σε μπρίκι, ενώ καθημερινά υπήρχαν φρέσκα γλυκά, όπως μους μπανάνας! Οι υπεύθυνοι αντιμετωπίζουν την επιχείρησή τους με όρεξη, φροντίδα και επαγγελματισμό που αρμόζει σε «αστεράτες» ξενοδοχειακές μονάδες και καταρρίπτουν τα στερεότυπα.
ΚΕΙΜΕΝΟ: NΕΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Χίος: O καλός ξενοδόχος
Όταν ζήτησα από την ιδιοκτήτρια του καταλύματος που είχαμε κλείσει για τις καλοκαιρινές μας διακοπές στο Πυργί της Χίου early check-in, αυτό τακτοποιήθηκε χωρίς διαπραγμάτευση. Αρκετές ημέρες πριν από το ταξίδι έστειλε με e-mail τις αναλυτικές προτάσεις και τα tips της για το νησί. Στην κουζίνα του σπιτιού μάς περίμενε κατά την άφιξή μας πρωινό από τον φούρνο του χωριού, ενώ φεύγοντας για την Αθήνα μάς προσφέρθηκε ως δώρο ένα βαζάκι με δάκρυα μαστίχας. Τα παγωμένα σύκα από το περιβόλι έφταναν πεσκέσι σχεδόν καθημερινά και ένα πρωί, με οδηγό τον συμπαθέστατο μπαμπά της ιδιοκτήτριας, οι κόρες μου είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν την τύχη τους στο κέντημα των μαστιχόδεντρων. Όταν μάλιστα κάποια στιγμή επισημάναμε στην υπεύθυνη λειτουργίας της μονάδας πως το wi-fi ήταν ανεπαρκές, το πρόβλημα διευθετήθηκε με αλλαγή router την πρώτη εργάσιμη μέρα από τη στιγμή που το θέσαμε.
Η παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών φιλοξενίας είναι μια σκληρή, απαιτητική δουλειά που θέλει εγρήγορση, ταχύτητα, αντανακλαστικά, αποτελεσματικότητα, αλλά κυρίως την ικανότητα να πείσεις τον ταξιδιώτη που επιλέγει το κατάλυμά σου για τη διαμονή του πως είναι τίμιο αυτό που προσφέρεις. Αν πληρώνοντας τον λογαριασμό έχει νιώσει πως τα έκανες όλα αυτά, όχι μόνο έχεις κερδίσει το στοίχημα, αλλά είναι βέβαιο πως, αν οι συνθήκες τού το επιτρέψουν, θα επιστρέψει και του χρόνου. Και αυτή τη φορά ο λόγος δεν θα είναι το νησί, το χωριό, οι παραλίες ή το καλό φαγητό που μπορεί να γεύτηκε, αλλά η εμπειρία διαμονής την οποία στην πράξη τού έδειξες ότι ξέρεις να προσφέρεις.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΝΔΡΑΚΟΥ
Σάμος: Κομπολόι αναμνήσεων
Ο ήχος του νερού στη διαδρομή προς τους Καταρράκτες. Το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης, χτισμένο πάνω σε αρχαίους κίονες. Βουτιές στα Καλαδάκια και στα Βοτσαλάκια. Τα χρώματα που έχουν τα βότσαλα στο Ποτάμι· τόσο ζωντανά! Τα πεύκα που ακουμπούν στη θάλασσα στην Τσαμαδού. Η μικρή πλατεία στους Μανωλάτες, κάτω από την κληματαριά. Οι γάτες της πάντα γελαστής Εμμανουέλας πάνω στα κεραμικά της (με μοντέλο τον Άρη). Οι κρεμμυδοντολμάδες της κυρίας Μαρίας στον «Έσπερο», στον Μπάλο. Πριν, το ορεκτικό μας στην ξαπλώστρα: πεταλίδες από τα βράχια, σερβιρισμένες σε βότσαλα, με σαμιώτικο ούζο (Ζαρμπάνη, Φραντζέσκου ή Γιοκαρίνη – δεν έχει σημασία ποιο, όλα είναι υπέροχα). Οι μερακλίδικοι χυμοί του Νίκου στο «Οινοπωλείο» του, στο Καρλόβασι. Καρπουζάδα με βασιλικό και τζίντζερ, στο χέρι, για έναν περίπατο από τα παλιά βυρσοδεψεία μέχρι το λιμάνι την ώρα που δύει ο ήλιος – το ηλιοβασίλεμα που λάτρευε ο Ρίτσος. Κρασάκι και γέλια με την Έρη στον «Διόνυσο». Μια παρτίδα τάβλι στην πλατεία των Κουμεΐκων. Σούρουπο στα Σκουρέικα. Βόλτα στην Πέρα Βρύση με τα πέτρινα πλυσταριά. Νυχτέρι στη βεράντα. Σαλάτα από το μποστάνι («Ρόκα έκοψες;») και σταφύλια από την κληματαριά μας. Στα πόδια μας να παίζει η Ρόζα, γοητευτική γαλή ολίγων μηνών. Θα τη βρούμε, άραγε, του χρόνου; Αναμνήσεις-χάντρες στο κομπολόι του θέρους. Εικόνες από τη δική μου Σάμο, τη λιγότερο τουριστική. Αν τη γνωρίσετε, θα την αγαπήσετε όσο κι εγώ…
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ
Οι υπόλοιπες καλοκαιρινές αναμνήσεις από τους συντάκτες της «Καθημερινής» εδώ…
