Σκέψεις για την ημέρα του Πανελλήνιου ταυτόχρονου Δημόσιου Θηλασμού
Τιμώ την εβδομάδα ταυτόχρονου μητρικού θηλασμού σπάζοντας τη σιωπή μου…κι έχω πολλά να σας πω.
Για το αγαπημένο μου φόρεμα που για χρόνια δεν μπορούσα να φορέσω επειδή δεν είχε τιράντες (αν και σκασίλα μου για το φόρεμα)…για το μπρόκολο που για χρόνια δεν μπορούσα να φάω και όχι μόνο…για τα τσιγάρα που δεν κάπνισα…για τα ποτά που δεν ήπια…για τους φίλους που έχασα γιατί δεν ήθελα να βγαίνω και να αποχωρίζομαι το μωρό…για τα γυμναστήρια και τον αθλητισμό που σταμάτησα για να μη γεμίζει γαλακτικό οξύ το γάλα μου…για τα μπάνια στη θάλασσα το χειμώνα και το τρέξιμο στην Αμνισσό που δεν είχα πια αντοχή να τα κάνω…γιατί ο θηλασμός ισοδυναμεί απλούστατα με 3-4 ώρες εντατικής προπόνησης κάθε μέρα…
Για τα θήλαστρα που κουβαλούσα τον πρώτο καιρό στη δουλειά μου…για τους διακριτικούς μαθητές μου που έβγαιναν κάθε φορά έξω για να αντλήσω το γάλα μου…για όσες φορές χρειάστηκε να τρέξω στο δρόμο σαν τον Κεντέρη για να φτάσω γρήγορα στο μωρό που πεινούσε…για τις τρυφερές στιγμές που στέρησα στον σύντροφο μου γιατί δεν είχα μάτια παρά μόνο για το μωρό μας τον πρώτο καιρό…για τους καβγάδες με πολλούς επιτήδειους επαγγελματίες υγείας ή φίλους που προσπαθούσαν να με πείσουν ότι κάνω κακό στο μωρό…ότι το κάνω εξαρτημένο τη στιγμή που τα δικά τους μη-θηλάζοντα ήταν «χειρότερα» …
Για τις στιγμές που θήλασα σε τουαλέτες και αυτοκίνητα γιατί ντρεπόμουνα να είμαι σαν τη μύγια μες το γάλα…για τον μακαρίτη τον παπά Ηρακλή που τελείως ανέλπιστα και αναπάντεχα μου επέτρεψε μια μέρα να θηλάσω το μωρό μου μέσα στο εκκλησάκι που κάναμε τη βάφτιση των παιδιών, με μάλωσε κιόλας που τον ρώτησα «Παιδί μου» , λέει, «Δες την εικόνα! Η Παναγία θηλάζει» αυτός ο παπάς είναι ότι πιο όμορφο θυμάμαι…Θεός σχωρέστον!…για μια γιαγιά που περήφανα με κοίταξε και είπε κάποτε «Μπράβο» (ήταν η μόνη βασικά…αυτή και ο παπά – Ηρακλής)…για όλους τους γιατρούς που με κατηγόρησαν ότι έπαθα καρκίνο επειδή…θήλασα…για για…για…θα βαρεθώ να γράφω.
Για το γιο μου που μια μέρα μου είπε καθώς έβγαινα απ’ το μπάνιο «Μαμά τα βυζιά σου είναι σαν της κατσίκας του θείου του Κοσμά»…κι ακόμα γελάω, το παλιόπαιδο. Για τα κατσικάκια που θυμάμαι μικρή στο χωριό μου να πέφτουν στα μπροστινά ποδαράκια τους και να βυζαίνουν με τέτοια λαχτάρα και το χειλάκι τους ξεχείλαγε γάλα …γιατί ανθρώπινο μωρό δεν είχα δει ποτέ να βυζαίνει…
Ξυπνήστε! Δεν είμαστε δεινόσαυροι! Θα θέλατε αλλά δεν είμαστε. Δεν κάνουμε αυγά. Μωρά που βγαίνουν από τα σπλάχνα μας κάνουμε και το πρώτο πράγμα που ψάχνουν μόλις ανοίξουν τα ματάκια τους είναι το βυζί της μάνας…
Για τη στιγμή που έπρεπε να χειρουργηθώ και έπρεπε να αποχωριστώ το παιδί μου και προπάντων να μην του δώσω το γάλα μου…για όλες εκείνες τις φορές που έπρεπε να πάρω φάρμακα και αγχωνόμουνα…για την επιλόχεια που δεν έπαθα ποτέ γιατί ένοιωθα την άκρατη ευτυχία να κρατώ αγκαλιά τα μωρά μου …για την κατάθλιψη που έπαθα όταν μετά έπεσαν οι ορμόνες του θηλασμού στο σώμα μου -τόσο ψυχοπροφυλακτικές είναι…για τον ψυχολόγο που είπε στον άντρα μου ότι τον έχω υποκαταστήσει με το θηλάζον βρέφος ….(το άκουσα και αυτό)…για όσες φορές τις ευτυχώς λίγες που πέτρωσε το στήθος μου και πονούσε γιατί δεν είχα μαζί το παιδί μου…πιο πολύ πονούσε η ψυχή μου όμως θαρρώ…
Ο θηλασμός είναι Δεσμός. Τόσο ισχυρός που δε σπάει ούτε σε πυρηνικό αντιδραστήρα.
Αφήστε τα μωρά να βυζαίνουν…δεν ξέρετε εσείς καλύτερα από τη Μητέρα Φύση.
Μια θηλάζουσα…τρία παιδιά…δέκα έτη θηλασμού…ο μικρός καμιά φορά βυζαίνει ακόμα. Ναι, θα του το στέλνω και στο στρατό…(κλασική ατάκα…)
