«Με το τρεχαντηράκι μου θα πάω Δύση Δύση ν’ αράξω μες στον Παριανό στο Πάνω Κουφονήσι»…!!

Με το τραγούδι αυτό στα χείλη κατέβηκα από το Σκοπελίτη και πήρα το δρόμο για το λιμάνι που ήταν «στημένα» κι έτοιμα όλα για τη γιορτή του ψαρά…

«Έχει πολλούς ψαράδες το νησί» - μου παν οι ντόπιοι – «κι εμείς τους τιμάμε του ψαράδες μας στο Κουφονήσι». Με συνάντησε η φίλη μας η Στέλλα στο λιμάνι, με καλωσόρισε όπως αρμόζει στην Κυκλαδίτικη φιλοξενία, με κέρασε πορτοκαλάδα δροσερή και φώναξε στη Μαρία που περνούσε τυχαία…

«εεε Μαρία… στο δρόμο σου είναι. Πάρε μαζί τη φίλη μας. Πάει στο ξενοδοχείο»

Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο μικρό Κυκλαδίτικο νησί ένοιωσα τη φιλοξενία των ανθρώπων του. Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη γιατί οι πρώτες εικόνες στα σοκάκια της Χώρας δεν περιγράφονται με λέξεις…. Χρώματα κι αρώματα!!! Παντού!!!

Ο ευγενικός κύριος που με υποδέχτηκε στο υπέροχο ξενοδοχείο (σ.σ. Myrto) που είχε προγραμματιστεί να διανυχτερεύσω δεν ήταν μόνος. Ο «Μίκυ» τον ακολουθούσε παντού. Και φρόντισε, από την ώρα εκείνη μέχρι την ώρα που αποχώρησα να κάνει αισθητή την παρουσία του φέρνοντας τα παιχνίδια του και κουνώντας την ουρά του χωρίς σταματημό… φιλόξενο κι αυτό το χαριτωμένο μαλτεζάκι, όπως και οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου.

 Ο κύριος Αλέκος με οδήγησε στο δωμάτιό μου. Κυκλάδες μύριζαν σε όλο το χώρο… κατευθύνθηκα προς τη μπαλκονόπορτα, την άνοιξα και η θαλασσινή αύρα πλημμύρισε το σύμπαν γύρω μου.

«Πρέπει να σε προειδοποιήσω» μου είπε. «Αυτό το παράθυρο, μην το ανοίξεις το βράδυ…. κάνει ρεύμα…»

«Το παράθυρο είναι εδώ» του απάντησα δείχνοντας τη μπαλκονόπορτα.

«Ναι αλλά εγώ σου λέω για τούτο δω»… απάντησε και έβαλε τα γέλια

Ναι..ένα μικρό κουκλίστικο ζωγραφισμένο παράθυρο στον τοίχο σαν αληθινό!!!

Και συνέχισε..

«Αυτός εδώ  είναι ο πίνακας…», και μου έδειξε έναν πίνακα ζωγραφικής με την εικόνα μιας γοητευτικής γυναίκας.

Τον κοίταξα με απορία. Γιατί έπρεπε να ξέρω κάτι για τον «πίνακα»;

Ήταν όμως πράγματι ο πίνακας πίσω από τον πίνακα. Ο ηλεκτρικός πίνακας!!

Περίσσιο το χιούμορ σε μια περίοδο που οι δουλειές και οι υποχρεώσεις τρέχουν, αλλά πως θα γίνει; «Οι πελάτες εδώ γίνονται δικοί μας άνθρωποι, πρέπει να νοιώθουν άνετα, να απελευθερώνονται, να απολαμβάνουν τις στιγμές. Και το χιούμορ ποτέ δεν έβλαψε κανέναν! Να κατεβείς να φας πρωινό το πρωί, να τα πούμε κιόλας. Κι ότι χρειαστείς, μη διστάσεις!»

Κατέβηκα φυσικά πολλές φορές και μιλήσαμε πολλές ώρες για τις ομορφιές του νησιού, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν, για τον τουρισμό, για την παράδοση στα νησιά μας, για την προοπτική του τόπου…

Δεν έχασα χρόνο, πήρα δρόμο να γνωρίσω το νησί. Περπάτησα  στα γραφικά σοκάκια με τις ιδιαίτερες επιγραφές… είδα τους ντόπιους να με καλωσορίζουν με χαμόγελο πλατύ, πέρασα από το φούρνο της Γιωργούλας  και άκουσα από κοντά (επιτέλους) την μοναδική νησιώτικη χροιά της…. Με κέρασε και τυροκούλουρο ζεστό και καφέ και είχαν άλλη γεύση μοναδική, γιατί τα γεύτηκα στην αυλή της που την έχει φτιάξει με μεράκι και αγάπη!

Ποιος έχει πάει στο Κουφονήσι και δεν έχει μαγευτεί; Ποιος δεν έχει εισπράξει την αγάπη των ντόπιων; Ποιος δεν ευχήθηκε να ‘χε μια γωνιά σε τούτο τον Παράδεισο για να μπορεί να «ξεφεύγει» και να ταξιδεύει σε χρωματιστά σοκάκια και σμαραγδένιες ακρογιαλιές; Απ άκρη σ άκρη, από τη Χώρα μέχρι το Πορί, άνθρωποι που λες και τους ξέρεις χρόνια σε περιμένουν σα να έχουν μαζί σου προγραμματισμένο ραντεβού. Γιατί έτσι είναι το Κουφονήσι. Σε περιμένει με μια αγκαλιά λουλούδια σαν αυτή που βλέπεις μπροστά στον Αη Γιώργη, το στολίδι της Χώρας!!!

Κι όταν το βράδυ πια άκουσα (άνοιξα τελικά τη μπαλκονόπορτα) το κύμα να σκάει στην παραλία κι όταν είδα τις ψαρόβαρκες να χορεύουν στους ρυθμούς του, τότε σιγουρεύτηκα: «Εδώ είναι η μια γωνιά του Παραδείσου». Αυτός ο τόπος έχει κι άλλες γωνιές και γι αυτό υποσχέθηκα. Θα γνωρίζω τον Παράδεισο και τους τυχερούς που μένουν σ αυτόν…. «Με το τρεχαντηράκι μου» στο Κουφονήσι, «με τη βάρκα μου τη γυάλα» ο επόμενος προορισμός…. Φύγαμε!