Περί μεταλλίων, σκοποβολής και ευστοχίας στην καθημερινότητα…
Αγη Κασούμη και τώρα Αννα Κορακάκη. Η σχέση της Ελλάδας με τη σκοποβολή είναι αυτές οι δυο γυναίκες. Χάρη στις επιτυχίες τους ασχοληθήκαμε με το συγκεκριμένο άθλημα. Mainstream η δεύτερη. Τα μετάλλια της στο Ρίο Ντε Ζανεϊρο μας συγκίνησαν όλους, όρθωσαν ψηλά την εθνική υπερηφάνεια και όλα τα σχετικά. Αρχισε αυτόματα και η παραφιλολογία για το σε ποιον ανήκουν αυτά τα μετάλλία. Οι περισσότεροι λένε ότι ανήκουν στην ίδια. Αλλοι ότι είναι εθνική περιουσία. Προφανώς ότι καταφέρνει ο καθένας είναι δικό του. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Ο κόσμος πάντως έχει μόνιμη όρεξη για επιτυχίες. Αμέσως όλοι γίνονται ειδήμονες. Ξέρουμε από πυρηνική φυσική ως σκοποβολή και φυσικά μαγειρική. Κάπου στη μέση υπάρχει πάντα η Πολιτεία. Θυμόμαστε να την σιχτιρίσουμε κάθε φορά που κάτι μας πάει στραβά. Εν προκειμένω τα βάλαμε μαζί της επειδή δεν είχε σκοπευτήριο για τη θριαμβεύτρια της Βραζιλίας. Αν πάρει μετάλλιο η εθνική πόλο θα φταίει για τα κολυμβητήρια, για τον στίβο θα φέρει ευθύνη για τα στάδια όπως και για πολλά άλλα. Το ερώτημα όμως είναι ένα: αντέχει η Ελλάδα όλες αυτές τις δαπάνες τη στιγμή που της λείπουν άλλα πιο βασικά. Το σύστημα υγείας καταρρέει όπως και τα περισσότερα πρώτης ανάγκης για τον Ελληνα συστήματα. Λεφτά δεν υπάρχουν. Η χώρα φυτοζωεί. Ολα πλέον είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν είχαμε σκοπευτήρια και κολυμβητήρια θα γκρινιάζαμε για τα νοσοκομεία. Ειδικά μάλιστα αν μια βολή πήγαινε στραβά και το μετάλλιο δεν ερχόταν ποτέ, ουδείς θα ασχολούταν με τα σκοπευτήρια και τα παρελκόμενα του αθλητισμού. Καλά είναι τα μετάλλια και οι διακρίσεις, αλλά καλύτερα είναι να λύσουμε πρώτα τα προβλήματα της καθημερινότητας. Σε αυτά τα ζωτικής σημασία θέματα ως τώρα, βαράμε στον γάμο του καραγκιόζη…
