Μεσημέρι Κυριακής.. Αρχές Ιανουαρίου …. Η πανδημία μας κρατάει στα σπίτια μας. Οι μετακινήσεις μετρημένες και με αποστολή sms… Κι εμείς βρεθήκαμε στην Απείρανθο Νάξου. Και κάνουμε μία βόλτα στην πλάτσα (σ.σ. το λ παχύ ή διπλό ή τριπλό όταν το ακούς). Ξέρετε στο δρόμο που θεωρητικά είναι ο πλέον πολυσύχναστος του χωριού. Ακόμη και τον χειμώνα, υπήρχαν ανοιχτά καφέ για να μπορούν οι κάτοικοι αλλά και οι δεκάδες επισκέπτες του Σαββατοκύριακου να απολαύσουν την ομορφιά του τοπίου…
Όμως, ο δρόμος άδειος… Σιγή… Μετρημένοι στα δάκτυλα ενός χεριού. Κι αυτοί βιαστικοί. Λες και βρίσκεσαι ως μέλος κινηματογραφικού σκηνικού από ταινία του Αγγελόπουλου. Εκεί όπου ο χρόνος παγώνει ή κινείται με πολύ αργό ρυθμό…
Βόλτα στην Απείρανθο λοιπόν και αφήστε το μυαλό σας να γεμίσει από όμορφες εικόνες έστω και χωρίς την ανθρώπινη παρουσία… Μπορούν να σου γεμίσουν την ψυχή…
Η πανδημία μας έχει αλλάξει. Πρόλαβε. Μαζευτήκαμε. Και δεν ξέρω πως θα είμαστε όταν φύγει η μάσκα από το πρόσωπό μας.. Ξέρετε, η υφασμάτινη… Γιατί την άλλη θα την φοράμε για αρκετά χρόνια.
