Ή αλλιώς πως τα απλά μαθηματικά μπορούν να βγάλουν ένα κράτος από την κρίση
Ή μήπως πρωθυπουργός. Ζητούνται επειγόντως άνθρωποι που γνωρίζουν από comme il faut, κοινώς τρόπους υγιούς συμπεριφοράς για το πως κάθονται σε μια καρέκλα. Για το πως ….σηκώνουν τα μανίκια για να μην λερώσουν τα ρούχα τους πριν το φαγητό… Και να έχουν τη γνώση ορθών διατροφολογικών συνηθειών, διότι τη Χώρα μας ως γνωστόν την κατακλύζει μια βουλιμική λαιμαργία σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα χτυπάει κόκκινο στους παγκόσμιους δείκτες διεθνούς διαφθοράς κυρίως στην οικονομική διαχείριση.
Υπάρχει σοβαρή έλλειψη του ανθρώπινου δυναμικού σε θέσεις και σε πόστα εξουσίας που θα μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή. Ανθρώπους με δυναμισμό και το ανάλογο ήθος το οποίο σου απαγορεύει να ανοίξεις το δεξί ή το αριστερό συρτάρι όσα καράτια κι αν κρύβει στο εσωτερικό του.
Το αξιοπερίεργο δε, είναι ότι στην Γηραιά Ήπειρο κουμανταδόροι είναι οι Γερμανοί, οι οποίοι με τη σειρά τους βρίσκονται στις 10 πρώτες χώρες παγκοσμίως στη λίστα των διεφθαρμένων. Τόσα σκάνδαλα πάνω και κάτω από την στιφή επιφάνεια του τέλειου οργανωμένου κράτους.
Μπήκαμε στο 4ο μνημόνιο και κανείς δεν γνωρίζει γιατί. Όταν τόσες χώρες με δυσκολίες και χρέη κατάφεραν σε τάχιστο χρόνο ανεξαρτησία και ελευθερία. Αλήθεια το διάβασε κανείς? Για ποιόν είναι απαραίτητο και γιατί? Με μια πρόχειρη ματιά, αποτελεί την συντήρηση του χρέους σε σταθερά επίπεδα χρησιμοποιώντας ως φαρέτρα την διαρκώς αυξάνουσα φορολογία χωρίς σταματημό. Την ώρα που κι ένα παιδάκι δημοτικού αντιλαμβάνεται ότι το πορτοκάλι πρέπει να κρατάει τους χυμούς του για να το στύψεις. Αλλιώς, θα πεις τζούφιο είναι δεν έχει να σου δώσει τίποτα.
Αλλά όχι. Όλα είναι καλώς ποιημένα διότι έρχονται οι μεγάλοι επενδυτές και οι χορηγοί. Την ώρα που οι εναπομείναντες Ελληνικές εταιρίες φλερτάρουν με την χαμηλή φορολογία των γειτόνων μας, οι επενδυτές έρχονται…
Κάποτε ο Καναδάς είχε βρεθεί στα πρόθυρα οικονομικής κρίσης με δημόσιο χρέος το 78% του ΑΕΠ. Ύπουλη οικονομική κρίση προ των πυλών.. Για την άμεση αντιμετώπιση της, οι τότε Καναδοί καρεκλοκράτορες αποφάσισαν να μην ζορίσουν πολύ τα κεφάλια τους με περίτεχνες μελέτες και να χρησιμοποιήσουν απλά μαθηματικά. Έτσι λοιπόν, έκαναν το εξής απλό. Μείωσαν δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και αύξησαν ελαφρώς την φορολογία μόνο στις ανώτερες τάξεις. Σε εκείνους δηλαδή που θα μπορούσαν να την αντέξουν.
Επικράτησε ο εξής κανόνας : Κάθε 1 δολάριο αύξησης των φόρων θα έπρεπε να συνοδεύεται από 7 δολάρια μείωσης των δαπανών… φυσικά χωρίς να κάνουν καμία μείωση στις συντάξεις…
Απλά πράγματα και δραστικά. Και φυσικά με συνέργεια όλων των κομμάτων μεταξύ τους για το κοινό καλό της χώρας…
Εδώ στην μικρή μας όμορφη πολιτεία υπάρχει μεγάλος έρωτας με τις καρέκλες, είτε μεγάλες είτε μικρές γοητεύουν και παρασύρουν σε αχαρτογράφητα νερά και το πιο αθώο παιδαρέλι.
Είμαστε η χώρα του “ I do not take NO for an answer”
Κι όπως είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1889
Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν
