Οι αποχαιρετισμοί δύσκολοι… Παύλος Γιαννακόπουλος, Κώστας Πολίτης. Εφυγαν σχεδόν ταυτόχρονα και μάλιστα είχαν ως σημείο αναφοράς την αγάπη τους για τον Παναθηναϊκό και τον Νίκο Γκάλη
Κατά τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο Θεός». Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να’ ναι. Ένα όνειρο που ζουν οι άνθρωποι. Αλλοτε καλό, σε κάθε θρίαμβο, άλλοτε κακό σαν αυτό των ημερών τούτων με τον Παύλο Γιαννακόπουλο, τον Κώστα Πολίτη και τόσους άλλους να φεύγουν για τον Παράδεισο, τα νησιά των Μακάρων, για να κάνουν παρέα μαζί με τους άλλους καλούς κι ηρωικούς ανθρώπους. Εκείνους που έγραψαν ιστορία με τον χαρακτήρα και τις πράξεις τους.
Δύσκολοι είναι πάντα οι αποχαιρετισμοί. Για όλους κι ας λένε ψέματα πως ξέρουν από «αντίο». Κανείς δεν ξέρει. Είναι εκείνα τα φρικτά αντίο, όπως το «ύστατο χαίρε». Είναι κι άλλα λιγότερο επώδυνα. Σε πλαίσια καθημερινότητας. Είναι όμως και η συνήθεια. Μπορείς να συγκρίνεις τα «αντίο»; Όχι. Ένα μη συγκρίσιμο, καθαρά αθλητικό – άρα υποφερτό – προέκυψε και για τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ. Η τελευταία παράσταση. Κι ας μην θέλει κανείς να το σκεφτεί όταν λογικά σκέφτεται τίτλους και όλα τα σχετικά για την επόμενη χρονιά. «Ο χρόνος είναι η τίγρη που με καταβροχθίζει, αλλά εγώ είμαι η τίγρη», σημείωσε ο Μπόρχες. Ο χρόνος όμως φθείρει. Ποιος μπορεί να γίνει η τίγρης που πάει κόντρα και θα καταβροχθίσει τη φθορά;
Οι «ερυθρόλευκοι» μοιάζουν πιο φθαρμένοι από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Εχουν ακόμη τα ακονισμένα δόντια μια τίγρεως; Δεν πείθουν κανέναν. Κατά Πάμπλο Νερούδα, «σκληρή η αλήθεια σαν αλέτρι». Μα, που ξέρεις. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν. «Κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, μια για πάντα, ποιος είναι». Κι αυτό ο Μπόρχες. Το ποιος είναι ο κάθε παίκτης το ξέρει. Αυτή η μοναδική στιγμή για πολλούς μάλλον έχει έρθει. Για την ίδια την ομάδα του Πειραιά, για φέτος, είχε χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα της και μόνο μοναδική δεν είναι. Ρέκβιεμ; Όχι, δα. Καλύτερο το «αντίο».
Ο Αργεντίνος συγγραφέας το είχε γράψει και όλη η γη το έχει καταλάβει πως… «με κάθε αντίο μαθαίνεις. Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις. Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη. Και ότι, αλήθεια, αξίζεις. Και μαθαίνεις…». Κάθε αντίο μια νέα αρχή. Χωρίς Σφαιρόπουλο. Με ή δίχως Σπανούλη; Χμμμ….
