Η Υπατία… Για τον 6χρονο Άρθρουρ που κακοποιηθηκε μέχρι θανατου απο τους γονεις του στη Μεγάλη Βρετανία και την 8χρονη Όλγα που συνθλίφτηκε σε σιδερένια πόρτα εργοστασίου γνωστής μπισκοτο-βιομηχανιας στο Κερατσίνι.
Σαν τον επαίτη, γυρνώ σε φίλους και γνωστούς, απλώνω το χέρι μου και ζητιανεύω : μια βρισιά.
Ζητώ την πιο βαριά την πιο ρηξικέλευθη βρισιά τους. Αν είχαν πολύ θυμό και αηδία μέσα τους για κάτι που συμβαίνει στην κοινωνία.
Για μια κοινωνία που ακούει να αλυχτά ένα αγοράκι στη διπλανή πόρτα και κωφεύει. Κιένα κοριτσάκινα συνθλίβεται στο δρόμο την ίδια στιγμή και πάλι κωφεύει…κι ακούγεται το τρίξιμο από τα κόκαλα του που σπάνε και πετάγονται τα αίματα και τα κόπρανα γιατί η μικρή είναι φοβισμένη πολύ.
Θεέ μου πόσο φοβισμένη είναι αυτή η μικρή. Και πόσο σιχαμένη αυτή η κοινωνία που πέρασε από δίπλα της και αδιαφόρησε,που πέρασε και σκούντησε με το ποδάρι της να δει αν ζει.
Σας παρακαλώ. Αφήστε μου μια βρισιά. Τι πάθατε μωρέ;
Όλη μέρα βρίζετε για ψύλλου πήδημα και τώρα που σας ζητάω εγώ…βουβαθήκατε. Μια βρισιά μωρέ! Τι σας ζήτησα.
Γι’ αυτό που γίναμε.
Θα σας πω εγώ.
Άχθος αρούρης γίναμε! Που σημαίνει βάρος της γης. Και δεν υπάρχει χειρότερη βρισιά απ’ αυτή. Να είμαστε βάρος στη Γη.
Και είναι οι Αντιγόνες λίγες…
Και οι Κρέοντες πολλοί. Απαρασάλευτοι οι νόμοι των Θεών φώναζε κάποτε η Αντιγόνη κι έφτυνε στα μούτρα τους νόμους των ανθρώπων. Πιο πάνω είπε είναι των Θεών…γιατί δε λογάσαι μωρέ άνθρωπος αν παραβείς αυτούς τους νόμους, όποιος κι αν το προστάζει.
«Φύγετε! Εγκαταλείψτε το χώρο. Θα το καλύψουμε εμείς. Φύγετε! Είναι διαταγή»
Σαν να τον ακούω τον Κρέοντα τώρα να μιλάει στο τηλέφωνο.Και κείνοι πέρασαν αμίλητοι μπροστά από το κουφάρι του μικρού παιδιού που αργόσβηνε…να σώσουν το μεροκάματο. Παράβηκαν τους νόμους των θεών. Για να μην πεινάσει το δικό τους παιδί άφησαν ένα άλλο να αργοπεθαίνει.
Τρέμε ουν, ψυχή μου…
Και τρέμω στην ιδέα πως μπορεί αύριο να προσπεράσω κι εγώ ένα τέτοιο κουφάρι στο δρόμο. Για να μη χάσω το μεροκάματο. Γιατί συνηθίσαμε να προσπερνάμε… και τρέμω μη δε σταματήσω κι εγώ, μη δεν στέρξω να το μυράνω έστω…το κουφάρι…και να του δώκω τις τιμές που του πρέπει.
Να μην τα αφήσω στα σκυλιά το κουφάρι τρέμω! Να μην παραβώ τους όρκους των θεών και ό,τι μου δίδαξε η Αντιγόνη στο σκολειό. Τρέμω…μη συνηθίσω στη θέα…κουφάρια στο δρόμο …και προσπεράσω μια μέρα όπως προσπερνάω τα σκοτωμένα σκυλιά στην εθνική!
Οι Άθλιοι…
Και τρέμω στην ιδέα μην έχουμε γίνει ήδη αυτό που φοβάμαι μη γίνουμε μια μέρα όλοι.
Άθλιοι. Πιο άθλιοι από κείνους του Βίκτωρος Ουγκώ.
Για κάθε μικρό Άρθρουρ που σηκώνει το κουβερτάκι του με πόνο, αποστεωμένος και κακοποιημένος, από το πάτωμα…και φωνάζει κανείς δε μ’ αγαπάει εμένα…
Για κάθε μικρή Όλγα πουσυνθλίβεται για ώρες σιωπηλά στη σιδερένια μέγγενη μιας πόρτας που κλείνει…γιατί έψαχνε απλώς ένα μπισκότο…και ακούγεται μαζί με τα κόκαλα από το κορμάκι της που σπάζουν, το κρακ από την ανθρωπιά μας που σπάζεικι αυτή…
Για κάθε πλάσμα που κακοποιείται…
Γείτονα μην κωφεύεις.
Διαβάτη μην προσπερνάς.
Χρέος να μείνουμε άνθρωποι!
Υπατία
