Ταξίδι με πλοίο στο Αιγαίο. Ακόμη κι όταν όλα φαίνονται εύκολα, δεν είναι… Η Υπατία έχει την απάντηση στο “γιατί, δεν είναι εύκολα”
Υπό κανονικές συνθήκες. Μιλάμε για το ταξίδι Ηράκλειο – Σαντορίνη. Το ένα τσιγάρο. Γιατί υπό ακανόνιστες θες ολόκληρο πακέτο!
Είναι Παρασκευή μεσημέρι…όλα ψιλοέτοιμα για το ταξίδι…και λέω ας μπω στο site να κλείσω τη θέση μου στο πλοίο…έφευγε την Κυριακή.
Παρασκευή μεσημέρι και το ένα και μοναδικό πλοίο της άγονης γραμμής Ηράκλειο – Ανάφη- Σαντορίνη- Μήλος -Πειραιάς…στα κόκκινα! Δεν υπάρχει θέση ούτε για γάτα ούτε για σκύλο πόσο μάλλον για αμάξι.
Συναγερμός! Παίρνω με τρεμάμενη φωνή σε μεγάλοταξιδιωτικό πρακτορείο του Ηρακλείου…κάνω λίγο την ανήξερη… και καλά δεν μπορεί… με γελούνε τα μάτια μου!
Μα έλα που ήταν η χθεσινή απεργία μα έλα που τέλειωνε το Πάσχα μα έλα που το Πρέβελις αποδείχτηκε τελικά με μηχανική βλάβη…και δρομολόγιο ανεκτέλεστο!
Συναγερμός! Δεν μπορεί λέω κάποιο ταχύπλοο θα υπάρχει…Βρείτε μου ένα ταχύπλοο λέω!Και δεν υπάρχει ούτε ταχύπλοο…
Το ‘χω ξανακάνει το αεροπλανικό να πάω Κυκλάδες μέσω Πειραιά με αυτοκίνητο στο γκαράζ και ξέρω πόσο δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι. Και δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη εκείνο το τζετ λαγκ.
Η μέρα κύλισε αγωνιώδης. Λέω δεν υπάρχει άλλη λύση…και μερικοί άλλοι θα το είπανεμαζί μου σίγουρα που έπρεπε Δευτέρα πρωί πρωί να είμαστε στην υπηρεσία μας σε κάποιο Κυκλαδονήσι.
Κι αφού φύσηξα ξεφύσηξα το πήρα απόφαση. Να το πιω το ποτήριον τούτο πάλι μέχρι την τελευταία του γουλιά. 212 ευρώ ακριβώς μου στοίχισε το ποτήριον με κίνδυνο να μην προλάβω το δεύτερο πλοίο και να ξεμείνω Πειραιά και να δώσω ακριβώς άλλα τόσα. Με αυτοκίνητο φορτωμένο και με ένα παιδί που ευτυχώς ήταν δωρεάν.
Φύσηξα ξεφύσηξα…αλλά λέω πάμε με αισιοδοξία το έχω ξανακάνει θα το κάνω ξανά!
Πρώτη απογοήτευση : Λιμένας Ηρακλείου 20:00 βράδυ Σαββάτου με τον Ύπαρχο του Κρητικού…
- Α! Πολύ δύσκολο κυρία μου να προλάβετε. Ακόμη φορτώνουμε φορτηγά. Έχουμε ήδη καθυστέρηση. Μην το περιμένετε καθόλου!
Μου κόπηκαν τα φτερά… Δεν ξεκινούσαμε καθόλου καλά…
- Αφήστε με σας παρακαλώ να μπω τελευταία να βγω πρώτη! Σας παρακαλώ του λέω…
- Καλά μου λέει. Μείνετε εδώ θα σας φωνάξουμε.
Μπήκα τελευταία πράγματι. Μετά την τελευταία νταλίκα ακριβώς.
Να μην τα πολυλογώ. Ανέβηκα πάνω βρήκα τους αξιωματικούς…παραπονέθηκα…νομίζω πως εκείνη τη στιγμή μίσησα τους φορτηγατζήδες! Γιατί για να μπούνε αυτοί εγώ θα έχανα τον προορισμό μου και άλλα 200 ευρώ…και μια μέρα άδειας απ’ τη δουλειά μου.
Δεν μπορώ να πω. Ο αξιωματικός έκανε ότι μπορούσε. Θα ειδοποιήσω μου λέει τον καπετάνιο μας, είναι κι άλλοι σας εσάς! Αλλά δεν μπορώ να σας εγγυηθώ πως ο άλλος καπετάνιος θα περιμένει. Εκείνη τη στιγμή μίσησα και τον καπετάνιο…
- Σας παρακαλώ του λέω. Μην αφήσετε τα φορτηγά να βγούνε. Αφήστε με τουλάχιστον να βγω πρώτη!
Η βραδιά κύλισε μουντή και απαρηγόρητη. Αλλά κύλισε. Πρωί πρωί με πάνε τα παιδιά του γκαράζ να πάρω το αμάξι μου. Να δούμε αν θα προλάβω κι εγώ και οι υπόλοιποι Κρητικοί των Κυκλάδων. Μα τα λεπτά περνούσαν…και περνούσαν και το ρημάδι δεν έλεγε να ρίξει την πόρτα του. Ήμουνα πάνω στην ράμπα. Θα έφευγα πρώτη. Ακόμη και στο παρά πέντε θα προλάβαινα! Μα δεν την έριχνε…
Και την έριξε 7 και κάτι περίπου…και το άλλο έφευγε κι αυτό 7 και κάτι περίπου…
Δεν έχω παράπονο. Τα παιδιά του γκαράζ δεν άφησαν κανένα φορτηγό να βγει, εγώ ήμουνα στη ράμπα…απογειώθηκα…βγήκα στον κεντρικό έκανα έναν ελιγμό και μπήκα στο άλλο…στο παρά πέντε κυριολεκτικά…νομίζω πως στο ζόρε μου απάνω πρέπει να έταξα σε μερικούς Αγίους! Όλη η ζωή μου κρεμότανε από μια κλωστή. Από κείνο τα καράβι. Να προλάβω να μπω σε κείνο το καράβι. Και μπήκα! Και δυο τρεις άλλοι. Οι υπόλοιποι δεν μπόρεσαν. Παρακάλεσα τον ύπαρχο του κυκλαδικού …σήκωσα χειρόφρενο κατέβηκα κάτω τσακώθηκα παρακάλεσα να περιμένει…αλλά αυτός γκρίνιαζε…
-Αργήσατε! Ούτε σας δεν έχω που να βάλω.
Του λέω σχεδόν αρπώντας τον από τον γιακά…Συγνώμη του λέω! Ξέρετε τι έχω περάσει εγώ από χθες; Ξέρετε πόσοι μείναν πίσω; Έχει κόσμο μέσα το άλλο με πληρωμένα τα ναύλα του και δεν μπορεί να μπει!
Είδε πως το μάτι μου γυάλιζε. Ήμουν και άυπνη.Και μ’ έχωσε κάπου μπροστά από τα αμάξια της Πάρου και της Νάξου.
Έκανα μια καινούρια φίλη σ’ αυτό το ταξίδι. Ταξίδευε και κείνη από Ηράκλειο με προορισμό την Σαντορίνη. Τη Δευτέρα έπρεπε να είναι στη δουλειά της. Είχε πάει στο Ρέθυμνο να δει την κόρη της που σπούδαζε. Παιδί με ειδικές ανάγκες μου είπε καθώς πίναμε καφέ στο κατάστρωμα του κυκλαδικού. Ανακουφισμένες και οι δύο. Που γλιτώσαμε τόσα επιπλέον έξοδα και τόση ταλαιπωρία. Σχεδόν αγκαλιαστήκαμε σε κείνο στο κατάστρωμα. Και πριν είχαμε αγκαλιαστεί στο γκαράζ του κρητικού. Που της έλεγα :
-Μην το βάλεις κάτω. Θα τα καταφέρουμε!
Που να μας άκουγε κανείς θα νόμιζε πως μιλάγαμε για ζήτημα ζωής και θανάτου. Αλλά όταν ξεκινάς το μήναμε κίνδυνο να δώσεις το μισό σου μισθό για να φτάσεις στη δουλειά σου ε το λες και ζήτημα ζωής και θανάτου…
Ήταν Κυριακή 9 Μαΐου. Η γιορτή της μάνας. Μου είπε για τον αγώνα της. Για την κόρη της, για το μεροκάματο. Για τον πρώην σύζυγο που δε δίνει δεκάραγια το παιδί…
Και ξάφνου ένοιωσα ευλογημένη που έκανα αυτό το ταξίδι και γνώρισα αυτή τη μάνα.Και δεν υπήρχε για μένα ωραιότερος τρόπος να γιορτάσω τη μέρα παρά κουβεντιάζοντας μαζί τηςστο κατάστρωμα του Μπλου Σταρ!
Ένα ταξίδι που κράτησε από τις 8 το βράδυ της προηγούμενης μέρας μέχρι τις 5:30 το απόγευμα της επόμενης.Το λες και υπερατλαντικό…
Είναι κάποια ταξίδια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη.Θες γιατί η δοκιμασία είναι μεγάλη…θες για το κατόρθωμα να φτάσεις εν τέλει στον προορισμό σου.
Και όντως περπατώ πλέον στο δρόμο και με αναγνωρίζουνε. Ως εκείνη που πρόλαβε το Μπλου Σταρ στον Πειραιά!
Υπατία
Ευχαριστώ θερμά τους αξιωματικούς και τα παιδιά όλα της ΑΝΕΚστο Κρήτη Ι για την βοήθειά τους μα κυρίως για την ανθρωπιά τους…
