Οι δυσκολίες κάνουν κάποιους ανθρώπους να σπάνε. Άλλους να σπάνε ρεκόρ!
Μέσα στη δίνη του χαμού και τη γέφυρα του στεναγμού ήρθε το Ρίο. Ολυμπιακοί αγώνες την ώρα που η γη βρίσκεται εν βρασμώ διενέξεων και αντικρουόμενων εμπόλεμων μερών. Χωρίς εκεχειρία, διότι κανένας πόλεμος δεν μπορεί να περιμένει πότε θα τελειώσουν οι αγώνες… Άλλωστε μια βόμβα φημίζεται για το γοργόν και ξαφνικόν στοιχείο του αιφνιδιασμού και σίγουρα σκάει εκεί που δεν το περιμένεις. Διότι εάν το περίμενες δεν θα μετρούσαμε τουλάχιστον 10.000 θύματα στη Συρία το τελευταίο δίμηνο.
Έσπευσαν πολιτικοί παράγοντες κρατών και οργανισμών να διαδώσουν το αθάνατο πνέυμα της ολυμπιακής εκεχειρίας με σθένος και απαράμιλλο ενδιαφέρον, μια υπερπροσπάθεια των Ηνωμένων Εθνών από το 1992. Τουτέστιν κάτι κουρασμένα παλικάρια εδώ και 24 έτη περίπου προσπαθούν να πείσουν τους πιο αιμοσταγείς της παγκόσμιας παρεούλας να κάνουν λίγο κράτει τις επεκτατικές του παρορμήσεις για κάνα μηνάκι που διαρκούν οι Ολυμπιακοί κάθε τέσσερα χρόνια. Και δεν το χουν καταφέρει ακόμη. Δεν πειράζει παίδες, θα τα ξαναπούμε την επόμενη τετραετία μαζί με καφεδάκι. Να το συζητήσουμε. Ίσως και πάνω σε καμία σεζ λονγκ στην παραλία διότι είναι βαριές κουβέντες αυτές και θα πάθουμε και τίποτα.
Στην αντίπερα όχθη ξαφνικά εμφανίστηκε το φως μεταμορφωμένο στις μορφές των αθλητών μας με την φλόγα της πίστης ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους όπου πέτυχαν το ακατόρθωτο. Ήταν πρακτικά αδύνατον να προκριθεί μια αθλήτρια η οποία προπονούταν σε συνθήκες άκρως ακατάλληλες σε ένα σημείο που θύμιζε προσωρινό κατάλυμα νομάδων, και δη να πάρει 2 μετάλλια εκ των οποίων το ένα χρυσό. Είναι λαμπερή η φλόγα της εσωτερικής φωνής που σου ψιθυρίζει…Ναι μπορείς! Μην κοιτάς γύρω σου, μπορείς!
Το αθάνατο βλέμμα του άρχοντα των κρίκων στο σταυρό. Ευθυτενές και προσηλωμένο στον ορίζοντα της νίκης. Ήξερες ότι θα πάρει το χρυσό από αυτήν και μόνο τη στιγμή. Για τον πατέρα που έφυγε, τιμή. Για την μητέρα που έμεινε πίσω, δικαίωση.
Χιλιάδες σταφύλια ποδοπατούνται κάθε χρόνο για μια σταγόνα μούστου, και κλείνονται καρτερικά σε ένα βαρέλι έως γίνουν αρωματικό κρασί. Χιλιάδες παιδιά καίγονται στο βωμό της πίεσης του στόχου, της πίεσης της απόδοσης, της πίεσης ότι είσαι ο καλύτερος. Της πίεσης της ντόπας γιατί πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Κάποια παιδιά όμως τους μιλά μια άλλη φωνή, η φωνή της ελπίδας και της πίστης ότι ίσως με ένα λιθαράκι κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Να δώσουμε όραμα και όνειρο και στους υπόλοιπους.
Η Κατερίνα έκανε ένα εντυπωσιακό άλμα στην αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Αυτή που σου λέει ότι ναι μπορείς να βγάζεις διδακτορικό και ναι μπορείς ταυτόχρονα να τιμήσεις την πατρίδα σου με ένα χρυσό. Διότι όταν έχεις πίστη δεν υπάρχει όριο στο όνειρο. Κανένα.
Σε έναν κόσμο που η Ειρήνη δεν είναι πια μαζί μας, ίσως έχει μετακομίσει σε κάποιον άλλον πλανήτη στο υπερπέραν, μερικά παιδιά μας μεταδίδουν την Ολυμπιακή φλόγα του πολέμου. Τον πόλεμο που κάνει η εσωτερική σου φωνή για να την ακούσεις. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί και να κατακτήσεις τον κόσμο. Τον δικό σου κόσμο. Γίνεται.
