Η Υπατία μας μεταφέρει την εικόνα του αρσιβαριστα Ιακωβίδη που λύγισε όχι από τα βάρη της μπάρας αλλά της καθημερινότητας και του φωνάζει ” Θοδωρή μη ντρέπεσαι …όλη η ντροπή δική μας είναι”.
Τόκιο 2021 και η υψηλότερη αθλητική διοργάνωση όλων στους δέκτες μας. Λαμπρά!
Κι ενόσω υφυπουργοί, πρόεδροι και παρατρεχάμενοι της χώρας που γέννησε το ολυμπιακό ιδεώδες φωτογραφίζουν με χαμόγελο τις ξέχειλες κοιλιές τους, την ίδια ακριβώς στιγμή οι αθλητές μας, οι πραγματικοί ήρωες και πρωταγωνιστές …λυγίζουν κάτω από την μπάρα. Όχι αυτήν …την άλλη.
Αυτή της καθημερινότητας και της βιοπάλης. Και για πρώτη φορά εκείνο το θρυλικό «κάτσε κάτω από την μπάρα» αποκτά τόση αξία και δάκρυ.
Ναι δάκρυ …και για πρώτη φορά νομίζω ο ελληνικός πρωταθλητισμός αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας, όπως είναι στην πραγματικότητα πίσω από τα φλας και τις κάμερες : αποστεωμένος! Ναι, αποστεωμένος … να συντηρείται από τις πενιχρές χορηγίες, τα πενιχρά κονδύλια και κυρίως από το υστέρημα των γονέων και το μεροκάματο των αθλητών μας. Ναι, το μεροκάματο.
Γιατί ο κωπηλάτης τράβαγε τόσο καιρό κουπί μόνος του …γιατί ο αρσιβαρίστας δεν είχε να πληρώσει ούτε το φυσιοθεραπευτή του, γιατί η σκοποβόλος σκόπευε καιρό σε μια στάνη, γιατί ο άρχοντας των κρίκων έμενε απλήρωτος για μήνες. Αυτή είναι η ολυμπιακή αποστολή μας. Εν ολίγοις.
Θοδωρή μην κλαις …εμείς πρέπει να κλαίμε. Βασικά, είμαστε για κλάματα.
Θοδωρή μη ντρέπεσαι …όλη η ντροπή δική μας είναι.
Ο Θοδωρής Ιακωβίδης, ο μοναδικός εκπρόσωπος της άρσης βαρών – το άθλημα που μας ανέβασε στον Ολυμπο – για τη χώρα μας στο Τόκιο αποχαιρέτησε σήμερα το άθλημα που τόσο αγαπά με κλάματα. Όχι, γιατί δεν έχει την θέληση, αλλά την μπόρεση. Απόθεσε τα τελευταία 191 κιλά του ευλαβικά και φίλησε το ταρτάν. Κι αυτή την εικόνα θα θυμάμαι από το Τόκιο. Και θα με στοιχειώνει.
Να σκύβει και να προσκυνά το ταρτάν που τόσο αγάπησε και την ίδια στιγμή να βαραίνουν στους ώμους του όλα εκείνα τα όνειρα και οι προσδοκίες, όχι μόνο οι δικές του, αλλά και των χιλιάδων αθλητών που είναι σαν αυτόν…που φεύγουν από την προπόνηση για να πάνε στο μεροκάματο γιατί πως θα ζήσουν …που γυρνάνε ξανά πίσω στην προπόνηση, γιατί ούτε χωρίς αυτήν μπορούν να ζήσουν, γιατί αγωνιούν που τα λεφτά δε φτάνουν και οι διοργανώσεις θέλουν ταξίδια και έξοδα …που δεν έχουν καμιά φορά δεύτερα παπούτσια να βάλουν …που ψάχνουν χορηγούς και δε βρίσκουν, γιατί σ’ αυτή τη χώρα αγαπάμε μόνο τα μετάλλια όχι τον αθλητισμό …όλα αυτά τα παιδιά που ματώνουν κάθε μέρα και το σύστημα τους τρώει.
Αυτό το βάρος κι αυτή την μπάρα σήκωσε ο Θοδωρής Ιακωβίδης στους ώμους του σήμερα κι αυτό ακριβώς τον κάνει Γίγαντα στην καρδιά μας.
Υπατία
