Η Υπατία μας μιλάει για την ανάγκη να “μονιάσουμε” , για τη ζωή που μοιάζει με πυροτέχνημα και οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση αλλά και για μία ιστορία αγάπης
Ω της παραφροσύνης…
Μα να μην μπορούμε να μονιάσουμε σαν έθνος.
Μάλωσε ένας Χαλκιάς με μια Μαλέσκου και οι μισοί είπαν…καλά της έκανε της αμόρφωτης πλαστικής τηλεπερσόνας…και οι άλλοι μισοί…άντε μωρέ κι αυτός που έχει καβαλήσει το καλάμι…
Αποκάλυψε γνωστή αθλήτρια ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στα τρυφερά δεκατέσσερά της χρόνια από προπονητή και οι μισοί είπαν… μπράβο κορίτσι μου, έτσι να ξηλωθεί όλο το σάπιο, το σαθρό κατεστημένο…και οι άλλοι μισοί…ναι, τώρα το θυμήθηκε κι αυτή!
Εκοιμήθη ο σεβάσμιος Μητροπολίτης και οι μισοί φώναξαν…Άγιος! Άξιος! Και οι άλλοι μισοί…πίσσα και πούπουλα! Πήρε τόσους στο λαιμό του…
Μα να μην μπορούμε να μονιάσουμε…
Πνίγονται πρόσφυγες στα άγια χριστιανικά νερά μας και οι μισοί τρέχουν στην προβλήτα να απλώσουν χείρα βοηθείας…ενώ οι άλλοι μισοί…φτύνουν στον κόρφο τους κι ασχημονούνε.
Μα να μην μπορούμε…
Το πυροτέχνημα…
Στην υγειά της πιο απύθμενής μου μοναξιάς απόψε πίνω. Είπε και σήκωσε το ποτήρι της, ενώ ακούγονταν οι κρότοι απ’ τα βεγγαλικά που μόλις σκάγαν.
Βγήκε έξω,ανόρεχτη. Εκείνη δεν ήθελε να φύγει ο παλιός ο Χρόνος! Δεν ήθελε. Φοβόταν τι θα φέρει ο Νέος, γι’ αυτό.
Και ξάφνου κίτρινα, κόκκινα, μπλε, χαρούμενα στολίδια που σκάγαν για δευτερόλεπτα ακριβώς, προς όλες τις κατευθύνσεις, ψηλά στον ουρανό και σβήναν κατόπιν.Ω και ήταν τόσα πολλά!
Έτσι πρέπει να είναι και η ευτυχία σκέφτηκε. Και όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή. Και η ίδια η ζωή, μη σου πω. Σαν ένα πυροτέχνημα. Σαν μια λάμψη στον κατασκότεινο ουρανό. Μα πρέπει να κοιτάς εκείνη την ώρα, γιατί αν έχεις δουλειά και γυρισμένο το βλέμμα αλλού, δε θα τη δεις. Εκείνη θα σκάει υπέρλαμπρη φωτεινή κι εσύ δε θα τη δεις.
Όχι, πρέπει να πιαστεί ο σβέρκος σου να κοιτάς προς εκείνη την κατεύθυνση περιμένοντας εκείνο το ένα και μοναδικό νανοσεκόντ που θα λάμψει αυτό το κάθε όμορφο πράγμα που θα συμβεί στη ζωή σου. Κι εσύ θα έχεις παρατήσει τα πιάτα στο νεροχύτη για να πεταχτείς στο μπαλκόνι να το δεις.
Εντάξει, λίγο φιλοσοφικές οι προεκτάσεις που πήραν ξαφνικά τα πανάκριβα βεγγαλικά του Δήμου. Κανονικά θα έπρεπε να γκρινιάζει τώρα, να είναι μίζερη…τόσες οικογένειες πεινάνε και εμείς επιμένουμε να φοράμε μεταξωτά βρακιά…
Μα ίσως σε εκείνα τα λίγα νανοσεκόντ πιο πριν… ίσως να ένοιωσε λιγότερο μόνη τελικά. Γιατί μια σκέψη τη ζέσταινε. Πως αξίζει όλους τους μόχθους μιας ζωής ίσως,να περιμένεις για να δεις μια τέτοια λάμψη. Στον κατασκότεινο ουρανό σου.Κι ας είναι αυτή η λάμψη να σβήσει αμέσως μετά.
Να σας πω μια ιστορία;
Και οι πιο ωραίες ιστορίες ξέρετε… είναι εκείνες που γράφονται σε δωμάτια νοσοκομείων. Σε εκείνα τα δωμάτια που στοιβάζεται η ανθρώπινη απόγνωση και η αγωνία με την ελπίδα και την πίστη, δίπλα δίπλα μαζί. Στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο πιθάρι της Πανδώρας κλεισμένα καλά.
Κείτονταν κουλουριασμένη στο κρεββάτι, με ένα σωρό καλώδια, ωχρή, φλέβες πληγιασμένες, βλέμμα κενό… είχε σχεδόν παραδοθεί στη λαίλαπα που έκανε επιδρομή στα πολυμορφοπύρηνα κύτταρά της. Το βλέμμα υγρό, πάντα μια σταγόνα δάκρυ που αρνιόταν πεισματικά να τρέξει. Αυτό το δάκρυ ήταν η δύναμη και η απόγνωσή της μαζί.
Και εκεί απέναντι στην καρέκλα, μόνη φιγούρα στα σκοτεινά, ο άντρας της με μια όψη απόκοσμη που του δίναν τα λαμπιόνια του διαδρόμου που αναβοσβήναν.
Δε φεύγει ποτέ από δίπλα της. Είπε η μία νοσοκόμα ψιθυριστά στην άλλη. Περνούσαν για τα καθιερωμένα από το θάλαμο.
Την κοιτούσε όχι σαν ένα σωρό από κόκκαλα που ήταν, μα σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό του. Κι αρνιόταν πεισματικά να τον αφήσει. Σαν άλλος Ορφέας. Κι αυτή η Ευρυδίκη του. Κι αυτό ήταν η αγάπη η ελπίδα και η πίστη όλου του δωματίου μαζί.
Και οι υπόλοιποι…επισκέπτες γιατροί νοσοκόμοι…τα ταξί έξω στην πλατεία, οι περαστικοί και όσοι πίναν καφέ στο κυλικείο…περπατούσαν βυθισμένοι σε όλα εκείνα τα ουσιώδη και τα ανούσια της ζωής και δεν είχαν ιδέα πως στο 2ο όροφο και στο θάλαμο 8 της Ογκολογικής ήταν ένας Ορφέας που θα αγαπούσεγια πάντα την Ευρυδίκη του. Ακόμη κι αν εκείνη δεν είχε πια μαστούς ούτε μαλλιά ούτε ματοτσίνορα…
Δε σας είπα; Σ’ αυτά τα δωμάτια γράφονται οι πιο ωραίες ιστορίες. Αγάπης ελπίδας και απόγνωσης μαζί.
Υπατία
(*) Πίνακας : Γαλανοπούλου Αγαθή.
