Η Υπατία μας μιλάει για το Πολυτεχνείο, για την πιο όμορφη επανάσταση Νέων που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και που όπως τονίζει “ίσως δε θα ξαναδούμε ποτέ, ειδικά όσο ύποπτοι μηχανισμοί παρεισφρύουν στον ιστορικό πυρήνα του για να πετύχουν αυτό ακριβώς δηλ. να έχουν τους Νέους σε αμφιβολία, απαξίωση και καταστολή”.
Σε μια εποχή όπου οι αξίες και τα ιδανικά δοκιμάζονται συνεχώς και αγαθά όπως η Δημοκρατία και η Ελευθερία θεωρούνται μάλλον δεδομένα από τους νέους, με τους αγώνες των παλιότερων να ξεπέφτουν στα μάτια τους ολοένα και περισσότερο…ποιος είναι ο ρόλος του Σχολείου μας άραγε;
Ορισμένοι μαθητές σήμερα αρνούνται να συμμετάσχουν στον εορτασμό της μνήμης των θυμάτων του Πολυτεχνείου, καμιά φορά για ιδεολογικούς λόγους που φοβούμαι ότι απομακρύνονται από τον ιστορικό πυρήνα των γεγονότων. Και εμείς ως εκπαιδευτικοί δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να το σεβαστούμε. Γιατί πως αλλιώς θα τους δείξουμε ότι …ό,τι κι αν κάνουνε σήμερα πρέπει να νοιώθουνε ελεύθεροι! Γιατί τίποτα όμορφο δεν μπορεί να ανθίσει και να καρπίσει κάτω από τη στιβαρή μπότα οποιουδήποτε Φασίστα ή Δικτάτορα.
Και ποιο είναι άλλωστε το μήνυμα της σημερινής εορτής εξόν απ’ αυτό ακριβώς; Παρ’ όλο που κάθε χρόνο έξω-φοιτητικά και αναρχικά στοιχεία καπηλεύονται τη μνήμη των πεσόντων του Πολυτεχνείου και επιχειρούν να την αμαυρώσουν.
Ως Σχολείο όμως οφείλουμε να καταδικάσουμε κάθε τέτοια προσπάθεια και να υψώσουμε φωνή ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή δικτατορίας και ολοκληρωτικών καθεστώτων που συνθλίβουν την ελευθερία του ατόμου και του συνόλου κατ’ επέκταση. Προς οποιαδήποτε μορφή εξουσίας που επιβάλλεται με τη βία στο λαό.
Να θυμίσουμε ότι το Πολυτεχνείο ήταν ίσως η πιο όμορφη επανάσταση Νέων που έγινε ποτέ στη Χώρα μας και που ίσως δε θα ξαναδούμε ποτέ, ειδικά όσο ύποπτοι μηχανισμοί παρεισφρύουν στον ιστορικό πυρήνα του για να πετύχουν αυτό ακριβώς δηλ. να έχουν τους Νέους σε αμφιβολία, απαξίωση και καταστολή. Γιατί τι φοβάται περισσότερο μια κοινωνία αν όχι τους Νέους της;
Γιατί το Πολυτεχνείο εν τη γενέσει του, όσο και να έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε, δεν ήταν ποτέ μια φούχτα από ρέμπελους φοιτητές και αναρχικά στοιχεία…αλλά κόκκινα τριαντάφυλλα και τρυφερή σάρκα λιωμένη κάτω από τις ερπύστριες των τανκ. Ήταν χέρια στα κάγκελα, νεκροί και συνθήματα υπέρ της Παιδείας και της Ελευθερίας.
Κι αν με ρωτάτε «Γιατί; Ήσουνα εκεί;» έχω να πω «Ήτανε άλλοι! » και εγώ κάθε χρόνο τέτοια μέρα «Είμαι Εκεί»
Ένα είναι το χρέος μας σαν σχολείο και αν δεν το πράξουμε τίποτα δε θα έχουμε καταφέρει όση Άλγεβρα και Ιστορία μάθουμε στα παιδιά μας. Ότι ένα είναι το καθεστώς που προάγει την ευημερία ενός λαού και μόνο ένα, η Δημοκρατία , που γεννήθηκε αιώνες πριν σε τούτη τη Γη που ανασαίνουμε όλοι σήμερα ελεύθεροι, επειδή κάποιοι…πολλοί κάποιοι…θυσιάστηκαν κάποτε σ’ αυτήν την ιδέα.
Κι αυτή η Δημοκρατία που είναι συνώνυμο της Ελευθερίας μας, δεν μπορεί να συγχρωτίζεται με καμία Χούντα και με καμία Δικτατορία.
Θέλετε να είσαστε ελεύθεροι σήμερα και αύριο; Θέλετε Δημοκρατία; Θέλετε αυτό που οραματίστηκαν και εφάρμοσαν οι πρόγονοι μας αιώνες πριν;
Αν θέλετε ότι και εγώ λοιπόν…γιατί εγώ μόνο Ελεύθερη θέλω να είμαι και μόνο μέσα από ένα Δημοκρατικό πολίτευμα μπορώ να είμαι…αφήστε το Πολυτεχνείο να ζει! Κάθε μέρα μέσα σας , στα σπίτια σας, στα σχολειά σας, στην ψυχή σας! Αφήστε τη φλόγα των τότε νέων να καίει και σήμερα στο βωμό των ιδεών.
Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και έχουμε ανάγκη ακόμη αυτή τη φλόγα να μας φωτίζει…
Υπατία
