Ο “Χαρίλαος” μας μιλάει για ένα παραμύθι όπου ο άνθρωπος βάζει το χέρι του και δεν έχει ούτε πρίγκιπες ούτε ωραίες κοιμωμένες αλλά μόνο ανθρώπους που απλά δεν τους ήθελε κανείς
-Ξενερώνει Δευτέρα.
Κανονικά αυτή η μέρα πρέπει να καταργηθεί. Εκτός κι αν είσαι γάτος, οπότε δεν έχει καμία σημασία.
Θνιαααρρρρ…γενικά όταν είσαι γάτος πολλά απ’ αυτά που σας απασχολούν δεν έχουν σημασία. Αν και αυτά που κάνετε, τις περισσότερες φορές, έχουν επίδραση πάνω μας.
-Δεν ξέρω αν έχει και νόημα να πω ο,τιδήποτε σήμερα.
Απογοήτευση.
Σαν μια χύτρα που βράζει χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης.
-Ίσως κάποτε να ξεκινάτε να πείτε στα εγγόνια σας ένα παραμύθι που να ξεκινάει…να, κάπως έτσι:
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν κάποιοι άνθρωποι που δεν τους ήθελε κανείς…»…θα είναι μεγάλο το παραμύθι, χωρίς πρίγκιπες και ωραίες κοιμωμένες.
Με σύνορα κλειστά κι ανθρώπους να καίγονται.
Με υποκριτές, ανίκανους να δουν τι έρχεται.
Με μπλε σημαίες κεντημένες με κίτρινα αστέρια.
Με ναυάγια και πνιγμένους.
Με φανατισμένους δούλους του ξεροκόμματου που φοβήθηκαν ακόμα και να ζητήσουν νερό για να το βρέξουν.
Με γενναίους που προσπάθησαν, πότε τα κατάφερναν, πότε όχι.
Με άλλους που επέμεναν και το πλήρωσαν.
Με μωρά που η πρώτη τους ανάσα ήταν φωτιά, καπνός και σκόνη. Μετά θάνατος.
Με χακί, ασπίδες και γκλομπς.
Με κάποια χαμόγελα και μικρές χαρές.
Με ράσα και πύρινους λόγους της κόλασης.
Με κάποια χάδια ακριβά και δάκρυα.
Με ψέμματα πολλά και αλήθειες λίγες.
Με ανθρώπους κι απανθρώπους.
-Χαρούμενο παραμύθι δεν θα είναι, μα σας εύχομαι να έχει ευτυχισμένο τέλος.
Αυτό.
Άλλο δεν έχω κέφι να σας πω για σήμερα. Ίσως αύριο να είναι λίγο καλύτερα και να γελάσουμε με την επικαιρότητα.
Ίσως.
Καμιά φορά και ο θυμός μοιάζει με πικραμένη θλίψη, ακόμα και για μας τους γάτους.
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
Υ.Γ.
Στα παραμύθια το τέλος το βαζεί ο αφηγητής…στη ζωή το βάζουν οι άνθρωποι.
Και παύει να είναι παραμύθι.
