Σκόρπιες σκέψεις περί ανθρωπίνων σχέσεων και όχι μόνο…
Αφιερωμένο σε εκείνους που ακόμη πιστεύουν πως υπάρχει ελπίδα…
Έρως…. Ένα φτερωτό αλάνι που παίζει βελάκια με τους κοινούς θνητούς κάνοντας ζαβολιές με τους ερωτοχτυπημένους κι όχι μόνο. Και με αυτόν τον τρόπο από τα βάθη της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, έχουν δημιουργηθεί πάθη, λάθη, περίεργες σχέσεις, πονεμένες εκφάνσεις αγάπης, μονόπλευροι έρωτες και μοιραίες καταστάσεις.
Γάμος. …Ένωση εις σάρκα μία, με το ‘’ού μοιχεύσεις’’ να πλανάται σαν πέπλο από πάνω μην τυχόν και δεν έχεις πιάσει το νόημα της ζωής. Για κάποιο άγνωστο μέχρι σήμερα λόγο όταν αρχίζει αυτός ο γάμος, ο έρως χάνει το ενδιαφέρον του αργά ή γρήγορα και φεύγει μακριά να παρασύρει άλλους ανίδεους περαστικούς.
Ψυχή.. Μια πονεμένη ιστορία ενός καλά κρυμμένου θησαυρού που αρνείται να βγει σεργιάνι στον άδικο τούτο κόσμο. Είναι εκείνη η φωνούλα που σου ψιθυρίζει τα βράδια περί αγάπης και σχέσεων, περί λουλουδιών και φεγγαριών. Ο κόσμος τρέχει με τάχιστους ρυθμούς και ο αγώνας επιβίωσης μεγάλος, ποιος θα καθίσει να ασχοληθεί μαζί της?
Βαθιά τη νύχτα, τα μεσάνυχτα,
με τ’ ανοιχτά φτερά του ονείρου,
πετά η ψυχή μου, σκλάβα ελεύθερη,
στους μυστικούς κόσμους του Απείρου.
Γεώργιος Δροσίνης, 1859-1951, Έλληνας ποιητής
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά, την απώλεια, τον θάνατο. Είναι οξύμωρο σε μια εποχή που τρέχει με χίλια, να βιώνουμε συναισθηματικούς ‘εξτρεμισμούς’ , καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, έλεγχο και χειριστικές συμπεριφορές. Η λίστα είναι μεγάλη των καταθλιπτικών ανθρώπων. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με τις σχέσεις. Δεν έχει σημασία πως θα τις βαφτίσουμε, αλλά σημασία έχει η απρόσκοπτη και διαρκή ροή υγιούς συναισθηματικής ευεξίας ανάμεσα στα δυο μέρη. Αγάπη και φως, πόσο δύσκολο είναι αυτό?
Όλοι λίγο έως πολύ επιζητούν το αληθινό ενδιαφέρον και την ενσυναίσθηση από το σύντροφο, τον συνάδελφο, το φίλο. Χωρίς όμως να χάσουν τη βολή τους, χωρίς θυσίες και υπερβάσεις. Εδώ παντρεμένα ζευγάρια και με την παραμικρή απειλή στην οικονομική τους ασφάλεια χωρίζουν. Για συναίσθημα δε, δεν μιλάει ουδείς. Κι αν υπάρχει, καταπιέζεται τόσο πολύ για να μην μας κατακλύσει και εκτεθούμε. Εάν βάλουμε και στην εξίσωση όλο τον καθωσπρεπισμό και το κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν υπάρχει ελπίδα για αληθινά ευτυχισμένες σχέσεις. Τα προγνωστικά δείχνουν ανθρώπους να θάβονται στον μικρόκοσμό τους, δέσμιοι των εγωικών τους συμπεριφορών, σε μια κοινωνία που αποδέχεται μόνο τους ‘ψυχρούς εκτελεστές’, τους υποτιθέμενα ‘επιτυχημένους’.
Σε μια κοινωνία που έχουν αυξηθεί τα εγκληματικά επεισόδια, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία και ούτω καθεξής, το να φοράς ‘προσωπείο’ για να επιβιώσεις έχει γίνει της μοδός. Είναι μεγαλύτερος ο φόβος μην φανείς μαλθακός στον εκάστοτε απέναντι.
Οι αληθινές σχέσεις είναι λιγοστές και τις διακρίνει η απόλυτη έκφραση της ψυχής χωρίς φόβο, με την ελευθερία της υπέρτατης αποδοχής. Αντέχεις?
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι.
Νίκος Καζαντζάκης
PS: Η συνέχεια σε .. επόμενο επεισόδιο
