Η γυναικεία ομάδα του Πανναξιακού ΑΟΝ έφτασε στη πηγή… Δοκίμασε και άρεσε. Πρέπει όμως να κάνει το επόμενο βήμα. Κι αυτό γίνεται μέσα από τη διάρκεια και την εμπειρία
Στον αθλητισμό κυρίως, υπάρχει μία έκφραση με αλληγορική σημασία «ο φόβος μπροστά τη νίκη»… Έρχεται ως συνέχεια της κινηματογραφικής ταινίας του Βιμ Βέντερς «η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι»… Για όσους γνωρίζουν βέβαια από αθλητισμό, ουσιαστικά αγωνία έχει ο παίκτης που βρίσκεται απέναντι από τον τερματοφύλακα, γιατί αυτός πρέπει να σκοράρει. Ο τερματοφύλακας εάν δεχτεί γκολ κανείς δεν θα του πει τίποτα, ενώ εάν κρατήσει άθικτη την εστία του, θα γίνει ήρωας. Οπότε; Δικαιολογείται και ο φόβος με την έννοια αυτή όσον αφορά τη νίκη. Όσο κι εάν ακούγεται παράξενο, στο μυαλό των αθλητών, είτε σε ατομικό, είτε σε ομαδικό επίπεδο, ο φόβος υπάρχει.. Και είναι υπαρκτός. Το έχουμε δει σε ομάδες κυρίως που έρχονται ως αουτσάιντερ, αλλά μπροστά στην πίεση που δέχονται κυρίως από τον ίδιο τον εαυτό τους, προ της υπέρβασης, λυγίζουν. Και δεν μπορούν να αντιδράσουν σωστά…
Γιατί το λέμε όμως αυτό; Μα γιατί όσοι είδαν τα παιχνίδια του Πανναξιακού με τον Ολυμπιακό φέτος και ειδικά τον δεύτερο τελικό στη Νάξο χθες το απόγευμα, διαπίστωσαν ότι τα κορίτσια της Ναξιώτικης ομάδας, «φοβήθηκαν τη νίκη». Θα πει κανείς υπερβολή… Δείτε το όμως… Ο Πανναξιακός έρχεται από την πρόκριση επί του ΑΟ Θήρας με 2-0 νίκες έχοντας ξεπεράσει τον εαυτό του μέσα από αγώνες που κρίθηκαν στα πέντε σετ. Και η πρόκριση έχει πάρει διαστάσεις γιατί οι περισσότερες από τις κοπέλες του Πανναξιακού δεν έχουν παραστάσεις πρωταθλητισμού. Αντίθετα με τα κορίτσια του ΑΟ Θήρας που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία σε αυτό το επίπεδο…
Καλό το πρωτάθλημα στην κανονική του περίοδο, αλλά τα πλέι οφ είναι αυτά που ξεχωρίζουν τις γυναίκες από τα κορίτσια μια που μιλάμε για γυναικείο βόλεϊ. Αυτό το λένε οι Αμερικανοί, το βλέπουμε όμως και στην δική μας καθημερινότητα.
Και ο Πανναξιακός κόντρα στον Ολυμπιακό, έδειξε ότι μπορεί. Όταν γεμίζει τα σετ, έχει προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και δίνει προοπτική νίκης με μίνι διαφορές υπέρ του, σημαίνει ότι μπορεί. Όμως, δεν έχει ακόμη την ….τεχνογνωσία, το πιο σημαντικό κομμάτι για να πάρει μία ομάδα τη νίκη, τον τίτλο.
Κι αυτή μπορεί να την αποκτήσει είτε με έμπειρες αθλήτριες, είτε με διατήρηση του βασικού κορμού, ώστε να έχει συνέχεια η ομάδα. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα του Ολυμπιακού. Έχει και βασικό κορμό που δεν αλλάζει (απλά προσθέτει μία ή δύο μονάδες), έχει και αθλήτριες που έχουν κατακτήσει τίτλους… Και όταν δουν τον αντίπαλο να ξεφεύγει στο σκορ, δεν …αγχώνονται. Απλά, ιδρώνουν λίγο περισσότερο. Και ανεβάζουν ταχύτητα. Αυτό έγινε στα δύο πρώτα σετ στη Νάξο. Την κατάλληλη στιγμή, ανέβασαν ταχύτητα. Πίεσαν στο σερβίς. Εκμεταλλευτήκαν κάθε λάθος της αντίπαλης ομάδας.
Την ώρα που τα κορίτσια του Πανναξιακού ένιωσαν πίεση, παρά την ώθηση από την εξέδρα, δεν μπόρεσαν και έδωσαν το …χώρο στον αντίπαλό τους. Απλά πράγματα. Νικήθηκαν από το δικό τους φόβο να νικήσουν. Να κάνουν την υπέρβαση και να φτάσουν στο ψηλότερο δυνατό σκαλί. Σεβαστό και κατανοητό…
Όμως, ο χρόνος δουλεύει για τον Πανναξιακό. Αρκεί να ξέρει τι θέλει…. Και οι αποφασίσεις να έρθουν άμεσα. Όχι να περιμένουν το καλοκαίρι.. Τα δεδομένα κάθε μέρα αλλάζουν… Οι ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός ανέβηκαν. Ίσως έρθει και η ΑΕΚ. Και όλοι ξέρουν από πού θα ψωνίσουν ελληνίδες παίκτριες αυτές οι ομάδες…. Από τις Κυκλάδες…. Οπότε; Το γυναικείο βόλεϊ στη Νάξο έχει αποκτήσει έρεισμα. Χρόνο με το χρόνο έχει όλο και περισσότερους φίλους, που αγαπούν τον αθλητισμό. Πολλά από τα κορίτσια έχουν δείξει ότι κυλάει μέσα τους «μπλε» αίμα, αγαπούν τον Πανναξιακό και θέλουν να μείνουν. Ουσιαστικά, είναι στο χέρι της διοίκησης και της Νάξου να επενδύσει σ’ αυτά τα κορίτσια και η επόμενη ημέρα που θα ξεκινήσει μετά το πέρας των τελικών να μας βρει όλους ενωμένους και με καλή διάθεση για τη νέα αγωνιστική περίοδο…
