Η Υπατία με αφορμή τον χαμό της Κλαίρης και του Αρη στον σεισμό της 30ης Οκτωβρίου στην Σάμο μας λέει ” Να μακαρίζεις την αγάπη που κρατά σφιχτά το χέρι όταν οι τοίχοι γύρω γκρεμίζονται…”
Ένας βασιλιάς κάποτε, πλούσιος πολύ πλούσιος, ρώτησε έναν σοφό πολύ σοφό…ποιόν θεωρεί τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο επί Γης.
Φυσικά περίμενε πως ο σοφός ο πολύ σοφός θα είχε θαμπωθεί από τα πλούτη του, που είχε φροντίσει πρώτα επιμελώς να του τα δείξει, κι έτσι θα κατονόμαζε τον ίδιο. Ως πιο ευτυχισμένο επί Γης.
Προς μεγάλη του έκπληξη όμως, ο σοφός ο πολύ σοφός, του είπε ένα άσχετο όνομα, ενός νομοθέτη ενός πολιτικού δε θυμάμαι…
Επέμεινε τότε ο βασιλιάς να του πει κάποιον άλλον. Δεν μπορεί, σκεφτότανε από μέσα του. Δεν έχω την πρώτη θέση αλλά τη δεύτερη σίγουρα…
Μα και πάλι προς μεγάλη του έκπληξη, ο σοφός ο πολύ σοφός του είπε δύο άσχετα ονόματα. Δυο πολύ απλών ανθρώπων που μάλιστα ήταν ήδη νεκροί: του Κλέοβη και του Βίτωνα από το Άργος.
Και γιατί δηλ. αυτοί οι δύο θεωρείς πως ήσαν τόσο ευτυχισμένοι, ρωτά παραξενεμένος μην πω εκνευρισμένος ο βασιλιάς.
Αυτοί οι δύο βασιλιά μου, λέει ο σοφός ο πολύ σοφός, ήταν δύο πολύ δυνατοί νέοι που αγαπούσαν και σέβονταν τη μητέρα τους τόσο που μια μέρα για να προλάβουν να την πάνε έγκαιρα να θυσιάσει στην Ήρα έζεψαν απάνω τους την άμαξα και την οδήγησαν με τα χέρια και τα πόδια τους μέχρι το ναό! Και όλοι τότες θαύμασαν τη ρώμη των δύο νέων μα πιο πολύ την αφοσίωση στη μητέρα τους την οποία καλοτυχίζανε που είχε δυο τέτοιους γιους. Εκείνο το ίδιο βράδυ όμως πέθαναν αιφνίδια στον ύπνο τους.
Μα καλά, επέμεινε ο βασιλιάς…αυτή τη φορά μόνο παραξενεμένος…και γιατί τους θεωρείς ευτυχισμένους ; Αφού πέθαναν τόσο νέοι.
Γιατί του λέει ο σοφός ο πολύ σοφός…πέθαναν πάνω στον ανθό της νιότης τους κι ενώ η αγάπη του κόσμου γι’ αυτούς ήταν στο απόγειό της. Μια αγάπη που δεν πρόλαβε να γνωρίσει παρακμή.
Όταν ένας σοφός άντρας μακαρίζει δύο σπουδαίους νέους γι’ αυτό που πρόλαβαν να είναι… που φύγαν από τη ζωή τόσο αιφνίδια χωρίς να προλάβουν να ζήσουν άλλο…μα φύγαν αψεγάδιαστοι και χωρίς να επιθυμούν κάτι άλλο. Από τους γύρω τους.
Αυτός ο πλούσιος ο πολύ πλούσιος βασιλιάς ήταν ο Κροίσος και ο σοφός ο πολύ σοφός άντρας, ο Σόλωνας…
Κοιτώντας τώρα την τρυφερή φωτογραφία των δύο νέων παιδιών που χάθηκαν πρόσφατα στο σεισμό της Σάμου πιασμένα χέρι χέρι …δύο παιδιών που για το χαμό τους δεν σπάραξαν μόνο οι γονείς τους μα και όλη η Ελλάδα…δεν ξέρω γιατί …αλλά θυμήθηκα τον Κλέοβη και το Βίτωνα από το Άργος.
Και κοιτώντας έπειτα στα σχόλια κάτω από την ανάρτηση του γνωστού σκιτσογράφου Χρήστου Παπανίκου με το συγκλονιστικό σκίτσο που ακολουθεί… όπου μπορείτε να δείτε όλα εκείνα τα ανούσια οικοδομήματα του ανθρώπου και πάνω στον τρούλο τους ακριβώς την ουσία όλη των πραγμάτων …σ εκείνα λοιπόν τα σχόλια θα πέσω πάνω στη μαμά του Άρη.
-Σας ευχαριστώ! Είμαι η μαμά του Άρη!
Έγραφε…
Και μου φάνηκε τότες πως αυτή η μικρή φράση ήταν γιομάτη περηφάνεια και μεγαλείο…περηφάνεια για το παιδί της, που δε διανοήθηκε ούτε στιγμή να αφήσει το χέρι του άλλου παιδιού και σίγουρα μέσα στα συντρίμμια θα το κρατούσε ακόμη πιο σφιχτά μέχρι να ξεψυχήσει…και μεγαλείο γιατί όλοι εμείς θα ξεχάσουμε και θα γυρίσουμε την πλάτη, μα εκείνη ξέρει πως κάθε που γυρίζει σπίτι ή στα σοκάκια του νησιού της… κάθε ανάμνηση θα είναι μια μαχαιριά στα σωθικά.
Και κάθε μέρα που περνά θα’ ναι πιο δυνατή η λαβωματιά της, όπως το τραύμα που όσο κρυώνει ακούς τον πόνο του βαθιά.
–Είμαι η μαμά του Άρη…
Κι εγώ το μόνο που έχω να της δώσω είναι ένα δάκρυ και τη σκέψη πως ο Σόλωνας… αν ζούσε… θα μακάριζε σίγουρα την Κλαίρη και τον Άρη μιλώντας με το βασιλιά.
