Ο παππούς η γιαγιά και το φάντασμα της απώλειας στην παιδική πραγματικότητα. Μικρές ιστορίες
Τα παιδιά τραγουδούν στην άκρη του ποταμιού έναν όμορφο σκοπό που τους δίδαξε ο παππούς. Πετούν βότσαλα και πέτρες στην ακρούλα της ξερολιθιάς με την ξεραμένη λάσπη στα παντελόνια και το πλατύ χαμόγελο της νίκης. Έχουν περπατήσει βαθιά μέσα στο μονοπάτι, ο ήλιος δύει, αργόσυρτοι ήχοι ξεπηδούν από τις χορταριές μα το παιχνίδι είναι αέναο και ο γυρισμός αναγκαίος μόνο για να ησυχάσει η μητέρα. Αχνά φαίνονται τα σπίτια από το δάσος όπως αχνά και μακρινά φαίνονται τα γηρατειά μπροστά στο πυρ το εξώτερο της νιότης.
Ο παππούς είναι η μεγάλη μορφή, ο άρχοντας του παραμυθιού, ο άνθρωπος που δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί θα είναι πάντα εκεί να μας καθοδηγεί και να μας συμβουλεύει. Η γιαγιά, το λιμάνι της συναισθηματικής μας ασφάλειας, η πρώτη μεγάλη μας απώλεια.
- Μαμά που είναι ο παππούς? Ρώτησε ο μικρός με μάτια γεμάτα απορία
- Ο παππούς δεν είναι πια μαζί μας. Πήγε ψηλά στον ουρανό και μας προσέχει.
- Θα πεθάνεις κι εσύ μαμά?
Η μητέρα κόμπιασε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. Πόσο χρονικό διάστημα μπορούμε να κρατήσουμε την ψυχούλα του παιδιού μακριά από δυσάρεστες πραγματικότητες έτσι ώστε να παρατείνουμε την λήθη της νεανικής αθωότητας? Στον όμορφο κόσμο των παραμυθιών η μητέρα έχει πάρει ένα μαγικό φίλτρο όπου μπορεί με περίσσεια δύναμη να αντιμετωπίσει όλους τους δράκους και τις κακές μάγισσες βγαίνοντας αλώβητη, προστατεύοντας έτσι τον μικρό της πρίγκηπα που μετράει τα αστέρια στην κορυφή του απροσπέλαστου πύργου.
Κι αν οι πραγματικότητες αυτές είναι αναγκαίες για την υγιή συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού? Όσο γρήγορα οικειοποιηθεί την απώλεια, τόσο γρήγορα θα μάθει να δημιουργεί τις απαραίτητες άμυνες έτσι ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί σε έναν άξιο μαχητή της ζωής. Ο παππούς μας ταξίδευε με τις ιστορίες του βγαλμένες από έντονες εμπειρίες της βιοπάλης, του αγώνα, της επιμονής στην συντροφικότητα, ένας υπέρμαχος των αρχών της οικογενείας. Η γιαγιά, πάντα μια ευγενική φύση στις καρδιές μας όπου η αγάπη είχε ακόμη το χρώμα της ανιδιοτελούς αγνότητας προτού πάρει άλλες μορφές στην ενήλικη ζωή μας.
- Μαμά, υποσχέσου μου πως δεν θα πεθάνεις ποτέ!
Μητέρα. Η σύνδεσή μας με τη μήτρα όπου όλα είναι γαλήνια σε ένα ασφαλές κουκούλι, η μοναδική αγκαλιά όπου είμαστε ακόμη παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που στην Ελλάδα η έννοια ενηλικίωση είναι συναισθηματικά ανάπηρη και βραδύκαυστη σε όλες τις ηλικίες και κοινωνικά κλιμάκια. Οι σύνδεσμοι παραμένουν ισχυροί ακόμη και μετά θάνατον. Οικογενειακά μοντέλα επαναλαμβάνονται και κάστρα πέφτουν σαν παιχνίδια στην άμμο.
Νύχτωσε. Τα παιδιά έχουν φτιάξει μια χειροποίητη μπάλα ποδοσφαίρου ραμμένη με πανιά και κουρελούδες. Θα παίξουν λίγο ακόμη στην φωτισμένη πλατεία του χωριού με την ενέργεια ενός ηπερήρωα έως να κουραστούν.
Εμμένοντας πεισματικά στην πρώτη πράξη του έργου της υπόλοιπης ζωής τους…
