Την Δευτέρα 26 Νοεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Γαλατσίου παρουσιάζεται το βιβλίο του Βαγγέλη Κονιτόπουλου «Η Τέχνη της Μουσικής στη Νάξο» – Τι λέει για το βιβλίο ο Ναξιώτης συγγραφέας, πως προλογίζει την έκδοση ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας κκ Ιερώνυμος
Πέμπτη 1η Νοεμβρίου και στην προσωπική ιστοσελίδα του Βαγγέλη Κονιτόπουλου, του Ναξιώτη μουσικοσυνθέτη υπάρχει μία ανάρτηση που χαροποιεί όχι μόνο τους φίλους του δημιουργού αλλά και τους ανθρώπους γενικότερα της μουσικής. Ο λόγος; Διαβάστε καλύτερα την ανάρτηση: “Καλημέρα φίλοι μου και καλό μήνα! Έχω την μεγάλη χαρά να σας ανακοινώσω ότι ολοκλήρωσα το έργο μου “ Η τέχνη της μουσικής στη Νάξο” (19ος και 20ος αιώνας) και ότι θα παρουσιαστεί αυτό υπό την αιγίδα του δήμου Γαλατσίου στις 26 Νοεμβρίου ημέρα Δευτέρα και Ώρα 6 το απόγευμα, στο πνευματικό κέντρο Γαλατσίου καμίνι. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε το 1995 και ολοκληρώθηκε σήμερα».
Ωραία είδηση δεν είναι; Και βέβαια, άλλωστε, η Νάξος και γενικότερα το νησιώτικο τραγούδι έχει ανάγκη από την διατήρησή του μέσα από βιβλία που δημιουργούν με αγάπη οι εκδότες και οι συγγραφείς, γιατί εάν δεν ξέρεις το παρελθόν, δεν μπορείς να περπατήσεις στο παρόν και το μέλλον… Και ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος – προερχόμενος από τον Κυνίδαρο, ένα από τα χωριά της Νάξου που λέγεται ότι «πρώτα τραγουδάς, χορεύεις και μετά περπατάς – εξηγεί πάντα στην ίδια ανάρτηση ποιοι τον βοήθησαν αλλά και …. « Το έργο περιέχει 52 μουσικά κομμάτια τα οποία δημιουργήθηκαν και παρουσιάστηκαν στη Νάξο από τους πρώτους μεγάλους βιολάτορες του νησιού, από το 1850 έως το 1950 περίπου. Πολλά από αυτά παίζονται σήμερα, όμως υπάρχουν και κάποια που είχαν χαθεί. Εμείς τα αναβιώνουμε και τα παρουσιάζουμε σε αυτό το έργο και λέω εμείς διότι στο έργο αυτό πήραν μέρος ο Μανώλης Μπαρμπεράκης (ο Θεός να του δίνει υγεία και μακροζωία) ο Αντώνης Κονιτόπουλος και ο Πολυχρόνης Κορρές».
Τι περιλαμβάνει; «Αναλυτικότερα το έργο περιέχει
1) 52 ηχογραφήματα, 42 οργανικά και 10 τραγούδια σε 3 cd.
2) 300 σελίδων βιβλίο το οποίο με τη σειρά του εμπεριέχει
α) παρτιτούρα για κάθε μουσικό κομμάτι σύνολο 52.
β) Ιστορικά στοιχεία για ένα ένα ξεχωριστά.
γ) Βιογραφικά όλων των δημιουργών αυτής της μουσικής. (ευκαιρία να τους μάθει ο κόσμος).
δ) Ανάλυση του κάθε κομματιού από τον μουσικολόγο Αχιλλέα Τίγκα καθηγητή βυζαντινής μουσικής (και όχι μόνο),για τον μουσικό δρόμο και τον ήχο της Βυζαντινής μουσικής που κινούνται οι μελωδίες.
ε) σημειώματα για το έργο από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κ.κ Ιερώνυμο, τον Μίκη Θεοδωράκη τον Γιάννη Πάριο και από εθνομουσικολόγους και καθηγητές μουσικής, πανεπιστημιακούς. Το έργο θα διατίθεται κατά την ημέρα της παρουσίασης στον χώρο. Κοινοποιήστε το γεγονός Και ελπίζω ότι θα σας δω την ημέρα εκείνη! Να είστε όλοι καλά»
Και πριν από μερικές ημέρες, ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος μιλώντας στον Αλκίνοο Μπουνιά και στην εφημερίδα Espresso ανέφερε «Το τρισέγγονο του Γιώργη Προκοπάκη ή Κουνιτόπουλου, που ανήκει στην πέμπτη γενιά, ήταν αυτός που έπαιξε πρώτος βιολί το 1893 στη Νάξο. Γι’ αυτό και του κόλλησαν το παρατσούκλι “βιολιτζής”. Γιώργης Κουνιτόπουλος κι αυτός ή Πουλο(γ)ιώργης. Από τα οκτώ παιδιά του, τρεις έγιναν οργανοπαίκτες: ο Νικολής (θείος μου), ο Μιχάλης (πατέρας μου) και ο Φλώριος (θείος μου). Οι δύο πρώτοι έπαιξαν βιολί και ο τρίτος σαντούρι. Είναι δε αυτοί, μαζί με άλλον ένα από το χωριό Κωμιακή της Νάξου, τον Θεοφάνη Παντελιά, που δημιούργησαν σχεδόν όλον τον πλούτο της ναξιακής μουσικής παράδοσης. Εγραψαν καινούργιους σκοπούς και τραγούδια, εξέλιξαν δε και ανέπτυξαν μουσικά με προσθήκες τα υπάρχοντα, φερμένα ως επί το πλείστον από τη Μικρά Ασία, τη Σμύρνη, το Αϊβαλί, την Κωνσταντινούπολη, άλλα νησιά και άλλες περιοχές της ενδοχώρας. Αυτούς τους σκοπούς παρουσιάζω σε αυτή τη δουλειά μου…»
Και επίσης, υποστηρίζει ότι η παράδοσή μας συνεχίζει να ζει και στις νέες γενιές, εκφράζοντας κάθε φορά, παράλληλα με την πορεία του λαού μας, το σήμερα. Δεν κρύβει δε ότι αισθάνεται δέος κάθε φορά που προσεγγίζει ένα παραδοσιακό τραγούδι ή οργανικό σκοπό. «Κατά την ακρόαση του cd που συνοδεύει αυτή τη συλλεκτική έκδοση θα διαπιστώσετε ότι ο δεξιοτέχνης οργανοπαίκτης της εποχής εκείνης δεν επαναλάμβανε ποτέ ένα μουσικό μέρος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σε κάθε επανάληψη το εμπλούτιζε και το διαφοροποιούσε, έτσι ώστε να αναδεικνύεται ο πλούτος και η ζωντάνια της θεϊκής παρουσίας του. Στη σχολή αυτή συγκαταλέγονται οι τρεις μεγάλοι βιολάτορες που προανέφερα και οι επόμενοι που τη συνέχισαν: Σταμάτης Μπαρδάνης, Λεωνίδας Κονιτόπουλος, Γιώργος Κονιτόπουλος, Μανώλης Μπαρμπεράκης και άλλοι…»
Οσο για τον επίλογο; Διά χειρός του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδας κκ Ιερωνύμου «Είναι πράγματι ευχής έργο η καταγραφή της παράδοσης του λαού μας και, μάλιστα, με τρόπο μεθοδικό. Ο συγγραφέας μάς χαρίζει με το παρόν πόνημα όχι μόνο τα τραγούδια και τις μουσικές, αλλά και σημαντικές πληροφορίες για τους εργάτες αυτής της παράδοσης. Θεράπων και ο ίδιος αυτής της τέχνης, μάς ξεναγεί και μας παρουσιάζει με ευδιάκριτη αγάπη, με παιδεμό και λαχτάρα, όπως σημειώνει, τους ακριβούς θησαυρούς και τον πλούτο της κληρονομιάς μας…»
